 Cevap: Şehadete Giden Yol - İstanbul – 1434
Şehâdete Giden Yol - İstanbul 1434 / 2013 Bölüm-19
Hz.Hüseyin adına biât alındığı ve biât edenlerin ciddî rakamlara ulaştığı haberi yayıla yayıla Kûfe Emîri Nu’mân İbn Beşîr’e(r.a)[1] ulaştı.
Nu’mân olanları duydu fakat duymamazlıktan geldi. Hâdisenin üzerine gitmedi. Hepten de susmadı. Kûfe halkına hitâben bir konuşma yaptı. Konuşmasından birçok şeyden haberdâr olduğu anlaşılıyordu. Omuzlarında mes'ûliyet taşıyan bir idâreci olarak acılar, sıkıntılar yaşanmasın, müslüman kanı dökülmesin istiyordu. Konuşmasında ihtilâf çıkaranlardan olmamayı, fitne çıkarılmasının doğru olmadığını dile getirdi. Mü’minler ülfet içinde olmalıydı.
İnsanları Rasûlullah’ın sünnetine dâvet etti. Sözü herkes için geçerli sözlerdi. Biraz da ortaya konuşmayı seçmişti.
Bu sözlerin arkasından konuşmasına şöyle devam etti:
“Benimle savaşmayanla ben de savaşmam. Üzerime atılmayanın üstüne ben de atılmam. Vehimlerle harekete geçmem. Ancak kendisinden başka ilâh olmayan Allah’a yemin ederim ki imâmınızı terk ederseniz, biâtını bozarsanız, elim kılıç tuttuğu sürece sizinle savaşırım!” Böylece saldıran taraf olmayacağını ama savaşa hazır olduğunu vurguluyordu. Zâlim olmayı istemiyor, idâreyi de elden bırakmıyordu.
Abdullah İbn Müslim İbn Şu’be el-Hadramî isimli bir şahıs Nu’mân’a hitâben;
“Bu iş ancak zulüm ve sertlikle hallolur. Ey Emîr! Tuttuğun yol, kendini zayıf hissedenlerin yolu!” dedi.
Nu’mân(ra) onun bu sözlerine;
“Allah’a itâat yolunu seçip de zayıflardan olmak, ma'siyet yolunu tutup güçlü ve cebbâr olmaktan gönlüme daha hoş geliyor” diye cevap verdi.
Nu’mân’ın cevâbı ve tavrı Abdullah İbn Müslim’in hoşuna gitmemişti. Ya da idâreye yaranmak için eline bir fırsat geçmişti. Bir mektûb yazarak Kûfe’de yaşananları ve Nu’mân’ın tavrını Yezîd’e bildirdi.
Yezîd’e mektûb yazan, ona yaranmanın yollarını arayan sadece o da değildi. Başka mektûblar da Şam’a doğru yol almaya başlamıştı…
[1] Nu’mân İbn Beşîr(ra) de Hicret'ten sonra Medîne’de Ensâr'dan dünyaya gelen ilk çocuktur. Hatîb, edîb, ilim ve hikmet sâhibi bir sahâbî idi. Allah Rasûlü vefât ettiğinde henüz çocukluk çağlarındaydı. (el-A’lâm, 8/ 36). |