[hakaşığı]

bırak bi şey demeyi kafamı kaldırıp bakamazdım utancımdan ...hangi yuz ve hangi edep kabul eder ki biz gunahkarların o tertemiz yuze bakmasını..o ki habibullah...hatta efendimize goturse ayaklarım kabrini ziyarete kapının esiginde oturur oylece aglardım cesaretim olmazdı iceri girmeye selam vermeye kimdim ki...belki cok isteyecekti icimde ki ruh onu gormeyi ona yakın olmayı...fakat ruhuma bi kerelik bakışı cok gorurdum...sadece sev sadece sev o bile sana lutuf derdim ve tekrar tovbe ile donattıgım yuvama geri donerdim goremeden sevgiliyi...evet ya resulallah seni iki binli senelerden tanıyorum ve cok seviyorum fakat ...:(