[Medineweb]

8.YAYGIN DİN EĞİTİMİNDE YÖNTEM VE TEKNİKLER
Yaygın din eğitiminde işe koşulacak yöntem ve tekniklerin seçiminde öğrenmeyi etkileyen faktörlerden yöntem ve teknik seçimini etkileyen unsurlara dikkat etmek gereklidir. Yaygın din eğitiminin hedef kitlesinin büyük çoğunluğunu yetişkinler oluşturmaktadır. Yetişkin din eğitimi yöntem ve tekniklerinin özü, eğitim teknolojisi ile yetişkin din eğitimi felsefesinin bir karışımıdır. Yetişkin öğrenen, öğrenci rolünü oynamasına rağmen, çocuk statüsünden çekilerek tamamen yetişkin olarak ele alınmaktadır. Her şeyden önce yetişkin, olgun bir bireydir. Katıldığı yaygın din eğitimi faaliyetlerinde, yetişkin din eğitimcisinin deney ve bilgi zenginliğini aşabilen bir birikime sahip olabilir. Daha yaşlı olabilir. Vaizden, hatipten daha yüksek bir sosyal ve ekonomik statüye sahip olabilir. Dolayısıyla yetişkin ile yetiştin din eğitimcisi arasındaki ilişki karşılıklı olarak belirlenmelidir. Yetişkinlerin bu özellikleri, yetişkin din eğitiminde kullanılacak yöntem ve tekniklerin, yetişkine yönelik ve onun yaşadığı çevreye uygun olmasını gerektirmektedir. Yine biliyoruz ki yetişkinler aldığı eğitime ilişkin sıkı yararlılık ölçütleri uygularlar. Kendilerine yarar getireceğini umdukları din eğitimi faaliyetlerine katılırlar. Ayrıca yetişkin, edindiği bilgileri ve becerileri hemen kullanmak ister. Katıldığı ortamlarda diğer yetişkinlere de öğretebilir. Yetişkinler kendi aralarında, gençlerin rekabetçi davranışlarından farklı olarak, işbirliği ruhu içinde olmakta ve kendi bilgilerinden, becerilerinden yararlanarak, birbirlerine yardım etmektedirler. Bu durum, grubun öğrenmesine ve başarılı olmasına katkıda bulunmaktadır. Yetişkinlerin söz konusu özellikleri de grup yöntemlerini ortaya çıkarmaktadır. Zaten yetişkin din eğitimi yöntemleri grup eğitimi hipotezinde kökleşmiştir. Grup yöntemleri, yetişkinlere karşılıklı öğrenme olanağını sunmaktadır.

Özetle, yetişkin din eğitimi yöntemleri:
�� Yetişkine yönelik ve onun yaşadığı çevreye uygun olmalı,
�� Yetişkinin öğrenmeyi öğrenmesine yardım etmeli,
�� Grup yöntemlerini ağırlıklı olarak kullanmalıdır.

Bugün Türkiye’de gerçekleştirilmekte olan yaygın din eğitimi faaliyetlerinde yoğun olarak grup yöntemlerinin kullanıldığını görmekteyiz. Camilerde verilen hutbe ve vaazlar, panel ve sempozyumlar, televizyon programları vb. bunun açık örnekleridir. Ancak yaygın din eğitiminde modern yöntemlerin de kullanılması gerektiği konusunda hemen herkesin aynı fikri paylaşmasına karşın, geleneksel sunuş yoluyla yaklaşımın ve bunun yöntemi olan düz anlatımın ve tekniklerinin kullanılmaya devam ettiğini de görmekteyiz. Halbuki sunuş yoluyla öğrenme-öğretme yöntem ve tekniklerinin yaygın din eğitiminde kullanılırken, teknolojinin verdiği imkanları kullanarak daha etkin ve verimli bir hale getirilebilmesi mümkündür. Diğer taraftan namaz sonrası, bazı camilerde yapılan din ve ahlakla ilgili sohbetlerde grup yönteminin çeşitli teknikleri kullanılabilir. Yine bireysel olarak din görevlisi ile etkileşim içerisine giren öğrenenlerin olduğu dikkate alındığında bireysel yöntem ve tekniklerin de yaygın din eğitiminde kullanılabileceğini söyleyebiliriz.