Medineweb Forum/Huzur Adresi - Sessiz ÇığLık

Sessiz ÇığLık

[Linkler Ziyaretçilere Kapalıdır.Giriş Yap Veya Üye Olmak için TIKLAYIN...]
Sinsi bir hastalıktır sessiz çıglık
Bir odaya girdiginizi düşünün,bi yerlerden soguk gelir vücudunuza,üşürsünüz,tirtir titrersiniz,aramaya başlarsınız bulmak istediginizi.gözleriniz tavana dogru dalar gider.vucudunuz yaşar ama her nefes alışverişte canınız yanar.bulmazsınız nerenizin acıdıgını.sadece acır ve hep acır.
başarılı bir şeyler yaparsın,insanların takdirini alırsın,seni yere göge sıgdıramazlar,buna ragmen hep eksik bişler vardır hayatınız da,hep bir hüzün vardır sol yanınız da.işte böyle bir şeydir......... olmak.
Her şeyin bir imtihan oldugunu çok sonradan farkedersin.
Özel günler de hep arar gözleriniz.o günlerin gelmesini hiç istemezsiniz,hatta nefret edersiniz bayramlardan.
arkadaşlarınızın......... ve ...... le gecirigi günleri görür gözyaşlarınız sel olur akar da,kimselere söyleyemezsiniz.
Yıllar geçtikçe küçülür diye beklediginiz yaranız,git gide büyür kapanmaz bir yara olur kanar,en ufacık bişey de tepki verir, isyan eder canınız yine acır,
yine acır....
bide koocaman bir boşluk vardır içiniz de.onu kimseler dolduramaz.
en çok canını acıtan,okulda ögretmenin ......... var mı demesi olur.yada ........ var mı?
eve geç gittigin için kızacak bir ..... yoktur.
çok gururludur,çok hassastır.
hayata daha erken atılmak demektir.
cep telefonunuz da onların numarası yoktur.
dolapta onların giysileri yoktur.
gözünüz nemli,yüreginiz gamlıdır.
kimsenin size acımasına tahammülünüz olamaz,çünkü siz gururlu ve magrursunuz.
buna ragmen çocuklar gibi aglarsınız sessiz sessiz.

O kimdir biliyormusunuz?
yetim ve öksüz çocuklar......
Ha sahi,etrafımızda kaç yetim ve öksüz var,geceleri uykumuzu bölebiliyorlar mı?
Hangi birinin o masum gözlerine ışık,umutsuz kalplerine umut olmayı denedik?
Ha sahi,onların dramları kaçımızın bogazında dügümlenen bir acı oldu?
Hangi birimiz,onlar gibi acı cektik?
Hangimiz! hanginiz?

Yetim ve öksüzlerin babası: Peygamber Efendimiz, bir bayram namazından sonra mescitten çıktığında, çocukların neşe ve sevinç içinde oynadıklarını gördü. Bir duvarın dibinde de perişan kılıklı ve mahzun bir çocuk ağlayıp duruyordu. Dikkatini çekti ve Efendimiz, o çocuğun yanına vardı.

"-Yavrum, neyin var, niçin böyle üzgün duruyorsun?"

Çocuk bir yetimdi. Babası Uhud'da şehit olmuştu. Annesi de başka biriyle evlenince çocuk sahipsiz kalmıştı. Rasûl-i Ekrem Efendimiz, çocuğun elinden tuttu. Başını okşadı, gönlünü aldı.

"-Neden ağlıyorsun? Bundan böyle babanın ben, annenin Âişe, kardeşinin de Fâtıma olmasını istemez misin?"

Çocuk, sevincinden uçacak gibiydi. Heyecanla:

"-Nasıl râzı olmam, Yâ Rasulallah?" diyebildi.

Peygamberimiz, çocuğa ismini sordu. O:

"-Buceyr." dedi.

"-Hayır." dedi. "Bundan böyle senin ismin Beşir olsun." buyurdu.

Peygamberimiz çocuğu aldı, evine götürdü. Yedirip içirdi, üstünü başını giydirdi. Karnı tok, sırtı pek olan çocuk, bir süre sonra oynayan çocukların arasına karışmak üzere sokağa çıktı. Neden sevinmeyecekti? Babası Cennete gitmişti; ama şimdi babasının yerine geçen insan, bütün babaların en hayırlısıydı. Arkadaşları Beşir'in hâlindeki değişikliği görünce etrafına toplandılar. Merakla sordular:

"-Sen daha önce ağlayıp duruyordun. Şimdi ne oldu da bir anda böyle değiştin?!"

Beşir cevap verdi:

"-Açtım, doydum; çıplaktım, giyindim; yetimdim, Rasûlullah babam, Âişe annem oldu."

Bunun üzerine diğer çocuklar, Beşir'e gıpta ederek şöyle dediler:

"-Ne olaydı, keşke bizim de babalarımız Uhud'da şehit olsaydı da, biz de öyle bahtiyar bir babaya kavuşsaydık!.."

Peygamberimizin vefatına kadar Beşir bin Akra, O'nun yanında kaldı. Peygamberimiz ebedî âleme göçtükten sonra Beşir için asıl yetimlik başlamış oldu. Şöyle ağlıyordu:

"-İşte şimdi yetim kaldım, işte şimdi garip oldum."

Peygamber Efendimiz hadîs-i şeriflerinde, yetimin sadece başını okşamanın bile bir cennet müjdesi olduğunu haber vermişlerdir:

"Kim sırf Allah rızası için şefkatle yetimin başını okşarsa, elinin değdiği saçlar sayısınca ecir ve sevap kazanır."

Ebu''d-Derdâ -radıyallâhu anh- rivâyet ediyor:

Peygamber Efendimize bir adam geldi, kalbinin katılığından dert yandı. Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- ona şu tavsiyede bulundular:

"Kalbinin yumuşak olmasını, ihtiyacın olan şeylere kavuşmayı ister misin? Öyle ise yetime şefkat göster, başını okşa, yediğinden ona yedir ki, kalbin yumuşasın ve muhtaç olduğun şeylere kavuşasın."

Yâ Rasûlallah kimsesizlerin sahibi senmişsin,

Öyle demişti dedem.

Bu gün sokakta çocuklar sek sek oynarken yine aralarına almadılar beni, ittiler.

Çok üzüldüm, ağladım; dedemle babannem teselli etti.

Yâ Rasûlallah uyurken de oyuncağıma sarılıp yatıyorum,

Bazen teselli ediyor, ama çoğu zaman ağlıyorum,

Benim de annem olsa, bana masal okur, ninni söyler, uyuturdu,

Benim annem de, babam da sen ol, yâ Rasûlallah!

Benim başımı da sen okşa, beni de sen sev!

Biliyorum, geliyorsun, başımı okşuyorsun, üstümü örtüyorsun,

Çünkü bazı geceler kalktığım da biri üzerimi örtüyor,

Benim annem de, babam da sensin yâ Rasûlallah!

Sensin yâ Rasûlallah, sensin yâ Rasûlallah!