[Ali Parlak]

ERKEKLER AĞLAMAZMIŞ
Çocuk koşturuyordu neşe içinde,
Birden tökezledi ve düştü.
Canı yanmıştı.
Nereden bilebilirdi ki acıyı en iyi gözyaşı alır.
Ama bildi işte…
Nasıl bilmişti?
Kendindeeeeeeeennn…
Çünkü bir çocuk vardı çocuktan içeri…
Ağlamaya başladı…
Gözyaşları pınarından dökülmeye başlamıştı ki…
Birden acısını hiç mi hiç anlamayan bir ses duydu.
Şşşşşttt… Ağlama… Erkekler ağlamaz…
Ama acıyordu işte…
Canım yanıyor… Çok acıyor ağlıycam…
Hayır… Erkek adam ağlamaz…
Sesini kesti… Ağlamıyordu artık…
Çünkü o bir erkekti. Ağlamaması gerektiğini öğrendi.
Zaman aktı çocuk büyüdü…
Hiç ağlamıyordu artık...
Ne zaman boğazına hıçkırıklar düğümlense,
O an aklına geliyordu. ‘’Erkekler ağlamaz.’’
Ve ağlamıyordu… Canı ne kadar yansa da…
Bu duygusuzluk onda bazı şeyler de alıp götürdü…
Bunlardan en önemlisi ACIMA idi…
Artık bir erkek olarak acıma duygusunu da kaybetmişti.
Bir yeri acımıyordu artık ama…
Başka insanların da hiçbir yerinin acımadığı apaşikardı…
Kendi çocuğunu bile şefkatle sarıp öpmüyordu artık.
Taaaa ki canından bile çok sevdiği peygamberini duyana kadar…
O diyordu ki: ‘’Allah senin kalbinden merhameti aldıysa, ben ne yapabilirim.
Merhamet etmeyene merhamet olunmaz.’’
Durdu düşündü…
Nasıl merhamet edecekti ki?
Merhamet denen şey de neydi?
Acımak mı?
Kimsenin canı yanmıyordu ki onlara acısın…
Nerden mi biliyordu?
Kendisiyle kıyasladı ya…
Sonra peygamberinin hayatını okudu.
Acılarla geçmişti…
Ama o, hiçbir zaman kendi acılarına ağlamıyordu…
Her zaman başka insanların acılarına ağlıyordu…
Hatta hatta…
Daha başlarına gelmemiş acıları için de ağlayıp,
‘’Ümmetim ümmetim’’ diye gözlerinden yaşlar döküyordu…
Sonra öğrendi ki;
Onun ağladığı şeylerin kaynağı sevgiydi…
Allahı çok seviyordu…
Bu sevgisi o kadar çoktu ki,
Sabahlara kadar ayakları şişene kadar O’nun huzurundaydı,
Yerler ıslanana kadar O’nun ile ağlıyordu…
İşte Aşk böyle bir şeydi… Aşk ağlatırdı…
Kalbinde sevgi olmayan nereden bilecekti ki ağlamayı…
Mekke vadilerinde açan eşsiz bir çiçekti o…
Ona saltanat vaat ettiler, Mekke’nin en güzel kızlarını teklif ettiler.
Yeter ki davandan vazgeç dediler…
O öyle bir sevmişti ki,
Sevdiğinin sözünü dağlara taşlara yazmak için hepsini reddetti…
Ağzından yedi cihana ders olsun, muhteşem bir söz çıktı:
‘’Bir elime ay’ı, bir elime güneş’i verseniz, ben bu yoldan dönmem.’’
Sevdiği için her şeyi reddetti…
Ve geceleri Aşkı için gözyaşı dökmeye devam dedi…
Sevdiği için bütün alemi karşısına almayı göze almış bir yiğitti o.
İşte böylesine bir kahraman, gözü pek, korkusuzdu o.
Uhud’da bir dişini bıraktığında canı yanmış,
Hayber’de taşa tutulmuş,
Yalancı, sihirbaz gibi onun fıtratında hiç olmayan şeylerle damgalanmış,
En zor günlerini geçirirken hiç ağlamamıştı…
İşte bütün aleme meydan okuyan böyle bir yiğitti o…
Ama sevdiği için ağlıyordu işte…
Ümmeti için ağlıyordu işte…
Demek ki yiğitlerde ağlarmış…
Demek ki korkusuzlarda ağlarmış…
Demek ki erkeklerde ağlarmış…
Demek ki güçlü erkekler de ağlarmış…
Ama sadece sevdiği için…
Sadece sevdikleri için hep ağlarmış…
Çocuk yüzünde bir ıslaklık hissetti birden…
Göz pınarlarından kaynıyordu…
Tutmak istedi… Etrafına baktı… Utandı… Silmeye çalıştı…
Kimsenin olmadığı bir yere geçti…
Yutkunamıyordu… Boğazında bir şeyler vardı…
Birden vücudunu bir zil zal aldı…
Bıraktı kendini…
Bıraktı…
Bir tuhaftı…
Çok güçlü hissediyordu kendini…
Çünkü kendi canı yandığı için değil,
Sevdiği için geliyordu şebnemler…
Sevdiğinin varlığını tüm hücrelerinde hissetti…
Sevdiği onu sıkı sıkı sarmıştı…
Sevdiğinin kollarını bütün hücrelerinde hissediyordu…
Ballar balı gelmiş onu kucaklamıştı…
Amaaaannn… İsterse kovanım yağma olsun, dedi.
İsterse alemler yansın, bana ne.
Sevdiğim yanımda olduktan sonra,
Atomlarıma ayırsalar ne yazar…
Merhameti hissetti içinde…
Bu nasıl bir iksirdi ki,
Göz pınarlarından fışkırıp gelirken merhameti de beraberinde getiriyordu.
Demek ki erkeklerde ağlıyordu…
Hem de güçlü erkekler…
Belki de her şey bir damla gözyaşında gizliydi.


Ali Parlak
[Linkler Ziyaretçilere Kapalıdır.Giriş Yap Veya Üye Olmak için TIKLAYIN...]