[Ali Parlak]

ÖLÜM
Doktor sorar ''nasılsın?''...
Hasta etrafına bakar ve ameliyat aletlerini görür,
Sonra da ''iyiydim ama biraz ürperdim hocam'', der.
Doktor, ''iyisiniz iyisiniz, şöyle uzanın'' der.
Hasta masaya uzanır, elleri, kolları ve ayakları bağlanır.
Hastanın korkusu iyice artmıştır.
Birden seruma doğru uzanan bir el görür.
Bakar ki anestezi uzmanı seruma morfin yapıyor.
Doktor, ''Hadi sana iyi uykular'' der.
Hasta, ''Beni uyutacak mısınız?'' diye sorar korkuyla,
''Evet sana iyi uçuşlar'' yanıtını alır...
Her şey bir anda kararır...
Büyük bir titreme sarmıştır vücudunu...
Ama niye sedye ile asansöre bindiriliyordu ki,
Yoksa ameliyattan vaz mı geçmişlerdi...
''Tutun tutun haydi hoop, tamam'' diye yatağa alınır.
Aradan saatler geçmiştir ama hiç bir şey hatırlamıyordur.
Ama ameliyat olmuş bitmiş,
Fakat onun için bir an bile olmamıştır.

Nerden çıkmıştı o araba ki?
Bir an için gelen dalgınlıkla olmuştu her şey...
Karnından kanlar akmaktadır...
Ellerini uzatır, ''bana yardım edin'' der...
Birileri koşuşturur, ellerini uzatır, tutmak ister...
Ama birden görüntü gider... Sesler duyar...
Ölüyor koşun ambulans nerede? Öldü mü öldü mü?
Öldü. Allah rahmet eylesin, yapacak bir şey yok...
Artık ne ses kalmıştır ne de görüntü...
Her şey silinmiş, vücudunu bile hissetmez olmuştur.
Azrail de nerede kaldı? der.
Belki de tam can çıkacağında gelecektir.
Allahım ne olur yardım et, Azrail canımı yumuşak alsın, der...
Allahım ne olur günahlarımı affet, yardım et diye sızlanır...
Ölüm anında bile yanında sadece Allah vardır...
Her şey ama her şey silinmiş, dünya terk edilmiştir.
Yaşarken Allahtan hep gafil yaşadığını düşünür.
Halbuki o farkına varmasa da hep yanında Allah vardı...
Ölüm anında bile onu bir an olsun terk etmemişti...

Azrail gelir o anda, tutar ve bedenden çeker alır canı,
Canının bedenden çıkışını, ağzına doğru çekilişini hisseder.
Bütün dünyayı, malını, mülkünü, işini,sevdiklerini, herşeyini,
Geride bırakmış ve geri dönüşü mümkün olmayan bir yola girmiştir.
Yıkanıyordu, su dökülüyordu üstüne, ama niye hissetmiyordu.
Su acaba sıcak mıydı, soğuk muydu?
Sardılar kendisini, sarmaladılar ve bir tabuta koydular.
En öndeydi ve herkes ona dönmüştü, namaz kılıyorlardı.
Sonra eller üzerinde hızlı hızlı bir yere götürmeye başladılar.
Bir çukur kenarında durdular. İndirdiler aşağı.
Toprak atıyorlardı üstüne. Çıkmak istese de hiç bir şey yapamıyordu.
Sonra herkes gitti... Sessizlik...
İki melek gökgürler gibi geldi, sorular sordular.
Rabbin kim, peygamberin kim, kitabın nedir?...
Cevap verdi mi vermedi mi bilinmez...
Ama melekler ona şöyle dediler:
Biz zaten senin dünyada da ne dediğini çok iyi biliyoruz.
Demek ki hiç bir şeyi gizli değildi o an anladı...
Şimdi yat uyu mahşer gününe kadar, deyip uzaklaştı melekler...

Birden gözünü açtı korkuyla...
O korkunç ses de neydi?
Aman Allahım dünya nerede?
Evim, arabam, giysilerim nerede? Neden çıplağım?
Bu bu bu kalabalık, mahşer gibi... Yoksa mahşer mi?
İnsanların bir kısmı neden dillerini çiğniyor?
Peki bu insan niye yüz üstü sürünüyor?
Melekler bunu niye dövüyorlar?
Gökyüzüne doğru baktı... Masmavi gökyüzü nerede idi?
Bütün gökyüzü neden alevlerle sarılmıştı?
Beyninin içinde yankılanıyor bu ses, tüyler diken diken,
Kan beynine sıçramış, sanki bütün organları dışarı fırlayacak gibi.
Cehennem gökyüzünü kaplamış, melekler insanları sürüyordu...
Her yer dehşet içindeydi...
Kimsenin kimseye faydası yoktu...
Herkes sevap peşine düşmüştü, çünkü günahlar dağ gibiydi...
Birbirlerinin yakasına yapışmış insanlar, hakkını istiyordu...
Daha dün dünyada koşuşturmuyor muydu? Ölüm bu kadar yakın mıydı?
Birden peygamberim nerede diye düşündü... Onu bulmalıydı...
Acaba onu bulduğunda kendisinden yüz çevirir miydi?
Rabbim günahlarımızı affetsin ve son nefeste iman versin kardeşlerim.


Ali Parlak
[Linkler Ziyaretçilere Kapalıdır.Giriş Yap Veya Üye Olmak için TIKLAYIN...]