[Medineweb]

Önemi


İbadet, insanı Allah’a ulaştıran, O’na yaklaştıran ve O’nunla buluşturan
eylemin adıdır. Bir varlığa inanma duygusunu fıtratında taşıyan insan çağlar
boyu evrene hâkim olan varlığa yani Allah’a ulaşmanın yollarını aramıştır.
Vahiyle gönderilen peygamberler bu konuda ona yardımcı olmuş ve rehberlik
etmiştir. Peygamberler Allah’a ulaşmanın en doğru yolunun ibadet olduğunu
yaşayarak ve anlatarak insanlara göstermişlerdir. İnsan, ibadeti zikir, fikir ve
şükür boyutlarıyla ve hakkıyla yapıp içselleştirdiği zaman daima Allah ile
olur. Geniş anlamıyla ibadet olan zikir, fikir ve şükür kulluğun özetidir.
Bunları özetleyen dua, bütün yönleriyle duayı özetleyen de namaz ibadetidir.
Çünkü namaz kulun bütün organlarıyla Allah’a yönelmesi, manevi huzuruna
doğru yol alması, yücelmesi ve Rabbi ile iletişim kurmasıdır. Bu şekilde
iletişim kurabilenler ibadetlerinden tarif edilemez hazlar alırlar. Dilleri hayır
söyler, gözü hayırda olur, kötü şeylere kapadığı kulağını iyi şeylere açık
tutar, eli, ayağı ve bütün organları iyi işlere doğru hareket eder (Buhârî,
“Rikâk”, 38).
İbadet, evrende insanın yerini, konumunu ve sorumluluğunu göstermesi
bakımından çok önemli bir dinî yükümlülüktür. İbadet eden insan her şeyden
önce yaratıcısını tanır. O’nun büyüklüğünü, yüceliğini, eşsizliğini kavrar.
İbadetiyle O’na yakın olmak, rahmetinden ve merhametinden faydalanmak
ister. Kendisine verdiği nimetlere şükretmek için ibadeti en güzel bir vesile
bilir. Kusurlarının bağışlanmasını bu yolla talep eder. İyi işler yapması
konusunda Rabbinin yardımına başvurur. Kötü işlere düşmeye fırsat
vermemesi için de O’na yakarır.
İbadet edenler bu yolla manen ve maddeten dinç hale gelirler. Varlıklar
içerisindeki sorumluluklarını kavrar ve bunu yerine getirirler. Mesela beş
vakit namazın günün belli zamanlarında ve sürekli yapılması emredilmiştir.
Bunun en önemli hikmeti, dinî bilincin ve Allah ile iletişimin canlı
tutulmasıdır. Allah ile canlı tutulan iletişim insana ahlaki erdemler kazandırır.
İbadetin kazandırdığı ahlaki özellikler sayesinde insan öncelikle kendi içinde
tutarlı, kendisiyle barışık hale gelir. Bu barışık olma hali ailelerine,
komşularına ve yaşadıkları her ortam ve çevreye yansır. Gerekli şartları
yerine getirerek, haz alınarak ve bilinçli olarak yapılan ibadet insanda bir
ümit ve iyimserlik meydana getirir. Bu duygu onu daima iyi işlere
yönelmeye, kötülüklerden de kaçınmaya teşvik eder. Böylece ibadeti hayat
tarzı haline getiren insan, yaratıcısıyla, kendisiyle ve çevresiyle barışık hale
gelir. Kısacası ibadet, insana dünya ve âhiret mutluluğu kazandırır.