[enderhafızım]

Secaventler (Duraklar, özel işaretler)



Mim: Muhakkak durmalıdır. Durmak vâcib, geçmek haramdır. Durulmayıp geçilirse anlam bozulur.

Tı: Durmak gerekir.

Cim: Geçmek de durmak da câizdir fakat durmak daha iyidir.

Ze: Geçmek de durmak da câizdir fakat geçmek daha iyidir.

Kaf: Geçmek de durmak da câizdir fakat geçmek daha iyidir.

Lâ: Durulmaz! Lâ bulunan yerde durulursa, önceki kelime ile birlikte tekrar okunur. Âyet-i kerime sonunda durunca, tekrar edilmez.

Kıf: Durmak daha iyidir.

Sad: Durmakta mahzur yoktur.

Sad-Lam-Ya: Geçmek daha iyidir.

Sad-Lam-Ha: Geçmek de durmak da câizdir.

Ayn: Bazı âyet-i kerimelerin sonunda bulunur. Namazda okunursa bu işaret bulunan yerde rukûya gitmek gerekir.

Kezâlik demektir. Kendisinden önce hangi secavent (durak) gelmişse, bu da böyle demektir.

Üç nokta: Bu üç noktanın birisinde durulur. Eğer üzerinde üç nokta bulunan birinci kelimede durulursa, üç nokta olan ikinci kelimede durulmaz. Birinci kelimede durulmamışsa, ikincide durulur. Her ikisinde de durmamak veya her ikisinde de durmak câiz değildir. Örnek: Kadr sûresi sonu

Kasr: Bu kelimenin bulunduğu yerler kısa okunur.

Med: Bu kelimenin bulunduğu yerler uzun okunur.

Sekte: Bu kelimenin yazıldığı yerde, kısa bir zaman nefes alınmadan durulur. Durulmadan geçilirse, anlamı bozulur. Kur'ân-ı Kerim' de 4 yerde vardır.

İdgam: Kelimenin yazıldığı gibi değil de idgam ile okunur. Yalnızca Hud sûresi 42. âyetinde vardır. "irkeb meanâ" yazılır ise de "irkem meanâ" diye okunur.

Sin: Sad harfinin altına yazıldığı yerlerde "sad" harfi "sin" gibi okunur.

İmâle: Yalnızca Hud sûresinin 41. âyetinde bulunur. Burada "mecrâha" kelimesinde "ra" harfi 'üstünden esireye' doğru meyillendirilerek okunur.

Teshil: Kolaylaştırmak demektir. Birbirini takip eden iki hemzeden ikincisi, "elif" ile "he" sesi arasında yumuşak olarak okunur.