[Bedia Özdemir Tokel]

Sevgili Mihrinaz Hanım;Doğrusu bizim yaşadığımız sıkıntı ve yoklukları anlatmanın pek tesirli olduğunu düşünmüyorum. (Tecrübe sonucunda )
Fakir ülkelerden de bahsetmek pek etki yapmıyor. bu yolla ,çocuklar üzerinde istediğimiz etki hiç oluşmuyor.
''Ya tamam Filistinde aç çocuklar var napalım biz yemeyelim mi?''sözünü duyabiliriz.

Bir tecrübe;7-11 yaş grubunu yardım derneğine götürdük.Evde en sevdikleri eşyalarını yetimlere hediye hazırlamalarını söyledik. Sabah en sevdikleri şeyleri getirmişlerdi. hatta en sevdikleri şeye sarılıp ağlayanlar vardı..Görevli abla yetimlerin slaytını seyrettirdi ve 1 centin (bir kuruş gibi)bir yetimin bir öğün yemeği olduğunu ,2 Euro (iki şeker alınır )ile iki gün doyduklarını anlattı .kumbaralarında para biriktirmelerini söyledi.
Çocuklar kendi şahit oldukları bu yokluktan çok etkilendiler.

Bence çocuklara yokluğu öğretmek gerekir diye düşünüyorum. Maddi sıkıntısı olan ,çocuğa makul şekilde bunu yansıtmalı..Çocuk açlık nedir bilmeli,para sıkıntısı nedir bilmeli. Maddi zorluk içinde olan aile bu bakımdan şanslı bence..Asıl problem zengin ailelerin çocukları ,25 yaşında delikanlı evde saat bire kadar uyur..niye çünkü ekmek elden su gölden.

Sonuç olarak çekilen sıkıntıları devamlı anlatmak onları duyarsız yapacağından,yokluk ve zorluklara şahit olmalarını sağlamak daha etkilidir sanırım.