Allah'ın düşmanlarını dost

[YaŞuHa]

Allah'ın düşmanlarını dost

ALLAH'IN DÜŞMANLARINI DOST

EDİNMEYENLER

Yegâne Rabbimiz Allah Teâlâ şöyle buyuruyor:
"Allah'a ve ahiret gününe iman eden hiçbir kavim (top­luluk) bulamazsın ki, Allah'a ve Rasulüne başkaldıran kim­selerle bir sevgi (ve dostluk) bağı kurmuş olsunlar. Bunlar, ister babaları, ister çocukları, ister kardeşleri, isterse kendi aşiretleri (soyları) olsun. Onlar, öyle kimselerdir ki (Allah,) kalblerine imanı yazmış ve onları kendinden bir ruh ile des­teklemiştir. Onları, altlarından ırmaklar akan cennetlere so­kacaktır, orda süresiz olarak kalacaklardır. Allah, onlardan razı olmuş, onlar da O'ndan razı olmuşlardır. İşte onlar, Al­lah'ın fırkası (Hizbullah)dır. Dikkat edin, şübhesiz Allah'ın fırkası olanlar, felâh (umutlarını gerçekleştirip kurtuluş) bu­lanların tâ kendileridir."[1]
Allah'a ve ahiret gününe katıksız bir şekilde iman eden hiç­bir muvahhid mü'minin, en yakın akrabası bile olsa Allah'a ve Ra­sulullah (s.a.s.)'e başkaldırıp hudud yarışına giren hiçbir kitablı veya kitabsız gayr-ı müslime dost olduğu, onları velî ka­bul ettiği görülemez… Hiçbir muvahhid mü'min, şirk koşan yakın akrabasına karşı bir sevgi besleyemez… Hevalarını ilâh­laştırıp tağutun hükmüyle hükmedip, Allah'ın hükmüyle hük­me­yen, böylece tağutun hükmünü Allah'ın hükmüne tercih eden kişiler, Allah'a ve Rasulü (s.a.s.)'e başkaldırıp isyan etmiş­lerdir… Hiçbir mü'min müslüman, bu tip kişilere karşı bir sevgi besleyemez ve onları dost edinemez… O mü'min müslümanın kalbindeki iman buna engeldir…
İslâm'ın yerine tağutî düzeni tercih edenler, Allah'ın hük­münün yerine tağutun hükmünü kabul edip uygulamaya ko­yanlar, her kim olursa olsun, muvahhid mü'minlerle ilişkisi ke­silmiş olanlardır…
Rabbimiz Allah Teâlâ şöyle buyuruyor:
"Ey iman edenler, eğer imana karşı inkârı (küfrü) sevip tercih ediyorlarsa, babalarınızı ve kardeşlerinizi velîler edin­meyin. Sizden kim onları velî edinirse, işte bunlar, zulmeden kimselerdir."[2]
"Mü'minler, mü'minleri bırakıp kâfirleri velîler (dostlar) edinmesinler. Kim böyle yaparsa, Allah'dan hiçbir şey (yar­dım) yoktur…"[3]
Allah Teâlâ'nın kalblerine iman yazıp kendinden bir ruh ile desteklediği, kendilerinden razı olup, kendilerini razı ettiği ve altlarından ırmaklar akan ebedî cennetlere koyacağı muvahhid mü'min kulları, Allah'a düşmanlık yapan tağutları asla sevemez, onlara yakınlığı gündeme getirmez ve onlara meyledemezler…
Ayet-i kserimenin inzâlı için, en hayırlı nesil olan Ashab-ı Ki­ram arasında meydana gelmiş şu olaylar nakledilir:
İbn Cüreyh'in bildirdiğine göre, Ebu Kuhafe (Ebu Bekr'in babası), Rasulullah (s.a.s.)'e küfretti. Bunun üzerine Ebu Bekr (r.a.), kendisine şiddetli bir tokat indirince, Ebu Kuhafe yere düştü. Bu haber Rasulullah (s.a.s.)'e ulaşınca, Ebu Bekr'e:
"Sen, bunu cidden yaptın mı?" buyurdu.
O da:
Evet! dedi.
Rasulullah (s.a.s.):
"Bir daha böyle bir şey yapma!" buyurdu.
Ebu Bekr:
-Vallahi, kılıç yanımda bulunsaydı, elbette onu öldürürdüm! dedi.[4]
İbn Şevzeb'den rivayet olunmuştur.
O der ki:
-Bu ayet-i kerime, Bedir Savaşında, babasını öldürdüğü zaman, Ebu Ubeyde b. el-Cerrâh hakkında nâzil olmuştur!
Bu haberi, aynı zamanda Taberânî ile el-Hakim de rivayet etmişlerdir.
Hakim'in "el-Müstedrek" adlı eserinde bu haber şu şekilde geçmektedir:
"Bedir günü, Ebu Ubeyde'nin babası, oğluna hücûm etmiş, oğlu ise ondan kaçınmıştı. Ancak sürekli bir şekilde üzerine gelmesi üzerine Ebu Ubeyde, babasını öldürmüştü!"[5]
Bu sebeble, Emirü'l-mü'minin İmam Ömer ibnü'l-Hattâb (r.a.), kendisinden sonra halifeliğe altı kişinin içinden birisinin seçilmesini aday gösterdiğinde:
-Eğer Ebu Ubeyde yaşasaydı, O'nu halef tayin ederdim! demiştir.[6]
Es-Süddî (rh.a.) der ki:
Bu ayet, Abdullah b. Ubeyy'in oğlu Abdullah hakkında in­miştir.
Abdullah, bir gün Rasulullah (s.a.s.)'in yanında oturuyordu. Rasulullah, su içti, O'na:
-Ya Rasulullah, Allah aşkına su içtiğin sudan bir mikdar arttır. Onu, gidip babama içireyim. Belki onunla Allah, kalbini temizler!
Bunun üzerine Rasulullah, O'na biraz arttırdı. Abdullah da, bu artanı babasına götürdü. Babası kendisine:
-Bu da ne? diye sordu.
O:
-Rasulullah'ın içtiği sudan bir artıktır. Sen içesin diye bunu sana getirdim. Belki bununla Allah, senin kalbini arındırır, dedi.
Babası, O'na:
-Bunun yerine niye bana annenin idrakını getirmedin? O, bundan daha temizdir, dedi.
Abdullah, bu işe kızdı ve Rasulullah (s.a.s.)'e gelerek:
-Ya Rasulullah, babamı öldürmeye bana izin vermez misin? dedi.
Rasulullah (s.a.s.):
"Hayır! Ona yumuşak davran ve ona iyilik yap!" buyurdu.[7]
Baba, İslâm düşmanı ve münafıkların başı, oğul, muvahhid mü'minlerden yüce bir şahsiyet!..
Birbirinden tamamen ayrılmış olan Tevhid ve şirk, iman ve küfür cephelerinde yer alanların net durumu!.. Tevhid ve iman cephesinde bulunan muvahhid mü'minler, şirk ve küfür cephe­sini tercih eden babaları, oğulları, kardeşleri ve soylarına karşı tavırları net olmalıdır… Onlara asla bir sevgi besleyemez, onları dost ve kardeş edinemez, onlara, şirk ve küfür hâlleri üzerinde oldukları müddetçe asla yardımcı olamazlar… Bu imanî ve Tevhidî tavır, her asırda, her çağda ve her yerde aynı şekilde gerçekleşmesi gerekir…
Ebedî vatan olan cenneti, bu imanî tavrı sergileyen samimi mü'min müslümanlar hakk ederler!..
Dünyanın neresinde olursa olsun çağımızın muvahhid mü'minleri, aynı net tavrı sergilemeli ve iman cephesinde yerle­rini almalıdırlar…Özellikle, zalim egemen tağutların işgali altın­daki İslâm topraklarında bu tavrın apaçık gündeme gelmesi kaçınılmazdır!..

[1] Mücadele, 58/22.

[2] Tevbe, 9/23.

[3] Âl-i İmrân, 3/28.

[4] İmam Ebu'l-Hasen Ali b. Ahmed el-Vahidî, Esbâb-ı Nüzûl, çev. Dr. Necati Tetik-Necdet Çağıl, Erzurum, T.Y. Sh.483.
Abdulfettah el-Kadî, Esbâb-ı Nüzul, çev. Doç. Dr. Salih Akdemir, Ank.1986, Sh.382.
İmam Suyutî, Esbâb-ı Nüzûl, çev. İbrahim Seyfi Oymalı, İst. T.Y. C.2, Sh.649.

[5] Abdulfettah el-Kadî, A.g.e., Sh.382.
İmam Suyutî, A.g.e., C.2, Sh.648.
İmam el-Vahidî, A.g.e., Sh.483.
İmam Kurtubî, A.g.e., C.17, Sh.177.

[6] İbn Kesir, A.g.e., C.14, Sh. 7793.

[7] İmam Kurtubî, A.g.e., C.17, Sh.17