Çocuklarınıza onları ne kadar sevdiğinizi söyleyin

[Seher Yeli]

Çocuklarınıza onları ne kadar sevdiğinizi söyleyin

Anababası tarafından sevilen bir çocuk, kendini sevmeyi öğrenir. Bu artık bilinen bir gerçek, ama her terapist, sürekli olarak, değişik nedenlerle, bu çok değerli psikolojik armağandan nasibini almayan insanlarla karşı karşıya gelmektedir. Bu tür insanlardan başka, daha sıklıkla karşılaştığımız pek çok insanın yorumları ise şu doğrultuda olmaktadır:
"35 yaşıma gelinceye kadar babamın beni sevdiğini bilmiyordum. Bunu da üstelik kız kardeşimden öğrendim, babamdan değil."
"Annem herhalde bizleri çok seviyordu, çünkü bizler için hep fedakârlık yapardı. Ama yine de emin değilim, çünkü bunu bize hiçbir zaman ifade etmedi."
Bu tür şeyleri çok duymama karşın, her seferinde üzülüyorum. Sevginin gerektiği gibi ifade edilmemesini kaçırılmış bir fırsat olarak görüyorum ve bu durumu başkalarının da sıklıkla yaşaması da o kişinin çektiği acıyı azaltmıyor. Bence, bu insanların duygusal anlamda bu kadar incinmeleri çok gereksiz. Üstelik, ben bu anababaların çocuklarını sevdiğinden eminim, fakat duygularını iletmek konusunda yetersiz oldukları için, çocuklarının özgüven kazanmalarında ellerinde var olan bir gücü boşa harcadıklarını düşünüyorum.
İşte bu nedenle, çocuklarımıza duyduğumuz sevginin çok derin olmasının bir anlamı yok. Bu sevgiyi, "açıkça" ve "sık sık" dile getirmemiz gerekir. Çünkü, çocukların aklımızdan geçenleri bilmesi mümkün değildir.
Sevgimizi dile getirirken, mesajımızın doğru anlaşıldığımızdan emin olmalıyız. Sevgimizi:
1. açıklıkla (örneğin "Annesi ne kadar da çok severmiş" yerine "Seni seviyorum.")
2. uygun bir dille (örneğin sizin kendinizi rahat hissedeceğiniz ve çocuğunuzun yaşına ve kişiliğine uygun bir dil) ifade etmemiz gerekir. Eğer mesajımızı uygun bir dille iletemezsek, çocuğun benlik saygısını zedeleyebiliriz. Yetişkinlerin ve çocukların bazıları (özellikle de büyüdükçe) sevginin yalnızken, hatta bazen yazılı olarak ifade edilmesini tercih ederler.

[Seyyid]

Her gün şu davranışları çocuklarınıza gösteriniz:
• Çocuğunuzu candan kucaklayın, sarılın, ona “Seni seviyorum” deyin.
• Çocuğunuza değer verdiğinizi ona belli edin, onu övün.
• Çocuğunuzla sohbet edin.
• En az 30 dakika çocuğunuzla okuyun, yazın.
• Çocuğunuzla bir defteri sözlük defteri olarak düzenleyin ve her gün birlikte yeni kelimeler ekleyin.
• Çocuğunuzla sayı sayın.
• Çocuğunuzla [Linkler Ziyaretçilere Kapalıdır.Giriş Yap Veya Üye Olmak için TIKLAYIN...] paylaşın, [Linkler Ziyaretçilere Kapalıdır.Giriş Yap Veya Üye Olmak için TIKLAYIN...] alışverişi yapın.

[Seyyid]

Sevmek sadece altını açıp karnını doyurmak mıdır? Sevmek her istediğini vermek midir? Hayır bu çocuğumuza zülümdür . Gerçek manada sevmek demek çocuklarımızı cehennem ateşinden korumak değilmidir? düşünürsek evet öyleyse Resulullah ın (sallallahu teala aleyhi vessellem) Efendimizin şu Hadisi şerifini dikkate alarak çocuklarımızı yetiştirelim.
KALENNEBİYYÜ RESULULLAH (sallallahu teala aleyhi vessellem)
Evlatlarınızı üç hasletle terbiye ediniz.Onlara Peygamberinizi sevdiriniz.Yine Onlara Peygamberinizin ehli beytini sevdiriniz.Ve Onlara Kur' an okumayı öğretiniz.
SADAKA RESULULLAH ( sallallahu teala aleyhi vessellem)ŞÜPHESİZ RESULULLAH DOĞRUYU SÖYLEYENDİR.
bu hasletler üzere yetişmiş bir çocuğa bakalım ne olur, çocuk Peygamberini sever severse ona uyar, severse ona benzemeye çalışır, O Peygamber ki Yaratılmışların en üstünü uğruna alemlarin yaratıldığı EN SEVGİLİ ona benzeyen kötü olur mu hiç ? ona benzeyenler çoğalsa bu gün dünyanın hali bu kadar karışık ve kötü olur mu hiç?
Ya EHLİ BEYTİ ;Ya O DÖRT BÜYÜK SAHABE VE FATIMA-TÜZ ZEHRA (radiyallahü anhüma) YA hz. Ayşe YA hz. HATİCE-TÜL KÜBRA VE DİĞER VALİDELERİMİZ ONLARA BENZEMEYE ÇALIŞAN KÖTÜ OLUR MU HİÇ KARDEŞLERİM
HER BİRİ AYRI BİRER İLİM VE GÜZEL AHLAK DERYASI ALLAH BİZLERİ BU DERYADAN Bİ YUDUM SUSUZ DÖNDÜRMESİN YA KUR' AN OKUMAK ,KUR' AN-I KERİMLE AMEL ETMEK. BAKIN RESULULLAH (sallallahu aleyhi vessellem ) bir Hadisle nasıl irşad ediyor müslümanların tamamı amel etse dünya düzelecek herkesin hep isteyip dilediği kardeşlik,barış,sevgi,saygı yerleşcek kolayca yaşamımıza bir HADİSİ ŞERİF' E UYMAKLA ,AMEL ETMEKLE...

[Aysima]

Her anne çocuğunu çok sever. Onun için yapamayacağı birşey yoktur. Bir anne ve çocuğu arasındaki dünyanın en samimi, içten ve karşılıksız sevgisi doğumdan çok önce başlar. Anne adayı hamileyken ilk kıpırdanmaları heyecanla hissederken, doğacak bebek de annenin yaşadığı sevinçlerden ve üzüntülerden haberdardır. İşte böyle mucizevi, olağanüstü bir ilişkidir bebek ve anne arasında yaşanan.


Peki ya sonrası? Doğmasını heyecanla beklediğiniz bebeğiniz büyürken ona gerekli ilgiyi ve sevgiyi gösterdiğinize inanıyor musunuz? Ya da nasılsa biliyordur, hiç sevmez miyim veya şımarmasın o kadar diyerek mi geçiştiriyorsunuz? Unutmayın ki sevdiğinizi söylemek onu önemsediğinizi gösteren en önemli davranıştır.

Yaşları ne olursa olsun çocuklarınızın her zaman sizin yol göstermenize ve onlara rehberlik etmenize ihtiyaçları vardır. Günlük hayatın telaşı içinde kimi zaman onların sizin için ne kadar önemli oldukları unutabilir ya da en azından bunu onlara hissetiremiyebilirsiniz. Annelik içgüdüsü ve sorumluluklar sizi daha çok onların hatalarını görmeye itebilir. Ve siz zamanınızın büyük bir bölümünü yapma, etme diyerek geçirirsiniz. Belki de ilginizi böyle gösterdiğinize inanıyorsunuz. Ancak bu, onları ne kadar çok önemsediğinizi hatırlamalarını oldukça zorlaştırır.

Özellikle çalışıyorsanız ve çocuğunuza istediğiniz kadar çok zaman ayıramıyorsanız işiniz daha da zorlaşır. Ancak yine de onların kalbinizde nasıl da özel bir yere sahip olduklarını göstermek için geç kalmış sayılmazsınız;

Çalışma masasına ya da çantasına küçük notlar bırakın
O uyurken önce yanağına bir öpücük kondurun, daha sonra kalkınca görebileceği bir yere, masasına bir cümle bile olsa birşeyler yazıp bırakın. Böylece onu düşündüğünüzü bilmesini sağlamış olursunuz.
En sevdiği şeyleri birlikte yapın



Size çok gürültülü gelse de onun sevdiği müziği birlikte dinlemeniz, şarkılara eşlik etmeniz onu ne kadar önemsediğinizi göstermeniz için güzel bir yol olacaktır. Ayrıca okumaya yeni başlamış çocuğunuzla birlikte kitap okuyarak keyifli zamanlar geçirebilirsiniz.

Onu takdir edin
Onunla ilgili düşüncelerinizi şımarır endişesiyle içinizde tutmayın. Tabii ki disiplini elinizden bırakmayı istemezsiniz ancak bırakın çocuğunuz onun hakkındaki düşüncelerinizi bilsin. Yaptığı iyi şeyleri takdir ederek ona cesaret verin. Böylece çocuğunuza kendine güven duygusunu da aşılamış olursunuz.


Başkalarına ondan bahsedin:

Annelerin arkadaş toplantılarında çocukları hakkında konuşurken genelde olumsuz şeyler söylemeleri ve yakınmaları çocukların en nefret ettiği şeydir. Özellikle de çocuklarınız yanınızdayken yakınlarınızla yaptığınız sohbetlerde onun sevdiğiniz, iyi huylarından bahsedin. Kötü yanlarını ise ona direkt olarak söyleyin.


Birlikte zaman geçirin: Onlar daha büyümeden ve sizden kopmadan önce kıymetli ve bir daha asla geri getiremeyeceğiniz zamanları birlikte geçirin. Eğlenmek için yapabileceğiniz o kadar çok seçeneğiniz var ki; video filmleri kiralayıp izleyebilir, paten kaymaya gidebilir, birlikte bilgisayar oyunları oynayabilir ya da bisiklete binebilirsiniz. Önemli olan ne yaptığınız değil birlikte zaman geçirmenizdir.





Sorunlarına kayıtsız kalmayın:Her ne kadar çocuğunuz özellikle de ergenlik çağında en ufak birşeyi bile dünyanın en büyük sorunu olarak görse de onu dinleyin. Nasılsa geçecek bu sorunlar diye düşünerek sakın ilgisiz kalmayın. Düşünsenize siz de onun yaşındayken pireyi deve yapmıyor muydunuz? Onun nasıl hissettiğini ve neler yaşadığını yine en iyi bilecek olan kişi sizsiniz. Çünkü siz ona en yakın kişisiniz.


Hergün onu ne kadar çok sevdiğinizi tekrarlayın: Bugün, yarın, daha ertesi gün... Asla bu 3 önemli kelimeyi çocuğuna söylemeyi ihmal etmeyin.

[Esma_Nur]

ANNELİĞİN GÜCÜ ADINA

ANNELİK kadına süper kahraman güçleri veriyor.


Bazen işin başında hissettiğimiz "Bir çocukla nasıl baş ederim? Ev işlerini nasıl yetiştireceğim" kaygılarımızın, bir yandan ev, bir yandan çocuklar, bir yandan eş ve işlerimizin girdabında eriyip gittiğini görüyoruz. Ve açıkçası bütün bu gücü ANNELİKTEN alıyoruz.

Anne olmadan önceki günlerinizi şöyle bir düşünün. ( Tabii hatırlayabiliyorsanız. Şahsen ben Enes'ten önce hayat nasıldı pek anımsayamıyorum. Sanki oğlum hep varmış gibi... )

Ev işleri bir türlü yetişmiyordu, öyle değil mi?

Yemek, süpürge, toparlama, toz alma, çamaşır, bulaşık... Hepsi bir numaralı düşmanlarınız gibiydi muhtemelen. Ve kabul edelim, bu savaşta çoğunlukla mağlup bizdik.

Sonra bir test yaptık...

Ve hayatımızın en mutlu "pozitifini" gördük o testte... Sonrasında kalbimizi yerinden oynatacak kadar büyük bir mutlulukla birlikte, kaygılar da yaşamaya başladık.

"Acaba"lar dönüp durmaya başladı zihnimizde.

"Acaba çocuğuma bakabilecek miyim?"

"Anneliği becerebilecek miyim?"

"İşleri yetiştirebilecek miyim?"

***

Ekranlarda boy gösteren "sihirli" dizilere karşıyız hepimiz ve çocuklarımızı muhafaza etmeye çalışıyoruz itinayla, bu doğru. Ama doğru olan birşey daha var; o da anneliğin gerçekten "sihirli" olduğu...

Eğer gerçekten sihirli güçlerimiz olmasa, bir yandan yemek pişirirken, diğer yandan bulaşık yıkamayı, üstüne bir de çocuğumuza hikaye okumayı nasıl başarabilirdik?

Ya da çocuğumuzun kanayan yarasına küçücük bir öpücükle nasıl merhem olabilirdik?

Peki, çocuktan önce yetişmemekte ısrar eden ev işleri, anne olunca nasıl bir bir düzene girdi?

Ya da tüm anneler evin temizlikçisi, aşçısı, bakıcısı, bulaşıkçısı, çamaşırcısı, doktoru, eczacısı, dostu, eşi, arkadaşı, ütücüsü, öğretmeni.... değil mi?

***

Belki "sihir" kelimesi çok da sıcak baktığımız bir kelime değil. Ya da belki hayatımızdaki tüm mucizevi olaylara alışacak kadar "insanız" hepimiz...

Ama sorarım size, hakikaten anneliğin "sihirli" bir tarafı da var... Öyle değil mi?

Herkese iyi tatiller

Hatice Kübra Tongar