[hakaşığı]

Töv­be, ke­li­me ola­rak “in­sa­nın dö­nüp gel­me­si, rü­kû et­me­si; gü­nah ve is­yan­dan dö­nüp Hakk’a yö­nel­me­si­dir.”
Bu dö­nüş­te her­ke­sin ha­li fark­lı: Kâ­fir küf­rün­den, mü­min gaf­le­tin­den, fâ­sık is­ya­nın­dan dö­ner, yo­lu­nu Al­lah’a çe­vi­ri­r. Ni­ce âsi kul­lar gü­nah­la­ra müp­te­lâ iken, bu yol­la kur­biy­yet ma­ka­mı­na ulaş­tı­lar, üm­met-i Mu­ham­med’e ör­nek ol­du­lar.
Rab­bi­miz Kur’ân-ı Ke­rîm’de pek çok âyet-i ce­li­le­de töv­be­yi fer­man bu­yu­ru­yor; Fahr-i Ci­han Efen­di­miz (s.a.v) de da­ima gü­nah­la­ra töv­be­yi emir ve tav­si­ye edi­yor.
Töv­be hiç bek­le­til­me­ye­cek ka­dar önem­li­dir. Mü­mi­ne ya­ra­şan ve on­dan bek­le­nen, ya­nı­lıp iş­le­di­ği bir gü­na­hın ar­dın­dan he­men töv­be­ye sa­rıl­ma­sı­dır. Çün­kü töv­be farz­dır. Töv­be yok­sa, so­rum­lu kal­mak var. Bu­nun an­la­mı şu­dur: Bin de­fa tö­kez­le­yip düş­sek de, bin bir kez kal­kıp yo­la de­vam et­me şan­sı­na sa­hi­biz. İş­te Al­lah’a gi­den yol bu ka­dar açık, bu ka­dar gü­zel­dir. Ne bü­yük bir rah­met, ne bü­yük fır­sat!
Töv­be­siz kal­ma­nın iza­hı ise şu­dur: Kul iş­le­di­ği gü­nah­la bir ha­ra­ma gir­miş olu­r. Eğer töv­be et­mez­se, ge­ri dön­me­di­ğin­den do­la­yı ikin­ci bir ha­ram onu bek­ler. Bir gü­na­hı iki­ye kat­la­mak ya da ge­ri dö­nüp o kir­den yı­kan­mak… Han­gi­si ter­cih edi­lir?