[günışığı]

Kimse bir gün yok olup gitmeyi istemez. Ölüm vardır. Ama o ebedler alemine açılan bir kapıdır. İman gözüyle bakmak hayata, ölüme ve ölüm sonrasına anlam kazandırır.

İnsanın bu dünyada huzur ve saadet içinde yaşaması onun kulluğuyla doğru orantılıdır. Bu elbette ‘Kulluk yapmayanlar hiçbir zaman mutlu ve huzurlu olamazlar’ demek değildir. Fakat inançlı bir insanla inançsız bir insanın yakaladığını iddia ettiği huzur ve mutluluk mahiyet itibarıyla birbirinden çok farklı şeylerdir.

Ebedi bir aleme inanmayan bir insanın mutlak manada huzuru yakalaması aklen mümkün değildir. İdam sehpasına doğru uzanan bir koridorda yürüdüğüne inanan bir insanın yolun sağında-solunda dizilmiş olan nimetlerden mutlak manada haz ve lezzet aldığını iddia etmesi ne derece inandırıcı olur tartışılabilir. Canından çok sevdiği bir insandan ebediyen uzak kalacağına inanan bir kimse hayattan ne derece zevk alabilir?.. Bunun gibi öteler buudlu meseleler bir bir dizilecek olursa insanın tek bir sığınağı kalıyor; aklını çıkarıp atmak.

İnsan duygular yumağı bir varlıktır ve her duygu madde dışı bir alemden mesaj mahiyeti taşır. Ancak insanda bir duygu daha vardır ki o, doğrudan doğruya Cenab-ı Hakk’ı tanıtır. Bu duygu, insanda var olan ebed ve sonsuzluk duygusudur. Bu duygu sebebiyle insan, daima ebed için didinir ve ebed için çırpınır. Sonlu olan hiçbir şey onu hakiki manada tatmin edemez.
***