 Cvp: Mevlânâ'dan Hikâyeler ( Allâh c.c. Zikri)
Mevlânâ Hazretleri'nin Mesnevî'sinde, "Secde et de yaklaş" (Alak,19) ayetine
dair anlatılan hikaye:
"Bir dere kıyısında yüksek bir duvar vardı. Duvarın üstüne de, susamış
dertli biri çıkmıştı.
Suya ulaşmasına, susuzluğunu gidermesine o duvar engel oluyordu. Susuz adam
da su için balık gibi çırpınıyordu.
Ansızın suya bir kerpiç parçası attı. Kerpicin düşmesi ile suyun çıkardığı
ses, kulağına bir söz gibi geldi.
Suyun sesi bir sevgilinin sesi gibi tatlı idi. O su sesi, adamı üzüm suyu
gibi mestetti.
Mihnetlere, dertlere uğramış adam, suyun tertemiz sesini duymak için
duvardan kerpiç koparıp suya atmaya başladı.
Sudan da ses geliyordu. Su “Ey insanoğlu!” diyordu, “böyle kerpiç atmaktan,
beni rahatsız etmekten sana ne fayda var?”
Susamış adam cevap verdi de, dedi ki: “Ey su, bu atıştan benim için iki
fayda vardır. Bu yüzden kerpiç atmaktan vazgeçemem.”
“Birinci fayda: Benim suyun sesini duymamdır. O ses, susuzlara rebâb sesi
gibi pek tatlı gelir.
Su sesi, İsrâfil’in sesine benziyor. Ölü bile bu sesten dirilmededir.
Kerpiçleri atmamın ikinci faydası da şudur ki: koparıp attığım her kerpiçle,
duvar alçalıyor. Ben de suya biraz daha yaklaşıyorum.
Kerpici her koparışımda yüksek duvar, kerpicin azalması yüzünden biraz daha
alçalıyor.
Duvarın alçalması bir yakınlık; onun ortadan kalkması ise kavuşmak, buluşmak
olacak.”
İşte, namaz kılarken secde etmek de “Secde et de yaklaş” âyetinde olduğu
gibi, duvardan kerpiç koparmaya benzer.
Bu varlık duvarı yüksek bulundukça, baş eğmeye yani secde etmeye engel olur.
Bu toprak bedenden kurtulmadıkça, eğilip âb-ı hayata secde etmek ve ondan
doya doya içmek imkânı yoktur.
Bu varlık duvarı üstünde bulunanlardan kim daha fazla susamışsa, duvarın
taşını, kerpicini o daha çabuk koparır atar.
Suyun sesine daha fazla âşık olan kişi ise, ona engel olan varlık duvarından
daha büyük parçalar koparır. "
Hayatlarımızı namazın nuruyla hayatlandırmak duası ile...(AMİN) |