[Beytül Ahzan]

"İnsan hakkını vermeli sarfettiği her bir cümlenin dahi...
Dile getirdiği ve kaleme aldığı kısaca,dillendirdiği her harfin hakkını vermeliydi...
Şayet söylemi eylemini doğrulamıyorsa, birbiriyle çelişiyorsa, dilini yutmalı tek kelime etmemeli...
Aksi halde suya yazı yazmaktan öteye gidermiydi ki?

Değilmi ki "Ey iman edenler! Yapmayacağınız şeyi niçin söylüyorsunuz?" buyurarak;

"Sözlerine şahitlik edecek eylemin yoksa, dillendirme ki yalanlamasın yapmadıkların söylediklerini"

İkazında bulunur gibiydi Rabbimiz bizlere...
Sahi insan neden olmadığı gibi görünürdü-görünmek isterdi ki?
Aslında olmak istediği tavır,kişilik o olup da olamadığı içinmi ?
Yoksa alkış, taltif ve yükseklerde olmak içinmi?

Sözün seni böbürlendiği vakit sus!
Susman seni böbürlendirdiği vakit konuş!" sözü ne kadar da doğruydu oysa..."


Ne kadar beynini kemiren düşünceleri dağıtmaya çalışsa da olmuyordu galiba olmuyordu...
Yürek başka yerde sessiz için için konuşurken, kalem başka şeyi yaz(a)mıyordu...
Arada göz attığı tv kanalında her yarım saatte bir "dert edindiğin, dert dediğin derdinden utan! seninki de dert mi?"
Dercesine yüzüne çarpan Gazze haberlerine baktı uzun uzun...

Gazze...
Âh yürek yangını...

"Rabbim...
Bizi senin derdin ile dertlendir" diyerek iç çekti, gözyaşlarının düşmesini isteyerek kapattığı gözlerinden...
kaldı öylece bi süre...
Islanmıştı önündeki ajandanın açık duran sayfası...dağılmıştı satırlar mürekkebinin üstüne düşen gözyaşlarından...okunmayacak kadar...

İçe doğru katlayıp sayfayı, bir çırpıda kapattı ajandasını...

"Seninki de dert mi ALLAH aşkına!" dedi kendi kendine, başını yana doğru çevirerek...

"Bizimki de dert mi?"




22.Temmuz.2014
00:38