Kişinin kendini bilmesi, bulması, içine doğru yolculuğunda olmazsa olmazı diye düşünüyorum yalnızlığı. Başka türlüsü tahammül edilir değil. Benim sevdiğim ve anlaşabildiğim yalnızlık bu. Degersizlik hissi veren, toplumdan, sosyallikten uzaklaştiran, vesveselrin kucağına atan buhran tetikleyen, şeytanın oyuncağı haline getiren, iradesiz, gereksiz hassasiyetlerle zindan hayat vadeden "yalnızlık" en sevmediğimdir. Böyle yazınca "böylesi yalnızlığı kim sever" diyebilir, antipatik görünebilir ama etrafimizdaki bıktiran yalnızlar tam bu tariftekiler. Kendine ayna tutmalı kendi kendinin aynası olmalı.
Bir hesap görücü zaman olarak "yalnızlık" seviyorum.
Doğrudan zerre sapmadığım için kaldığım "yalnızlığî" arťik seviyorum.( öncesinde zor kabulleniyor insan)
Duyguları terbiye eden,düşünceyi geliştiren,kendine getiren bilinçli yalnızlığı seviyorum.
Beyninin içinde kalabalık koloni halinde yaşayan gürültülü yalnızlığı edebiyatçılar sever herhalde.))
Benden uzak olsun.
Pandemi bizi yalnizlaştirsa da,
İnsan seviyorum.
Kalabalık seviyorum.
Tezat olmasın ama
Karantinada ev kalabaligindan aynı yüzlerden bıktım az biraz yalnızlık istiyorum az ama çok az
