[Emekdar Üye]

Batı medyası yıllar boyunca yaptığı geniş propaganda ve yorumlarda İmam Humeyni'nin -ks- ölümüyle İran İslam Cumhuriyeti nizamının yıkılmasının kaçınılmaz olacağı yolunda kamuoyunu şartlandırıyor, hatta batılı düşünürlerle politikacılar ve devlet yetkililerinin önemli görüşme ve konferanslarında bile bu mesele üzerinde ciddiyetle durulup Batı medyasının bu kehanetine kesin gözüyle bakılıyordu. Bütün bunlara kanan içerideki inkılap düşmanları bile kendilerini böyle bir zamana hazırlamakta ve İmam'ın ölümünü beklemekteydiler. Halbuki İmam Humeyni dünyadan göçüp de Hakın rahmetine kavuşunca bütün bu yorum ve kehanetlerin ne kadar cahilâne ve ham olduğu anlaşılmış ve yıllardır böyle bir anı iple çekmekte olan islam inkılabı düşmanlarının bütün hayallerinin bir anda suya düştüğüne bütün dünya şahid olmuştu. Bunun nedeni, yukarıda da belirtildiği üzere İmam'ın islam toplumu ve islâmî düşüncenin ihyası üzerindeki inkar edilemez yapıcı etkisiydi. Pehlevi hükumetinin zevk ve eğlenceden başka hedef gütmeyen 50 yıllık çirkefli ve ihanet dolu iktidarı boyunca öz değer ve inançlarından soyutlayıp duygu ve düşüncelerini donuklaştırdığı ve neticede bütün manevi değer ve ümitlerini yitirmiş olan ve herşeye karşı lakayt hale gelmiş bir nesli eğitip yetiştiren İmam bu uzun ve sabırlı çalışmasında öylesine başarılı oldu ki; yıllardır Pehlevi rejiminin batı ve batılı değerlere endekslediği bu nesil, laik rejim tarafından hayatlarının her safhasında iliklerine kadar işlenmiş olan bütün yabancı ve gayriislami değ erleri bir kenara bıraktı ve kısa bir sürede kendisinde muazzam bir değişiklik yaratarak islâmî ilke ve ülkülerle donandı. Baasçı Irak rejiminin islami İran'ın topraklarını işgal etmesiyle başlayan 8 yıllık tahmilî savaş boyunca fevkalâde bir bilinç, maneviyat, moral ve şevkle islam cephelerinde kelle koltukta savaşan yüzbinlerce Hak aşığı gencin sergilediği şanlı müdafaa savaşçı bunun en barîz delilidir. Yine bu gençler içinde şehadete nâil olanların yazmış olduğu ve bugün ciltlerce kitaplar halinde basılmış bulunan vasiyetnâmeler, sözkonusu bilinç, Hakka beslenen aşk, fevkalade iman ve moral gücünün en sarih belgesidir.
Sözkonusu cephelerde inanılmaz bir haması sergileyen Irak- İran sınırlarından ibaret gibi görünen bu eşitsiz savaşta gerçekte bütün bir Batı dünyasını ve bu maddeci dünyanın başını çeken ABD istikbarını korkunç bir hezimete uğratıp küfür dünyasını dize getirmeyi başaran bu gençler; islam inkılabının zaferinden birkaç yıl öncesine kadar, türlü ahlaksızlık akımlarına maruz kalıp olmadık propagandalarla zihinleri uyuşturucu nice şehevî cazibelerin bombardımanına tutulan gençlerden başkası değildi.
İmam Humeyni çağını bizzat ve yakından görememiş olanlar için bütün bunlar abartılı gibi gelebilir ve İmam'a ve inkılaba beslenen aşırı sevginin makul mübalağaları şeklinde telakki edilebilir. Ne var ki bugün bile bütün bunları ispatlamak için yukarıdaki satırlara lüzum bırakmayacak kadar canlı şahid, belge ve senet mevcuttur halâ... Evet, evlatlarını İmam Humeyni'nin göstermiş olduğu islam yolunda feda etmekten çekinmeyen analarla babalara başsağlığı yerine halâ tebriklerde bulunulmakta ve bir azizini şehid verebildiği için kutlanmaktadır. Bugün islami İran'da halâ nice annelerle nice babalar vardır ki, birden fazla evladını Allah yolunda şehid vermiş olduğu halde "yine olsa, yine veririz!" diyebilmekte ve bunu kendileri için bir cennet rızkı ve ilâhi bir nimet olarak görebilmektedirler. İslam inkılâbı nizamına ihanet eden inkılab ve islam düşmanı münafık nice örgüt üyeleri ve hücre evlerinin bizzat bu "mümin" anne-babalar tarafından güvenlik güçlerine bildirildiği ve islama ihanet evlatlarını bizzat kendi elleriyle islam adaletine teslim ettikleri gerçeği; batılılar ve batı hayranları tarafından anlaşılması pek kolay olmayan hakikatlerdir. İran halkının ruhsuz ve donuklaşmış batılıların aile yapısına hiç benzemeyen duygusal, sıcak ve samimi aile yapısı gözönünde bulundurulacak olursa bunun ne demek olduğu çok daha iyi anlaşılır. Cephelerde savaşmış onbinlerce gönüllü islam savaşçısından en acı cephe hatırasının ne olduğu sorulduğunda halâ "güvenlik konseyinin barış bildirisinin İran tarafından kabul edilmesi" cevabı alınmaktadır. Gönüllü islam savaşçılarının o günkü buruk ve mahzun hali, ancak o günü bizzat yaşaşan ve o sahnelere bizzat şahid olanlar için tavsif edilebilir bir haldir. Zira böylece "şehidlere mahsus cennet kapısı"nın artık kendilerine kapanması ihtimalinden korkmuş ve şühedâ kervanına katılamamanın üzüntüsüyle gözyaşı dökmüşlerdi!..
Koca bir toplumda böylesine bir değişikliğin vuku bulması ve bütün bir islam ümmetinde islam ve şehadet aşkının böylesine görülmemiş bir hızla alevlenmesi elbette kolay bir iş değildi ve bütün bu tahavvüller durup dururken gerçekleşmemişti. Lübnan ve o beldenin Hizbullah'ının sergilediği kahramanlıklar işte bu geniş ve köklü tahavvülün bir parçasıydı aslında. Lübnan Hizbullah'ının siyonist saldırgan işgalciler karşısında gösterdiği eşsiz mukavemet ve direncin nedeni, batılı medyanın iddia etmiş olduğu gibi İran'ın müdaheleleri ve desteği değildi aslında; nitekim Amerika, Avrupa ve eski Sovyetler gibi devler çok daha önceki yıllardan itibaren o bölge gayet faal olarak çalışmaktaydı, mesela Beyrut'taki ABD üniversitesi* yıllardır Lübnan'da faaliyet gösteriyordu. Lübnan olayları sırasında Amerika'yla Avrupa bu ülkeye resmen askeri birlikler göndermişti. Nitekim çok yakın bir tarihe kadar Lübnan'ın uluslararası lakâbı "Ortadoğu'da Batının politika pazarı"ydı. Durum böyleyken bunca küçük ve dört bir yanından kuşatılmış bulunan ve siyonist İsrail'le komşu olup hiçbir silah üstünlüğü de taşımayan Lübnan gibi bir ülke nasıl oldu da böylesine şanlı bir direnişe geçti ve Batılıların bütün askerlerini geri çekerek arkalarına daha bakmaksızın kaçmalarına sebeb oldu ve buca ekonomik sıkıntılar, ambargolar ve siyonist İsrail uçaklarının ardı arkası kesilmeyen bombardımanlarına rağmen Hizbullah güçleri nasıl oldu da varlıklarını Batılılara resmen kabul ettirebilmeyi ve bütün bir Batı'nın karşısına tek başına dikilebilmeyi başardı sahi?" Birçok batılı siyasi gözlemcinin de itiraf etmiş olduğu üzere bunun en bâriz nedeni, Lübnanlıların akidevi ve kültürel yapıları nedeniyle, diğer milletlerden çok daha önce İmam'ı tanımaları ve onun mesaj ve çizgisini idrak edip kabullenmiş bulunmalarıydı. Hemen ardından, Filistin'de başgösteren şanlı direniş'le Hamas hareketi ve diğer müslüman ülkelerdeki uyanış ve şahlanışlar da da yine doğrudan veya dolaylı olarak rahmetli İmam Humeyni'nin -ks- fikir ve düşüncelerinin etkileri müşahede edilmekteydi.
Böylesine geniş ve çok yönlü değişimleri meydana getiren yegane faktör, İmam Humeyni'nin -ks- siyasi fikirleri ve onun siyasi mücadele yöntemlerinden ibaret değildi elbet; İmam Humeyni'nin inancı olan Muhammedî öz islamın insanbilim, toplumbilim ve eğitim usulleridir ki bunca köklü siyasi değişimlere ortam hazırlamaktaydı. Rahmetli İmam'ın -ks- insan denilen şeye nasıl baktığı, toplum ve tarihi nasıl değerlendirdiği, eğitim ve yetişme konularında neler düşündüğü gibi önemli noktalar ne yazık ki henüz gereğince işlenip yazılmış değildir. İmam Humeyni'nin insan, eğitim ve topluma bakış açısıyla, bugün bu konularda islam ülkeleri ve 3. dünya ülkelerinin üniversitelerinde yazılıp çizilen ve öğretilen şeyler arasında hiçbir benzerlik mevcut değildir.
İmam Humeyni'nin hareketinin temeli, peygamberlerin metodları üzerine kuruludur. Zulme uğrayıp toplumdan dışlanmış ve yalnızlığa itilmiş kölelerden Ebuzer ve Selman'lar yetiştiren metoddur bu. Cahiliyet asrının nâçiz insanları arasından medeniyet öncüleri ve islâmî kültürün temel isimlerini yetiştiren bu ilahi metod günümüzde maalesef unutulmuştur. Bugün insan ve toplum bilimi adına bilinen ve konuşulan sözde çağdaş (!) şeyler, aslında vahyi temellere dayanmayan ve salt beşerî ürünler olan batı liberalizmiyle batı hümanizminin ürünlerinden başka şeyler değildir, kaldı ki bu ikisi de aslında rönesansın mahsulleri olup insanın kendi özüne yabancılaşması, eliminasyona uğraması, madde ve makinanın egemenliğinin insanı değerlere üst edilmesinin sonuçlarıdır.
Şimdi, islam inkılabının zaferinin ilk yıllarında, o fırtınalı günlerde İmam'ın olayları nasıl kontrol edip yönlendirdiğini ele alalım bir de: Hş. 1360'ta vuku bulan patlama ve 7 Tir faciası olarak inkılap tarihine geçen bu hadiseyle birlikte İmam'ın onlarca yakın adamının şehid düşmesi ve onca üst düzey yetkilinin bir anda kaybedilmesinin hemen ardından, Halkın Münafıklarının liderleriyle, görevinden azledilmiş olan hain cumhurbaşkanı Beni Sadr, Tahran havaalanındaki adamlarının da yardımıyla, kadın kılığına girip makyaj yapıp süslenerek çarşaf içinde Paris'e kaçtılar. Bu uçağın pilotu, şahın çok güvendiği özel pilotuydu; nitekim şahın iran'dan son firavını da yine bu pilot gerçekleştirmişti(77) Fransa devledi, insan haklarına saygı ve terörle mücadele gibi iddialarının tam tersine bir davranış sergileyerek, İran'da suçsuz sivil insanların rastgele terör edilip kamu yerleşim mekanlarının bombalandığı terör eylemlerini resmen bildiriler yayınlamak suretiyle üstlenen bu vatan haini teröristlere sığınma hakkı verdi. Bu münafık, hain ve terörist satılmışlar, bu eylemlerinden sonra diğer Avrupa ülkeleri ve Amerika'dan da her nevi desteği gördüler; bununla da yetinmeyerek, İran- Irak savaşı sırasında Saddam'la pazarlık edip asıl merkezi karargâhlarını Irak'a taşıdılar ve 8 yılı aşkın bir süre devam eden tahmilî savaş boyunca Baasçı Saddam ordusunun emrine girerek onların gönüllü uşaklığını yapıp kendi vatanları aleyhine casuslukta bulundular. İçeriye sızdırdıkları satılmış elemanlarının yardımıyla İran cephelerinin durumu hakkında bilgi topluyor, islami İran'ın sivil yerleşim merkezlerine Saddam'ın attığı füzelerin hedefe isabet edip etmediği vb. bilgileri Saddam ordusuna aktarıyor, İranlı esirleri sorguluyor ve Iraklıların İran'a karşı düzenlediği askeri operasyonlara katılıyorlardı.
İran'la Irak arasında barış imzalandıktan sonra hş. 1367 (1988-89'lu yıllar) de son bir çırpınışla islami İran'a karşı askeri bir operasyon düzenleyen bu münafıkların "Allah'ın Tuzağı"olan "Mirsad" karşı operasyonuyla korkunç bir hezimete uğrayıp 1000'den fazla ölü bırakarak tekrar Irak topraklarına çekilmesi son derece ibret verici bir hadisedir. Bugün Amerika'ya bağlı malum odaklarca "islami İran'da güya insan haklarının çiğnendiği" şeklindeki iftira ve spekülasyonların arkasında da hep bu münafıklar güruhunun mesnedsiz karalamaları ve batılı devletlerin bu söylemlerin ardına sığınarak sözkonusu vatansız münafıklara destek verme telaşları yatar.
Münafıklar, İran'ın müslüman halkı nezdinde en menfur ve en aşağılık kaatillerdir bugün; nitekim İran tarihinde hiçbir câni, bu satılmışlar güruhu kadar kendi milletine hıyanet ve zulümde bulunmamıştır.
İslam Cumhuriyeti Partisi merkez binasına yerleştirilen bir bombayla şehid olan üst düzey 72 görevlinin şehadetiyle İran İslam Cumhuriyeti cumhurbaşkanıyla başbakanının ve daha birçok güzide ve seçkin müminlerin terörü bu satılmış güruhun eylemlerinden bir kısmıdır; Yezd Cuma İmamı Ayetullah Saduki (11.4.1361), Kermanşah Cuma İmamı Ayetullah Eşrefi İsfehani (23.7.1361), Şiraz Cuma İmamı Ayetullah Eşrefi İsfehani (23.7.1361), Şiraz Cuma İmamı Ayetullah Destgayb (20.9.1360), Tebriz Cuma imamı Ayetullah Medeni (20.6.1360) Korgeneral Destcerdi'yle birlikte Ayetullah Kuddusi (14.6.1360), Hüccet'il islam Haşiminejad (7.7.1360) vb. nice yiğit ve mümin insanlar da islam inkılabının oluşum ve zaferinde etkili rol alıp geniş halk kitlelerinin kalbinde taht kurmayı başardıklarından sözkonusu münafıklar güruhu tarafından terör edilenler arasında yer alırlar. İslam nizamının yetkilileriyle yönetici kadrodan başka, sırf bu islâmi nizama gönül verip onu desteklediği için çarşı-pazar esnafı ve diğer sivil halktan nicesi de yine bu münafıklar güruhunun silahlı saldırıları ve kamu yerleşim merkezleriyle taşıtlarına yerleştirdikleri bombalarla şehadete nail olmuştur (78) Bu cani ruhlu güruhun son eylemlerinden biri de iki hırıstiyan dinadamını feci şekilde öldürmeleri ve h.ş. 1373'ünün Âşura günü Meşhed'de, İmam Rıza'nın türbesini bombalamalarıdır.
Sözkonusu câni güruh bu korkunç cinayetleri işlerken başta Amerika gelmek üzere, insan hakları tellallığını kimseye bırakmayan bütün Avrupa ülkeleri ve uluslararası kuruluşların bunca teröre karşı sessiz kalması, hatta bununla da yetinmeyip bu teröristlere her nevi destek ve yardımda da bulunması, noktalanmak üzere olan 20.yy'ın yüzkarası ve son derece düşündürücü olan gerçeklerindendir. Aynı kuruluş ve ülkeler, daha önce de aynı tavrı sergilemiş ve şahın toplu katliamlarını sessizlik içinde izleyip, gerektiği yerde açıkça desteklemekten çekinmemişlerdi. Bu nedenledir ki rahmetli İmam, ister inkılab öncesi, ister inkılab sonrası olsun; fikir, beyan ve girişimlerini "batılı ülkeler ve uluslararası kuruluşlar ne der?" kaygısıyla ve onların tarafsızlığına güvenerek tanzim etmedi asla. İmam; Bm'nin, Güvenlik Konseyi'nin, İnsan Hakları Komisyonu vb. kuruluşların dünya istikbar ve emperyalizminin elinde oyuncak durumundaki birer kukladan başka şey olmadıklarını defalarca söylemiş, açıklamıştı. Nitekim eski Sovyetler'le ,komunistlerin de özgürlük ve emperyalizmle mücadele gibi iddiaları da aynı amaca yönelik kandırmacalardan ibaretti. Hatta rahmetli İmam -ks- bu hakikate binaen İran İslam Cumhuriyeti yetkililerine daima bunu bir prensip olarak hatırlatır ve "Amerika, doğu ve batı vb. mahfiller günün birinde sizi över ve durup dururken sizin varlığınızı resmen kabul ettiklerini açıklarlarsa, işte o zaman gittiğiniz yol ve takındığınız tavrın doğru ve hak olduğundan şüpheye kapılmanız gerekir" derdi.
Tahmîlî Savaş Sürecinde İmam ve İran Milletinin Müdafaa Mücadelesi
Amerika'nın, islâmi İran nizamını yıkabilmek için başvurduğu ekonomik, siyasi ve askeri ambargo, Amerikalı rehinleri kurtarabilmek için giriştiği Tabes Operasyonu, İran Kürdistan'ını bölüp parçalama girişimi, akıl almadık terör eylemleri vb' şeytâni ve cânice komploların tamamı boşa çıkınca ABD yetkilileri İran'ı büyük bir sıcak savaşın içine itmeye karar verdiler, Amerikalılar her zaman olduğu gibi bu kez de askerî yöntemle meseleyi çözebileceklerini sanmışlardı. Hş. 1359 -1980- lu yıllardaki dünya siyasi panoraması, doğu-batı blokları arasındaki özel bir dengeye dayalıydı ki bu da ABD'nin tek taraflı girişimlerini engellemedeydi. Diğer taraftan, İmam'ın Fransa'daki çalışmaları, konuşmaları ve inkılab sonrasındaki karar ve uygulanmaları neticesinde İmam'ı ve İran'ın mazlum milletini daha iyi tanıma imkanı bulan dünya kamuoyu İran milletinin mazlumiyet ve hakkaniyetini farketmiş olduğundan İmam ve İran'dan yana bir tavır koymakta, bu da Amerika'nın doğrudan doğruya İran'a saldırmasını önlemekteydi. Fars Körfezi ülkelerindeki rejimlerin de pek iç açıcı bir durumları olmadığından, böylesine ciddi bir konuda paravan olarak kulanılmaya müsait değillerdi, binaenaleyh, islâmi İran'ın üzerine saldırtmak için seçilebilecek en uygun ülke Irak'tı ABD için. Çünkü Irak, doğu bloku ve Sovyetler'in müttefiklerinden biri olarak tanınıyordu dünyada; bu nedenle de Irak'ın savaşa girdiği bir ülkeye karşı Sovyetler ve diğer komunist doğu bloku ülkeleri Saddam'dan yana tavır koyacak, nitecede onlar da, İslami İran'a karşı, Amerika'yla batının safında yer almış olacaklardı ki, bu durum, gelecekte vukuu muhtemel birtakım anlaşmazlık ve sürtüşmelerin daha ilk baştan giderilmesi demekti. Bölgedeki petrol ülkeleri arasında askerî güç ve teçhizat bakımından Irak 2. sırada yer alıyordu ve gerekirse Amerika'nın mâli yardımını istemeden ve ABD askerlerine ihtiyaç duymadan da, bilgedeki Amerikan yanlısı diğer arap ülkelerinin yardımı ve kendi milli servetiyle bu savaşı belli bir süre devam ettirebilir ve Amerika'ya fazla külfet de olmazdı. Zaten Amerika'yla Saddam'ın ilk günlerindeki hesap ve tahminleri bu savaşın çok kısa süreceği ve en fazla, birkaç gün içinde İran'ın yerle bir edilip islam inkılabının işinin bitirileceği şeklindeydi.
Ama evdeki hesap çarşıya uymayacak ve Saddam da, Amerika da, bu hesapta ne kadar yanıldıklarını anlamakta gecikmeyeceklerdi. Kafirler istemese de, Allah, nurunu tamamlayacaktı çünkü.
Saddam'ın saldırgan ve iktidar hırslısı kişiliğiyle, iki ülke arasında ötedenberi süregelen sınır anlaşmazlığı da Saddam'ı kışkırtmak ve islami İran'ın üzerine saldırtabilmek için Amerika'ya istediği fırsat ve kozları kazandırıyordu. Bu savaşı başlattıran ve Saddam'ı islâmi İran'ın üzerine saldırtanın ABD olduğu, ama Sovyetlerle Avrupa ülkelerinin de bu hususta ABD'ye endekslendiklerine dair İran'ın savaş boyunca dünya kamuoyuna sunduğu belge ve dökümanlar her ne kadar hep görülmezden gelindiyse de, daha sonraları Amerika'yla Irak'ın toslaşmak durumunda kaldığı ve pastayı paylaşmak istemeyen ABD'nin Irak'ın karşısına dikildiği "petrol tankerleri savaşı"nda vuku bulan olaylar, itiraflar ve tarafların yekdiğerinin kirli çamaşırlarını orta yere dökmesi neticesinde bütün dünya gerçekleri olanca çirkinliğiyle görecek ve herşeyin farkına varacaktı.
Miladi tarihle 22 Eylül 1980'e rastlayan 31 Şehriver 1359 hş'de; yani, kameri takvimle hicri 1400'ün Zilkade'sinde ve islam dini gereğince savaşın ve kan dökmenin haram olduğu aylardan birinde hiç beklenmedik bir zamanda Irak ordusu, Saddam'ın emriyle İran'la müşterek 1280 kilometrelik sınır boyunca en kuzey noktadan başlayıp İran'ın güneyindeki liman şehri Hurremşehir'le Abadan'a kadar uzanan çok geniş bir şeritte islami İran'a karşı büyük bir saldırı başlattı. Aynı gün, öğleden sonra saat 14 sularında Irak savaş jetleri Tahran ve diğer kentlerdeki önemli havaalanlarının tamamını bombaladılar. Fransa devletinin direkt yardımları ve Amerika'yla İngiltere'nin silah kartellerinin tam takviyesi ve Sovyetlerin her nevi silah ve cephane desteğiyle aylar önceden beri böylesine korkunç bir saldırıya hazırlatılmış bulunan Saddam'ın savaş mekanizması, en zayıf anında gafil avladığı islami İran'ın topraklarında hızla ilerlemeye başlamış ve İran'ın 5 büyük eyaletinin önemli bir bölümünü kısa sürede işgal etmişti. Saldırının ilk anlarında, sınır boylarında yaşayan yiğit müslümanlarla küçük karakollar kahramanca bir direniş destanı yaratmışsa da, hazırlıksız ve silahsız oldukları için Saddam'ın ağır silahları karşısında bu direnişleri önemli bir mania teşkil edememişti. Sınır boylarındaki köylerle kasabalardaki sivil insanlar acımasızca katledilmiş, Baas ordusu girdiği bütün yerleşim merkezlerini yoğun top ve tank mermileri altında içindeki canlılarla birlikte yok etmiş geride, bir avuç toprak yığını ve haksız yere akıttığı masum sivillerin kanından başka şey bırakmamıştı.
İran, henüz büyük bir inkılabın içinde bulunduğundan orduda önemli zayiatlar yaşanmış, ordu hemen hemen dağılmış durumdaydı. Saddam'ın saldırdığı günler, İran'ın bu dağılmış olan orduyu toparlamakla meşgul olduğu ilk günlere rastlamıştı. Ordu, kısa bir süre öncesine kadar şahın emrinde olan bir orduydu ve başta Amerika gelmek üzere birçok Avrupa ülkesinden getirilen yabancı müsteşarlar tarafından idare edildiğinden her sahada bu müsteşarlara bağımlı hale getirilmiş, sözkonusu müsteşarlarsa islam inkılabıyla birlikte İran'dan kaçmışlardı. İran halkının parasıyla alınan çok ileri modern askeri gereç ve silahlarla, savaş uçakları ve teknolojinin en ileri ürünleri olan füzeler gibi stratejik yıkılacağını gören Amerika'nın şeytanca müdahelesiyle İran'dan çıkarılmış ve şahın son günlerinde gizli bir görevle İran'a gönderilen general Hayzer'in iki ay süren çalışmaları sonucu süratle Amerika'ya aktarılmıştı (79) İmam Humeyni'nin emriyle kurulan Sipah -İslam İnkılabı Muhafızları Ordusu- henüz kuruluşunun ilk günlerini yaşıyordu; gereğince teşkilatlanabilmiş, organize edilmiş değildi; ne silah, ne teçhizat ne de tecrübe açısından da Saddam ordusuyla mukayese edilemeyecek kadar toy ve yeniydi. Saddam ise Amerika, Fransa ve onlara uşaklık eden yerli münafıkların kendisine verdiği bilgilerle bütün bu zaafları iyice biliyor ve var gücüyle fırsatı değerlendirmeye çalışıyordu. Saaddam, bu şartlar altında bulunan islami İran'ı birkaç gün zarfında ele geçireceğinden o kadar emindi ki "Büyük Irak Toprakları" adını verdiği yeni haritalar bile hazırlatmış ve İran'a ait Huzistan eyaletinin tamamıyla, batı eyaletlerinin önemli birkısmını bu haritada Irak topraklarına dahil edivermişti!! Çünkü bu vahim şartlar altında islâmi İran'ın böyle bir saldırıya karşı direnebilmesinin imkansız olduğundan emindi; dahası; dünya emperyalizmi de Saddam'a tam destek vermekteydi bu saldırıyı gerçekleştirmesi için.
Irak'ın İran'a saldırdığı haberi, tüm dünyanın gözleri önünde cereyan eden ve tüm dünyayı ilgilendiren önemine rağmen, uluslararası kuruluşlar tarafından duyulmazdan geliniyor, insan hakları havarilerinin hiçbirinden çıt çıkmıyordu.
Dünyayı sömüren süper güçlerin de hiçbiri bu vahşi saldırıya tepki göstermemiş, bu tepkisiz halleriyle, islâmi İran'a besledikleri kin ve düşmanlığı ifade etmişlerdi aslında. Bunun yanısıra, içeride yaşanan gerçekler, Baasçı ordunun emrine verilen üstün teknolojinin en modern silahları, karar vermeyi oldukça zorlaştıran şartlardı. Henüz büyük bir inkılabın içinde bulunan ve hiçbir hazırlığı olmayan islami İran, sırf islâmi niteliğinden dolayı dünya siyonizminin hışmına uğramış, derhal ortadan kaldırılması için müstekbirler tarafından gerekli bütün girişimler başlatılmıştı. İran bir oldu bittiyle karşı karşıyaydı şimdi; önünde sadece 2 yol vardı: Ya bu eşitsiz savaşta direnmeye karar verip bütün olumsuz şartlara ve hiç de ümit verici görünmeyen bir yarına yürüyecek, ya da Amerika'nın isteklerine boyun eğip ona teslim olacak ve Saddam'ın elinden kendisini kurtarması için Amerika ve ona bağlı uluslararası kuruluşlara yalvarış teslim bayrağı çekecekti ki bu da islam ve inkılabdan tamamen vazgeçmek, bütün islâmî inanç ve ilkeleri ayaklar altına almak demekti.
Ne var ki bütün zorluklar, İmam Humeyni'yi, islamı müdafaa kararlılığından vazgeçiremeyecek kadar küçüktü. Zira o "Nice az bir topluluğun, kendilerinden çok daha fazla olan bir topluluğa Allah'ın izniyle galip gelmiş olduğuna ve Allah'ın, sabredenlerle beraber olduğuna* " iman edenlerdendi. Nitekim "herşeyiyle Rabbinde erimek" olan "fenâ fillah" gibi manevî makam ve mertebeleri, henüz ümmetin hidayet ve yönetim sorumluluğunu üstlenmeden yıllar önce katetmiş, geride bırakmıştı o. Kâmil insanların hicretini inceleyen "Esfâr-ı Erbee"yi defalarca öğrencilerine ders vererek teorik açıan irdelemiş; günlük yaşamında da fiili ve pratik olarak bu yolculukları en mükemmel haliyle katetmişti. Cihad ve müdafaa hükümleri, İmam Humeyni'nin kendi eseri olan amelî risalesi, yani tam ilmihalinde, her müslümana farz olan vazgeçilemez hükümler olarak yeralmıştı. İmam'ın geçmişi ve hayatını bilen ve onun kişilik ve tekamül seyrinden haberdar olan biri; bu yol ayrımı ve iki tercih arasında İmam'ın hangisini seçeceğini ve nasıl bir geleceği tercih edeceğini kolaylıkla tahmin edebilir.
Irak Baas ordusunun islami İran'a saldırdığı günlerde İmam'ın bu konuyla ilgili ilk tepki, ilk konuşma ve ilk mesajları; onun kişilik ve komuta niteliğinin çok bütün bunları, olanca incelik ve kendisine has özellikleriyle ele alıp incelemek gerekir ki bir özet olan elinizdeki eserde böyle teferruatlara girebilmek ne yazık ki mümkün olmamaktadır. İmam, zerrece tereddüde kapılmadan, derhal savunmaya geçilmesini emretti ve konuyla ilgili daha ilk konuşma ve yorumlarında asıl etkeni apaçık bir şekilde belirleyerek bu savaşı başlatan ve Saddam'ı kışkırtıp İran'a saldırtanın büyük şeytan Amerika olduğunu açıkladı. Bu arada görünüşteki bütün belirtilerin, tam tersi bir tablo sergilemesine rağmen, Allah rızası için ve O'nun dinini korumak amacıyla yılmadan bir müdafaa savaşına girişilmesi ve bunun dînî bir farz olarak telakki edilmesi halinde sonunda düşmanın mutlaka yenileceğini de çok sarih bir dille belirtmişti. İmam (81). Irak'ın savaşı başlattığı günün ertesi, İmam yine resmi bir açıklamada bulunarak ülkenin bir savaşa mecbur edilmiş olduğu bu şartlar altında savaş ve ülke yönetimiyle ilgili genel politika ve prensiplerin neler olması gerektiğini belirliyor ve 7 maddeden ibaret bu kısa, ama geyet kesin ve yeterli direktiflerini herkese ilan ediyordu (82); bunun hemen ardından yaptığı bir konuşma ve açıladığı mesajlarla Irak halkına ve devletine karşı son uyarı vazifesini de yerine getirmeyi ihmal etmedi (83). Bu mesajlardan sonra İmam 8 yıl sürecek olan eşitsiz ve amansız savaşın başkomutanlığını bizzat üstlenecek ve düşmanlarını hayrette bırakacak görülmemiş bir dirayet ve basiretle bu ağır vazifeyi de mükemmel bir şekilde başaracaktı.
İmam'ın konuşma ve mesajlarının hemen akabinde onbinlerce müslüman gönüllü olarak cephelere koşup Baas ordularının karşısına dikildiler ve inanılmaz bir iman ve direniş örneği sergileyerek daha ilk günlerde, Saddam ordularının ilerleyişini durdurdular. 29 yy'ın en inanılmaz ve en eşitsiz savaşıydı bu. İslama gönül veren sinelerdeki iman, teknolojinin ileri silahlarını bir kez daha yenmiş ve kan kılıca bir kez daha galebe çalmıştı. Her zaman olduğu gibi İmam'ın yegane dayanağı Allah Tealâ'nın karşı konulmaz iradesine iman ve O'na inanan gönül eri müminlerden ibaretti. İmam, yaptığı konuşmalarla halkı uzun ve çetin bir savaşa hazırlıyordu. Kur'an'da da sarih bir beyanla belirtilmiş olduğu üzere, saldırgan saldırganlığından vazgeçirilip cezalandırılıncaya kadar ona direnmek ve teslimiyet göstermemek mümine farzdı ve İmam da bu ilahi emrin gereğini yerine getirmekteydi. Savaş başladıktan birkaç gün sonra İmam, halkı müslüman ülkelerin İran'daki büyükelçi ve konsoloslarına hitaben yaptığı bir konuşmada "biz islamı savunmuyoruz ve savunacağız" diyor ve şöyle ekliyordu: "İslamı savunan ise caaaanı, malı ve sevdiklerini feda ederek savunur islami; böyle birinin davasından asla vazgeçirilemeyeceği bilinmelidir!"(84) Yine bu konuşması ve islam ülkeleri devlet başkanlarına gönderdiği sözlü ve yazılı mesajlarında onlara,dinsiz Saddam'ı bir müslüman olarak kabul etseler bile Kur'an'ın açık emri gereğince saldırgan tarafı saldırganlığından vazgeirinceye ve Allah'ın hükmünü kabule zorlayın onunla savaşmanın ve saldırıya uğrayan taraftan yana tavır koymanın bütün müslüman birey, toplum ve devletlere farz olduğunu hatırlatıyordu (85).