[Emekdar Üye]

Son Peygamberin, Habibin, Sevgilin, Sevgilimiz, yüreği şefkatle pır pır

atan benim Peygamberimin hayatı da öyle değil miydi? Son nefesini

vermek üzere olan bir Yahudi çocuğuna bile, iman telkininden sonra

Kelime-i şehadet getirdiğini görüp de gözünden damla damla yaşlar

dökülüp ve ellerini semaya kaldırıp, “Bir kulunu daha cehennemden

kurtaran Allah’a hamd olsun” diyen O sevgili Peygamberim değil miydi?

Rengine, ırkına, dinine bakmadan kimseyi ayırmayan benim Sevgilim,

Senin Sevgilin, Peygamberim değil miydi? fiimdi onun eline, onun diline,

rahmetine ne kadar muhtacız, bu asrın insanları olarak çok muhtacız

ona. O da bu çaresiz, perişan ben gibi kaçakları, rahmetinden uzakları

aramıyor muydu?

O benim Peygamberim. Sevgili Resulüm, şanlı Nebim, insan güzeli,

şefkat güzeli Peygamberimin şefaati hürmetine şu anda Hac’da,

arefede vakfeye durmuş hacıların, misafirlerinin geri çevrilmeyen

gözyaşları ve hıçkırıklara gark olmuş dualarının hürmetine affeyle. Tüm

ziyanda olanları affeyle. Bu yazıyı da hakkı ve sabrı tavsiye edenlerin,

sırrına mazhar olmuşlarının bir duası olarak bizden, okuyandan ve

dinleyenlerden lütfen kabul eyle.
Alıp verdiğimiz her nefes bir daha geri dönmemek üzere harcanıp

tükendi gitti bizden. Bu nefesler, o her nefesin içindeki imkân dolu

fırsatlar, istediğimizi yapacak şekilde bizim olaydı, zaman ve anlar

bizim olsaydı, ne ömrümüz tükenir ve ne de onu dilediği gibi

harcamakta olan bizler, zarara hiç düşmezdik.