[ayel]

kalbi kırılanlar...

Beş yıldır kalbim kırık benim..Beş yıldır kederliyim.
Beş yıldır öğrencisi olduğum üniversitede, hiçbir zaman kuralları çiğnemedim, çiğnemedik. Kimseye bir zarar vermedik.
Beş yıldır, suçlu gibi güvenlikçi barikatını geçerek girdik okulumuza..
Şuraya örtüyle girilmeyecek denildi, girmedik..
Geçen yıl bu vakitlerde, bahçedeki kafeteryaya da girmeyeceksiniz denildi, girmedik..Bir yıldır okulda yemek dahi yemedik..
Boğazımızda düğümlendi yeyip içtiklerimiz..
Geçen gün şenlik vardı okulun bahçesinde, arkadaşların ısrarıyla kısa bir süreliğine kafeteryaya girdik, çok büyük hata ettik.
Bizim gibi "suçlu (!)" insanların ne işi vardı orada..
Hemen güvenlikçi geldi ve dışarı çıktık. Toplam 1 dakika sürmedi..
Bahçe -kampüs değil hastane olduğu için- durabildiğimiz tek yerdi.
Bir müddet sonra başka bir güvenlikçi geldi, içeride bizi 5 sn gördüğünü söyleyerek, sanki dünyanın en kötü işini yapmışız gibi bizi suçladı, azarladı, tehdit etti ve gitti..

Yanağımdan aşağı yaşlar döküldü..
Nasıl girmiştim ki oraya, ben "nasıl" unuturdum "kimliğimi?"...
Hasta yakınlarının başörtüyle girebildiği, benimse asla içeri alınmadığım sosyal tesisler çok kıymetliydi, benim gibiler oraya girerse, maazallah yer yerinden oynar, ülke başımıza yıkılırdı..

Kalbimin kırıklığının beşinci yılında, taa en başındaki gibi hislerim.
Hiç tamir olmadı ki, ve ben hiç alışmadım ki..

Kalbimize ne yaptıklarını biliyorlar mı?..Bir genç kızın yüreğinin incinmesi mutlu ediyor mu onları ?..

Görmüyorlar mı gözyaşlarını?..Görmezler, bakmazlar bile..
Hem baksalar bile dışımızdaki içimizdekinin ne kadarı ki?..

Çok kırıldım..Zaten hep kırgınım..

Diyecek başka bir şey yok...

(alıntı)