[YaŞuHa]

Soruyu soran cevabını da verir inşallah.
evet
Şimdi isterseniz haram ve günah terimlerinin anlamına bakalım sonra da başlığımıza cevaplar bulmaya çalışalım.
Haram, Arapça bir kelime olup;
‘İslam dininde yapılması kesin olarak yasaklanan şey’ anlamına gelir.(şamil İslam Ansiklopedisi)
Günah ise farsça bir kelimedir. Haramla aynı anlama gelmekle birlikte daha çok haram bir fiilin işlendiğinde kullanılır. Yani ‘Allah’ın şu yasağını dinlemedim ve işledim. Yani ben günah kazandım. ‘ gibi…
Arap dünyasında haram kelimesi pek kullanılmaz. Daha çok günah anlamını içeren; ism, zenb, isyan ve cürm olarak kullanılır. Şimdi konumuza dönelim;
Peki, günah işlemek haram mı?
Elbette ki haram ama bu haram affedilmez anlamına gelmemeli… İnsan olduğumuz sürece haramın her türlüsünü işlemeye adayız… Eğer günah işlemeyen bir topluluk olsaydık bizleri katına alıp günah işleyen bir topluluk yaratırdı… Burada akla şöyle bir soru gelebilir; Allah günah işlememizi mi ister?
Allah’ın isim ve sıfatlarına bakarak bu sorumuza cevap bulabiliriz… ‘Et-Tevvab’ olan Allah’ın, -yani günahları bağışlayan- bu sıfatının varlığı gereği iradeli bir varlığın hata yapması ve Allahtan özür dilemesi lazım ki bu sıfat yürürlükte olsun. Aksi halde kullanım alanı olmayan bir sıfat olurdu ki bu da noksan sıfatlardan münezzeh olmasına gölge düşürürdü…

Allah, çizmiş olduğu sınırlara insanların yaklaşmasını elbette ki istemez;
‘Eğer yasaklandığınız büyük günahlardan kaçınırsanız, sizin küçük günahlarınızı örteriz ve sizi şerefli bir yere sokarız.’(Nisa-31)

Olgun bir imana sahip olan bir müslüman kolay kolay büyük günah işlemez… ‘’ Ufak tefek kusurları dışında, büyük günahlardan ve edepsizliklerden kaçınanlara gelince, bil ki rabbin affı bol olandır.’’(Necm-32)

İşleyeceği her bir günahın hemen arkasından Allah’tan özür dilemesini bilir. Çünkü yapacağı bir özürle Allah’ın sevgisini kazanacağının farkındadır. Okuyalım;

‘’…Allah tövbe edenleri sever…’’ (bakara-222)

Subhanallah! Allah tövbe edenleri sever çünkü,

Ellerini açıp işlediği bir günahtan dolayı tövbe eden bir insan şu iddialarda bulunur;
- Allah’ım şüphesiz ki sen Es- Semi’ sin… Yani her şeyi işitensin… Şu an sen beni işitiyorsun. Ben senin her şeyi işiten olduğuna iman ediyorum.
- Allah’ım! Şüphesiz ki sen El-Basar’sın… Yani her şeyi görensin. Şu an beni gördüğüne iman ediyorum.
- Allah’ım şüphesiz ki sadece sen bağışlarsın… Ne herhangi bir cemaat lideri ne de başka bir ölü ya da diri beni bağışlar. Ben buna da iman ediyorum.
- Eğer bağışlamazsan bana Cehennem var. Ben ahirete de iman ediyorum.
- ‘Senden nasıl özür dilenir’i Peygamberimden öğrendim. Peygamberden öğrendiğim gibi tövbe ediyorum. Ben peygamberine iman etmeseydim onu örnek almazdım.
- Ben acizim ve sana muhtacım. Oysaki sen es-Samed ‘sin. Bu acizliğimle senin es-Samed sıfatına iman ettiğimi ispat ediyorum Allah’ım…

Böyle bir iddia sahibi sevilmez mi?