[neslihan]

“Dualarımda nefsimi veya mümin olan hiçbir Âdemoğlunu, ister karada ister denizde olsun, ister erkek ister kadın olsun kayırmam. Allah benim işimi size bildirdi. Ama siz kimsiniz?”

Ali şöyle cevap verdi: “Bu adam, Müminlerin Emiri Ömer’dir ve ben Ali ibn Ebu Talib’im.”

Veysel Karanî ayağa kalktı ve şöyle dedi: “Allah’ın selamı ve rahmeti ve bereketi üzerine olsun, ey Müminlerin Emiri ve aynısı senin için de Ali ibn Ebu Talib. Bu ümmet için Allah size güzel ecirler versin.”

Onlar da, “Ve senin nefsin için Allah sana güzel ecirler versin” dediler. Ve Ömer şunları ekledi: “Ben Mekke’ye gidip bir hediye ve birkaç giysi getirinceye kadar burada bekle. Aynı yerde tekrar buluşalım.”

“Ey Müminlerin Emiri,” dedi Veysel Karanî, “seninle benim aramda herhangi bir buluşma olamaz. Bugünden sonra beni tanıyabilir misin bilmiyorum. Ben hediyeyi ne yapayım? Ben giysiyi ne yapayım? Görmüyor musun, bir kumaş parçası ve yünden bir hırka giyiyorum. Ne zaman eskiyecek ve yıpranacaklar? Görmüyor musun ki, ayakkabılarımı onarıyorum. O halde ne zaman eskiyecekler? Deve çobanı olarak işimin karşılığında dört dirhem alıyorum, ama onları ne zaman harcayacağım? Ey Müminlerin Emiri, seninle benim aramda tırmanılamayacak kadar sarp bir yol var.”
Ömer bu sözleri işittiğinde sarığını yere fırlattı ve yüksek sesle haykırdı: “Allah’tan dilerdim ki Ömer’in anası Ömer’i hiç doğurmamış olaydı. Allah’tan dilerdim ki kısır olaydı ya da hamileyken beni düşüreydi.”

“Ey Müminlerin Emiri, sen orada kal ve ben burada kalayım,” dedi Veysel Karanî.

Sonra Ömer eve döndü ve Veysel Karanî develeri sahiplerine geri götürdü ve deve çobanlığını bırakarak, Allahu Teala’ya dönünceye kadar Allah’a ibadetle geçen bir hayat sürdü.