Anne Ömür Boyu Taşır,Evlat Bir Kere!

[Arın]

Anne Ömür Boyu Taşır,Evlat Bir Kere!

Ah anneler anneler, Neler taşıyor neler…. Bir anne, evvelâ bebeğinikarnında taşır. Bu yükünden dolayı ne yüksünür, ne usanır. Yükügittikçe ağırlaştığı halde, onun sevinci ve heyecanı artar.. Nihayetbebeğini dünyaya getirir, ondan sonra da kucağında taşımaya başlar.Anne kucağı, bebek için en sıcak, en emniyetli bir limandır. Anne içinde, taşıdığı yüklerin en tatlısı, en güzeli ve en hafifidir. Bebeğinikucağında taşıyan bir anne, dünyanın en değerli yükünü taşımaktadır.Bir anne, bebeğinin bedenini kucağında taşırken, sevgisini de kalbindetaşımaktadır. Zaten sevgi gibi yüksek bir ücreti olmasa, o yükü taşımako kadar kolay olmayacaktır. Hatta zamanla bir angarya haline gelecek,daha sonra da eziyet halini alacaktır.

Bir süre sonra bebekkucaktan iner, kendi ayakları üstünde yürümeye başlar. Ama, annenintaşıma görevi sona ermemiştir. Birkaç adım attıktan sonra yorulanyavrusunu, bu defa da sırtında taşımaya başlar. Annelerin yükü hiçbirzaman eksilmez. Tarlada ekin taşır, bahçeden meyve taşır, pazardanerzak taşır, bu arada yavrusunu da hep sırtında taşır. Evin içinde bilehem işini yapar, hem sırtındaki çocuğuna bakar. O da bir insandır,hatta kadın olması hasebiyle narindir, yorulur, yıpranır ama, annelikşefkati gibi mukaddes bir istinat noktasına dayandığı için, bütün buyükleri kolaylıkla kaldırabilir.

Çocuk büyür, okula başlar,ama anne onu taşımaya devam eder. Önce elinden tutar, okula götürür,kaydını yaptırır. Ondan sonra da aylarca onunla birlikte okula kadargider, gelir. Bu arada da çocuğunun çantasını taşır, beslenmesinitaşır. İlköğretimin ilk yılları da böyle geçer.

Çocuk birazdaha büyür, delikanlı olur, liseyi bitirir üniversiteye gider.Ailesinden uzakta yaşamaya başlar. Ama annesi onun yükünü taşımayadevam eder. “Acaba evlâdım oralarda nasıl yaşıyor, ne yiyip ne içiyor,geceleri üstünü kim örtüyor?” diye bu defa da onun kaygısını taşır.Okul biter, “Acaba çocuğum bir işe girebilecek mi?” diye derdini taşır.
Oğlunu askere gönderir, asker annesi olmanın onurunu başındataşırken, aynı zamanda hasretliğini yüreğinde taşır. Kızını gelin eder,oğluna gelin alır, evlâtlarının mürüvvetini görmenin sevinç veheyecanını taşır.

Bir anne için “Oğlunu everdi, kızını gelinetti, artık kaygıyı attı, bundan sonra taşıyacak yükü kalmadı” demeyinsakın. Anne bu… Onun yükü biter mi hiç? Bir süre sonra torunları olur,bu defa da onları taşımaya başlar. “Yavrumun yavrusu” diyerektorunlarını bağrına basar, kucağına alır, sırtından indirmek istemez.Yüreğinde ise hem evlâdının, hem de torunlarının sevgisini taşımayadevam eder.

Annelerin de bir annesi ve babası vardır. Bir güngelir, emr-i hak vâki olur, onlardan birisini veya her ikisini dekaybederler. Bu defa da onların acısı yüreklerine çöker. Yaşları kaçolursa olsun, onlar da anne babalarının çocuklarıdır. Onlarıkaybettikleri zaman kendilerini yetim ve öksüz hissederler.Kalplerindeki hüzün, yüreklerindeki hasretlik yükü artar. Ondan sonrada ömür boyu bu yükleri taşımaya devam ederler.

Zaten ömürdediğiniz de ne ki? Bu kadar telâş içinde bir su gibi akıp gider. Birde bakmışsınız, anneler de yolun sonuna gelmiş, artık taşıma işleri sonbulmuştur. Yüklerini dünya hanında bırakırlar, emaneti sahibine teslimederek ebedî âleme doğru yola çıkarlar.

Anneler evlâtlarınıönce karnında, sonra kucağında, sonra sırtında ve daha sonra dakalbinde taşırken, evlâtlar annelerini bir defaya mahsus olmak üzereomzunda taşır.

O da kısmet olursa...

Abdil Yıldırım /YeniAsya Gazetesi/13.05.2008

[nurşen35]