[enderhafızım]

Geceye Şiir 1

Kalbim bir çiçektir, gündüzler ölgün;
Gelin, gelin, onu açın geceler!
Beni yâdedermiş gibi, bütün gün
Ötün kulağımda, çın, çın, geceler!

Geceler çekmeyin benimçin hüzün,
Gelin siz, ruhumu tenimden süzün;
Bırakın nâşımı yerde gündüzün,
Gölgemi alın da kaçın geceler!

(1930)

Necip Fazıl Kısakürek




Geceye Şiir 2

İnsanlar içinde en yalnız insan;
Düşün, taş duvara başın gömülü!
Ve kapan sükûta, granitten, taştan,
Mazgallı bir kale gibi örülü.

Gözünü tavandan ayırma ki, sen,
Üşürsün, gölgeni yerde görürsen.
Dikilir karşına, mumu söndürsen,
Ölüler içinde en yalnız ölü...

(1930)

Necip Fazıl Kısakürek





Geceye Şiir 3

sesimi alıp da kaybetse rüzgar,
versem gözlerimi bir sonsuz renge!
içimde bir mahşer uğultusu var;
ruhumdur çağıran tenimi cenge

gözlerim bir kuyu dilim kördüğüm
bir görünmez alem olsa gördüğüm
mermer bir kabuğa girip ördüğüm
kapansam içimden gelen ahenge

Necip Fazıl Kısakürek