[makbergülü]

...
Düşler sokağının çıkmazında, elma şekerini kaybetmiş bir kız çocuğu tanıyorum. Saçları gurûba ermiş vedaya aşina, leyl'e merhaba diyen katran karası... Beyaz güller dermiş , pamuk tarlasından toplanmış taze hasat elleri. Isınmalara doyamadığı bir kanadın kırılmışlığı ile şimdi üşümelere teslim. Ayazlar tehdit ediyor her salise titrek bedenini. Hangi diyarın metruk sokağı onu bilinmezliğe çağırıyor, hangi seslerin ipi kopmuş, çığır tanımaz feryadı onu korkutuyor! Masumiyet erzakı henüz tazecik heybesinde. Munis hali her cana lokma. Böyle bilmemiş çıkmaz sokağın rengini. Böyle tanımamış kendine 'KUL'diyenlerin fendini. Ahh ne yana dönmüş ise cemali, orada gözlerine mim çekmeye amade eller belirmiş. Kaçırmış nazarını, bed nazar eden mızrak bakışlardan...Suallerine bir cevap yetiştiren olmamış. Bukle bukle saçlarını ören ellerin müşfik sıcaklığı gelmiş yâdına. Muklesi bildiği o cananı görmüş, bir o yetmiş haya perdesinden tek notalık sesi kısık imdadına..."Beni öldü bilme,ben şu diri bildiklerinden daha diriyim. Canım yavrum sen ne vakit mahsun olsan, ben Rahîm kanatlarımla sana yetişirim."..diyen ruhuna beste o sesi işitmiş...Kaybettiği elma şekeri işte tam da o dem, yine ellerinde, yine dudağında belirmiş...!!!