[su damlası]

Ne çok susuyoruz öyle, anlatacak onca çok şey varken..
Sözler kilitli kalmış yüreklerde; çözmeye mecalimiz yok..

Bir yerlerde depremler oluyor, bir yerlerde hayatlar yok oluyor,
bir yerlerde savaşlar hız kesmeden devam ediyor,
bir yerlerde insanlar haksızlığa uğruyor,
bir yerlerde insanlar birbirinin üstüne basarak ezip geçip bir yerlere gelmeye çalışıyor.
Bir yerlerde çocuklar, masum insanlar katlediliyor, bir yerlerde hayat tüm acımasızlığıyla devam ediyor velhasıl..

Bencillik, adaletsizlik, vurdumduymazlık zulüm diz boyu...
İnsanlar insanlıktan çıktıkça, dünya tersine dönüyor git gide...

İnsanlar tedirgin..
Üzgün..
Yorgun..
U/mutsuz..
Yalnızlaşmaya mahkum..

Mutluluğu aramaya kimsenin cesareti yok...

Yüreğimizdeki depremler hele?
Sahi onları hiç sormayın, artçı sarsıntıları hiç bitmiyor..

Hayat her an sürprizlerle dolu..
Sürprizleri seven var mıydı(yüreciğinizi gülümseten hoş sürprizler hariç tabi)?
Emrivaki yapılmasından hoşlanan peki?..
Ben pek sevmem de...
Hayat gerçekten adaletsiz ve sürprizlerle dolu; başedebilmek için taş gibi yüreğe sahip olmak gerekiyor...
Taş kalpli olmak demedim bak, sağlam bir yürek ve sabır..
Taş gibi dimdik ayakta durabilmek...
Söylemesi kolay tabi..
...

Hayat seni sana gösterirken, seni sana anlatmıyor, sen anlayacaksın onu....

Anlamalısın, anlamak zorundasın, başka çaren var mı?
Çünkü hayat seni düşünmez sadece alıştırır..

La Edri