[medinelii]

hayal meyal hatırlıyorum, kırklareli soguk memleket, hep demişimdir urfa sıcagında oruç, o soguktada abdestlı durmak zor ama cok zevklıdır dıye...neyse gevezeliğime verin, konuya döneyım, küçüktüm bilmiyorduk ve bılmeyen bir toplumda buyuduk. bırakın namazı tesetturu bile gormemıstım o gune kadar, çok fazla..... tek tuktu... yolda ya rastlardım ya rastlamazdım... bırgun hak nesıp ettı önce annem nasıbının izinden gitti... hemsıreydı, örtündü, peruk takmaya basladı hastahanede sonra meslegınınn son yılında gorevlı olarak hacca gıttı.... dönüşünde muhtesem bır degısım muhtesem bır nur benı buylemıstı, küçüktüm... benı buyuleyen sadece annem dıyoırdum... annemse RABBİM... dıyordu....insanı gece sıcak yatagından çıkaran şey tutkudur, annemı o sogukta kalkıp kıyama çeken neydi, bilmiyor ama çok merak ediyordum... bu tutku öyle birşey olmalıydıkı, eksıksız ve kusursuz olmalıydı... öyleydı. hakk kusursuzdu... hep dua ederdim halbukı, ama bılıncsızce edermişim, bilemedım.... sonra sabaha kadar secdede, rukuda gecen namazları görmeye basladım annemde... günde sadece 2 saat uyuyordu... öyle dinçtikı. ama ben hala namazı annem kılar diye biliyordum.... bir gün, hadi dedim kendime, bir berat kandiliydi... ogun bugundur hiç bırakmadım....