[Aysima]

Ruhânî gecelerde sohbetini özledim,
Perdelerin tâkında zuhûrunu gözledim.
Yıllar var ki seninle geçerdi günler hani,
Her çizgimde sen vardın, unutmadım zevkini...
Asırları geçerek mânâ kanatlarınla,
Hakikati yaşardık bir giryân heyecanla...
Kaç kez lutfetmiştiniz şu fakirhânemize,
Cennet boşaltmıştınız Cehennem sinemize...
Nedendi bunca sırlı ihsan, layık değildim;
Yakışmaz bana, doğru.. utanmadım, hep geldim.
Volkanlarda kaynadım, sellerle aktım sana;
“Çilesi çok...” demeden, kurşunlandım sevdana.
Nefesini kokladım, ak hayallere daldım;
Nur kardeşlerinizden selamınızı aldım.
Ağladım alev alev, sevinç şaşkınlığında,
Al gamzene abandım, kandiller ânlığında...
“Ağlamasın...” sözünle iniltimi keserken,
“Kazandın...” diyordun, o perdeler ötesinden.
Kazandım mı gerçekten, şu perişan hâlimle?..
Taş kalbim, mahmur gözüm ve kementsiz dilimle...

Ama ya Rasulallah, niçin hala böyleyim?..
Düşüncelerim gâfil, aklım zâil.. ne’yliyeyim?..
Tutamadım ahdimi; yetişmedi tâkâtım
Süründüm izlerinde; vefâ etmedi atım...
Yokuşlarda tükendim; muhtacım himmetine!
Kötü sürçtüm, eman et; susadım şerbetine...
Meğer sensiz dünyalar, ne de kofmuş Efendim?!.
Sözler içsiz, duygular kör, sensiz varlık yetim...
El ver düşmüşe, n’olur.. kurtar şeytan ağından!
Bir damla olsun lutfet, o sırlı dudağından...
Korkarım, ya ölürsem aklamadan kirleri,
Dar etmezler mi bana melekler kabirleri?..
Yetmiyor, yetmiyorum.. yıkıldım bir başıma;
Parçaladı ruhumu, zakkum kattı aşıma...
Sille sille üstüne, beynim tıpkı vîrâne;
Hep, hep aldandım, lakin, kapındayım yine de…
Sahip tanımıyorum inan ki senden başka,
Sen, Biricik Sevgilim.. değişmem hiçbir aşka.
Vazgeçemem köyünden, toprağından, gülünden.
Sensiz; köysüz, topraksız, gülsüz bir dikenim ben...


Bir güle kucak kucak güller uzatıyordun
Bir sevgime binlerce himaye katıyordun.
Özledim o günleri, kutsi muhabbetleri,
Gözyaşı dekoru o feyizli saatleri...
Kâh göklerde uçardık, kâh zümrüt bir İrem’de,
Terketmezdin fakiri, bin defa incitsem de...
Uzaklardasın şimdi, herşeyine hasretim...
Gel! Hep sanadır böyle hıçkırıktan davetim!
Gel! Gözyaşlarıma bak, ateşimi yak da gel!
Şu dâğidâr kalbimin âhlarına bak da gel!..
Gel ey günahkârların şefâatkânı, şâfi’i
Gel ey yaralıların şifâ eli, şâfii…
Görmesem de çehreni, görüyorsun halimi;
Hüznümü, kederimi, pür-efgân melâlimi...
Hastalandım kışlarda, çamurlandım dağlar boyu;
Çöplük gülüne biraz daha iltifat yok mu?..
Öksüz kaldım akrepler sokağında, hem yetim;
Yalnızca senin kölen olsam, sen de benim seyyidim...
Dua etsem Ravza’nda, girer misin rüyâma?
Meftûnum sana meftun.. aldırmazsın riyâma...

Ne hafakanmış hasret, böyle sevda bağında!..
Mecnunlar şair olmuş aşkın gurbet dağında...
Dar geliyor dünyalar, beni de al yanına...
“Gel!..” deyiver bir kere, ölüp geleyim sana.
Yüzsüzlük olur zannım, sen “gel” demeden gitmek
Vefasızlıktır, seni günahlarla incitmek...
Bir teselli sadece, ne yapayım ben sensiz?..
Yıkılsın dünya, çöksün!. Sema ağlasın sensiz!..
Seninle yaşıyorum, seninle huzurluyum;
Sensin damarlarımda çağlayan bengisuyum...
Şiir sensin, nazım sen; beste sensin, güfte sen!
Bahçevan sensin; meyve de, hem çekirdek de sen...
Âh ki, bastığın hiçbir toprağı yiyemeden,
Mahşere gideceğim bu öldürücü çileden...
“Bu yol sarptır!” demeden, ardın sıra koşsaydım;
“Tûbâ! Tûbâ!” müjdenle melekleri aşsaydım...
N’olaydı, gece-gündüz hep aşkınla dolsaydım;
“Kardeşim..” dediğin bir garip de ben olsaydım.
Gözlerimde ızdırap, sinemde bin buruk âh...
Kabul eder misin artık –huzura– ya Rasulallah?...