Bu Canım Sana Kurban Olsun Babasının Balası Rugayye ve Zeyneb
 

İmam Hüseyin'in çok sevdiği küçük bir kızı vardı. O da babasına oldukça düşkündü. Adı Rukayye olan bu kız henüz üç yaşındaydı. O da diğer esirlerle birlikte şam'a getirilmişti.

Babasının yokluğundan dolayı gece-gündüz ağlıyordu. Her defasında ona babasının yolculuğa çıktığını söylüyorlardı.

Derken, bir gece rüyasında babasını gördü. Uykudan uyanınca babasına olan özlemle bağırıp ağlamaya başladı. Sürekli "Bana babamı getirin, gözümün nurunu getirin!" diye ağlayıp feryat ediyordu.

Orada bulunanlar susturmak istedikçe daha da ağlıyor, (kötü şeyler sezmişçesine) hazin hazin etrafı süzüyordu. Onunla birlikte tüm Ehlibeyt hüzne boğulmuş, gözyaşı döküyordu.
O an herkes perişan olmuştu. Acıyla seslerini yükseltmiş hep birlikte ağlıyorlardı.

Derken, ağlama sesleri, geceyi sarayında geçiren Yezid'e kadar ulaştı. Durumdan huzursuz olan Yezid memurlarına neler olup bittiğini sordu.

Orada bulunanlardan biri:

"Hüseyin'in küçük kızı bu gece rüyasında babasını görmüş; uyandığı andan beri babasını isteyip duruyor, sürekli de ağlıyor" dedi.

Bunun üzerine Yezid:

"Öyleyse babasının kesik başını götürüp gözünün önüne koyun; böylece sakinleşir" diye çıkıştı.

Memurlar İmam Hüseyin'in mübarek kesik başını yayvan bir tepsiye koyup üzerini havluyla örterek Hz. Rukayye'ye götürdüler.

Hz. Rukayye (tepsiyi görünce):

"Nedir bu? Ben yemek istemem, babamı istiyorum" dedi.

Memurlar:

"Baban burada" diye cevap verdiler.

Hz. Rukayye küçük elleriyle havluyu araladı. Ansızın babasının kesik başını gördü.

"Bu baş kime ait?" diye sordu.

"Babana ait!" cevabını alınca hemen kucağına alıp bağrına bastı. Gözyaşları arasında acı bir ses tonuyla kesik başa hitaben şöyle dedi:

"Babacığım! Seni kendi kanınla kim boyadı?

Babacığım! Can damarını kim kesti ?

Babacığım! Bu küçük yaşımda kim beni yetim bıraktı?

Babacığım! şu küçük yetim kızın büyüyünceye kadar kime sığınsın ?

Babacığım! Kadınlar başlarında bir örtü olmadan ne yapsınlar?

Babacığım! Esir edilen kadınlar nereye gitsinler?

Babacığım! Ağlayan gözlerden ne çare beklenir?

Babacığım! Etrafa dağılan şu kimsesiz kadınlar ne yapsınlar?

Babacığım! Saçları perişan hâlde olan kadınlar nereye gitsinler?

Babacığım! Senden sonra biz ne yaparız? Senden sonra geçen günlere yazıklar olsun!

Yazıklar olsun kimsesizliğe!

Babacığım! Keşke canım sana feda olsaydı!

Babacığım! Keşke daha önce kör olsaydım (da senin kesik başını görmeseydim.)

Babacığım! Keşke bu günden önce ölseydim de sakallarının kanınla boyandığını görmeseydim!

Daha sonra yanağını İmam Hüseyin'in yanağına koydu. Gözyaşları arasında
ansızın bayıldı. Kaldırmak için yanma koştuklarında öldüğünü fark ettiler.

Ehlibeyt'in feryadü figanı daha da yükseldi, acıları tazelendi. Ağıtlar öylesine hazindi ki sesleri duyan bütün şamlılar ellerinde olmaksızın gözyaşına boğuluyordu. O gün kadın-erkek tüm şam ahalisi ağlamıştı.

Yezid'in emriyle Hz. Rukayye gusledildi, kefenlendi ve toprağa verildi..


Alıntı

"Ey Muhammed (s.a.a)! Bu Hüseyin'dir (a.s); kanına boyanmış ve doğranmış! Bunlar da senin kızlarındır; esir edilmiş. Bu zalimeri Allah'a, Muhammed Mustafa'ya (s.a.a), Ali Murtaza'ya (a.s), Fatımat'üz-Zehra'ya (a.s) ve şehitler Efendisi Hamza'ya şikâyet ediyorum. Ey Muhammed! Bu senin Hüseyin'indir; Kerbela'da üryan bırakılmış ve seher yeli toprak serpiyor üzerine. Bu senin Hüseyin'indir; zinazâdelerin zulmüyle öldürülmüş. Aman bu hüzünden, aman bu beladan! Bu gün ceddim Resulullah'ın (s.a.a) dünyadan göçtüğü gündür. Ey Muhammed'in (s.a.a) yarenleri! Bu esir götürülenler sizin Peygamberinizin (s.a.a) evlatlarıdır."
Ey Muhammed! Kızların esir edildi ve oğulların öldürüldü. Seher yeli o bedenlerin üzerine toprak savurmaktadır şimdi. Bu senin Hüseyin'indir; başı boynundan arkadan kesilmiş, sarık ve hırkası yağmalanmış. Babam feda olsun ona ki ordusu katledildi ve yağmalandı.
Babam feda olsun ona ki çadırları yakıldı/yıkıldı. Babam feda olsun ona ki gittiği yolculuktan dönmeyecek ve yaralarına merhem konmayacak.
Hz Zeyneb

Arkeolojik bir kuşkum bile yok;

DÜNYANIN ilk gözyaşı Kerbela'ya akmıştır

Hüseyin'e ağlamayan henüz ağlamamıştır..

muharrem / 10