[su damlası]

Bazen o kadar yalnız hissedersin ki kendini,
gözyaşların dahi kuru akar gözlerinden...
Kirpiklerinden süzülüveremez zarifçe,acıtır,yakar geçtiği yerleri...
Hiçbir iz bırakmaz yüzünde varolduğuna dair...
Bıraktığı izleri görebilecek kimse olmadığını
düşünmekse daha da kurutur onları...



Bazen o kadar yalnız hissedersin ki kendini,
bir omuz ararsın başını koyacak...
Oysa hiçbir omuz yoktur yakınlarda kendi omuzundan başka...
Kafandaki ağırlığı atmaktır tek isteğin;
kafanı kendi omuzuna koymaksa daha da yorar
boynunu,ve daha da zorlaşır sabah başın dik uyanıvermek...

Bazen o kadar yalnız hissedersin ki kendini,
bağırmak, haykırmak istersin delicesine...
Oysa seni duyabilecek kadar yakın birini hissedebilsen tam o anda,
fısıldamak dahi yeterli olurdu birkaç sözcüğü...


Bazen o kadar yalnız hissedersin ki kendini,
evine,odana sığınırsın ve kalemin seni çağırır olmadık bir saatte...
Kelimeler yalnızlığını döker masum kağıtlara,
kağıtlarda dolaşan gözlerin yine ıslanmaya başlar kuru kuru...
Sabah olduğunda, yazıları yalnızlıkla birlikte


Bazen o kadar yalnız hissedersin ki kendini,
gözyaşlarını öpebilecek,omuzu omuzundan daha yakında,
dile getirilmemiş fısıltılarını dahi duyabilecek ve
yazılmamış kelimeleri dahi okuyabilecek birini ararsın kuru gözlerinle...
Oysa ufuğu bulandıracak kadar ıslaktırlar hala, bakarsın da göremezsin...

Bazen o kadar yalnız hissedersin ki kendini
"Alıntı"