[Emekdar Üye]

Yine bir şâir şöyle diyor.
“İnsanların dünyâdan emelleri çoktur.
Benim emelim, ancak dünyâdan uygun bir dosta sâhip olmaktır.
Hem öyle bir dost ki, bir ruh parçalanmış da iki cisme bölünmüş gibi.
Birbirimizle fikir ve ruh birliği üzere olmayı temennî ederim.”
Necip Fâzıl’dan bir beyit:
“O yüz, her hattı tevhîd kaleminden bir satır,
O yüz ki, göz değince Allah’ı hatırlatır...”

“En üstün ve en değerli amel, sevdiklerinizi Allah rızâsı için sevmek, sevmediklerinizi de yine Allah rızâsı için sevmemektir.” (Terğîb)
“Kardeşine gülümsemen, iyiliği emredip kötülükten sakındırman, yolunu şaşıranlara yol göstermen, yol üzerinde eziyet veren diken, kemik gibi şeyleri kaldırman, senin su kabından onunkine boşaltman sadakadır.” (Terğîb)
“Îmânı kâmil olan insan sevdiği kimseyi ondan menfaat gördüğü için değil, sırf Allah rızâsı için sevmelidir. Gerçek îman da budur.” (Terğîb-VI, 22)
“Şüphesiz bir kısım adamlar vardır ki insanlara görünen işlerde cennet ehline yaraşan işler yaparlar. Hâl bu ki onlar cehennem ehlidirler. Ve yine insanlardan öyle kimseler vardır ki, insanlara görünen işlerde cehennem ehlinin yapacağı işleri yaparlar. Hâl bu ki onlar cennet ehlindendir.” (Buhârî-VI, H. No: 110)

Bir gün Efdalüddin Hazretlerini öven ve sevdiğini söyleyen bir kimseye onun söyle cevap verdiği nakledilir:
“Allah aşkına git.”
Bu sözüne karşılık o zat;
“Allah’a yemîn ederim ki seni kalben sevmekteyim. Kıyamet günü mahşer yerinde seninle birlikte bulunmayı Allah’tan niyaz ederim” dedi.
Efdalüddin Hazretleri bu zata;
“Peki, şâyet beni mahşer günü ateşe atsalar ne yaparsın?” diye sorunca o kimse;
“O vakit seni bırakır giderim” dedi.
Bunun üzerine Efdalüddin;
“Kardeşlik sevgisi şudur ki; ben ateşten çıkmayınca sen de cennete girmemelisin. Beni bekleyip birlikte cennete girmeye çalışmalısın. İşte kardeş sevgisi budur. Yoksa ateşi görünce beni bırakıp kaçman değildir”, demiştir.