[neslihan]

Böylece Ömer ve Ali on yıl boyunca Veysel Karanî’yi aradılar ve onu Ömer’in (ra) vefat ettiği yılın sonuna kadar bulamadılar. O yıl, Ali ayakta durdu ve yüksek bir sesle, “Ey Yemenli hacılar! Aranızda Murad’dan Veysel adında birisi var mı?” diye seslendi. Sonra uzun sakallı yaşlı bir adam öne doğru çıktı ve şöyle dedi: “Benim bir yeğenimin adı Veysel’dir. Ama o sizin huzurunuza çağırılmaya değmeyecek kadar yoksul ve itibarsız biridir. Develerimizi güdüyor ve o baktığımız kimselerden biridir.”

Ömer, ilgisiz görünmeye çalışarak, “Senin bu yeğenin nerededir? Nerede bulunuyor?” diye sordu. “Arafat Dağı’nın eteğinde” diye karşılık verdi yaşlı adam.

Böylece Ömer ve Ali hemen bineklerine binip, Arafat’a gittiler. Orada, çevresinde develer otlar halde, bir ağacın yanında namaza durmuş olarak Veysel Karanî’yi buldular. Eşeklerini bağlayıp ona doğru yaklaştılar ve “Allah’ın selamı, rahmeti ve bereketi üzerine olsun” dediler. Ve Veysel Karanî, namazını çabuklaştırarak, “Ve Allah’ın selamı, rahmeti ve bereketi üzerinize olsun” dedi.

Veysel Karanî namazını bitirince Ömer, “Sen kimsin?” diye sordu.

Veysel Karanî, “bir deve çobanıyım ve bazı kimseler için çalışıyorum,” karşılığını verdi.

“Biz senin deve çobanı veya bir işçi olup olmadığını sormuyoruz,” dediler, “biz senin adını bilmek istiyoruz.”

Veysel Karanî, “Abdullah” dedi.

“Evet, biliyoruz ki, yerdeki ve göklerdeki kişilerin hepsi Allah’ın kullarıdır. Ama, annenin sana verdiği isim ne?”

“İkiniz benden ne istiyorsunuz?” diye sordu.

Şöyle cevap verdiler: “Muhammed (sav) Veysel Karanî’yi bize tarif etti. Senin koyu tenini farkettik. Aynı zamanda bize sol omzunun altında ışıldayan beyaz bir nokta olduğunu bildirdi. Bize onu göster. Eğer oradaysa, sen o kişisin.”

Omzunu açtığında, ışıldayan deri parçasını gördüler. Kendisini öpüp şöyle dediler: “Şahadet ederiz ki, sen Veysel Karanî’sin. Bizim için Allah’a dua et ve O bizi bağışlayacak.”