Sonbahar sabahı döküyordu yaprağını ,
Dallar boynunu yine büküyor ,kesilmeden diğer seneye varacağını hesaplıyordu,
Yaşamak ,belkide o kadar sarsmıyordu,
Asıl sarsan her sene büyütdüğü umutlarını,yapraklarını kaybetmesidi,
Ümit var dı hüzünlü olsada ümit vardı,
Ayrılma vakti gelince yapraktan,dallarını kırmaya razı şekilde yana yatmaya başladı,
ve yaprak uğruna dalını kırdı,
Ey yaprak uğruna dalından gecen Ağaç!!!
Hangi sevda seni buna sürekledi,!!!
Hüzün yaprakları düşmecesine sarıldı ağacın gövdesine,
işte şimdi dedi yaprak sen benden vazgeçmedin
lakin ben hersene senden vazgeçiyordum,
sarmaladı sarıldı bütün benliğiyle kırılan dala,
umudlarımı yeşertdin ,bana vefayı gözterdin...
eRkam 24.04.2014
18:30