Bi vesile ile hatırladığım ve tebessüm ettiğim küçük bi AN'ım../İbrahim İnecik
Ortaokul çağında idik , şen şakrak ve yaramazlık yaparak çok fazla ders çalışmayıp yinede iyi notlarla geçerdik sınıfları (Kopya ) ..
Sokakta bilye oynar misketleri yuvarlar ''Hüp'' ederdik diğer mahallenin çocuklarını..
Adımız vardı namımız bizden önce varıyordu gittiğimiz yerlere ,
'' -aman hanım vazoyu kaldır , aman hanım camı kapat , balkonu kapat ..her çocuk gibi yaramazdık ..
Bir sokak ötemizde idi mahalle camimiz , arkadaşlarla toplanır gider namaza durur , ama rahat durmazdık , kikirderdik birbirimize omuz atar düşürmeye çalışır son rekatta topuklayıp kaçardık ..
Masumduk , Günah yazılmazdı o zamanlar bize...
Sonra bir gün bi öğle sonrası cami bahçesine girip toprakta oynarken ,
Minarenin kapısının açık olduğunu fark ettim..
Etrafa baktım kimsecikler yok ilerde yaşlı bi amca elinde tesbih gözler kapalı ALLAH'ı zikrediyor huşu içinde...
serde muziplik var tabi.. ve hep merak etmişim ezan okurken minarenin içinde ki havayı..
Girdim içeri sessizce yukarı baktım mikrofon orada ses sistemi vs..
Uzandım mikrofona elime aldım üfledim ses yok .. - ses ,ses ses deneme 1 - 2- 3.. yine ses yok , 'Tüh' dedim ..hevesim kursağımda kalacak..
ama birden gözüm ses siteminde ki düğmelere takıldı başladım kurcalamaya , düğmenin birine bastım ''Tinnn'' diye bi ses tamam dedim açtım mikrofonu ve başladım ezan okumaya , tabi hepsini bilmiyorum ezbere , okuyabildiğim yere kadar ''Allahu ekber , Allahu ekber.. ortalarına geldim ve unuttum ne okuyacağımı , birden aklıma okulda öğretmenimizin öğrettiği türkü geldi - ''Uzun ince bir yoldayım ... yürüyorum gündüz gece...''
iki kıta'da ordan okudum ki zaten kendimden geçmişim
Birden soluk soluğa kapıda bi adam , kocaman bi bağırtı , kulağımın biri ellerinde .. dısarı çıkarrtı minareden , avluya kalabalık toplanmış meraklı gözlerle ve gülerek bakıyorlar , mahçup oldum .. eli kulağımda olan adam sürekli bi seyler sormakta bağırmakta ama ben hç bir şey duymuyorum
..
O yaşlı amca kalabalığı yararak tebessümle kurtarıyor kulağımı o öfkeli adamdan , sarılıyor bana nur yüzünde çocukça bi muziplikle anlıyorum ki , anlamış halimden ..
- Evlat , dedi.. herkes uzun ince bir yolda , sen yolunu bu yaştan belli ettin , mikrofonda pek yakışmıştı eline , Allah Böyle bi hayat nasip eder inşallah sana .. dedi... saçlarımı okşadı beni kalabalıktan kurtarıp sokağa kadar çıkardı ve azad etti..
işte o günden beridir.. Radyo , Mikrofon .. Benim hayatım..
İşte o günden beridir.. kimsecikler anlamıyor halimden ..
selam ve dua ile...
İbrahim İNECİK
[Linkler Ziyaretçilere Kapalıdır.Giriş Yap Veya Üye Olmak için TIKLAYIN...]