[nurşen35]

Sen Yoktun Sultanım !...
Hz. Abdullah'ın alnındaydı Nurun,
Başı eğik gezerdi mazlum,
Kuteyle göklerden seni sorardı.
Varaka seni arardı, semada
Anneler kız çocuklarını hep ağlayarak severdi.
Ağlayarak süslerdiler ölümü.
Ağlayarak hadi dayına gidiyorsun dediler.
Sen (sav) yokken....
Canlı canlı toprağa gömülmenin adıydı dayıya gitmek.
Anne yüreğinin çıldırtan çaresizliğiydi.
Ve yavrusunun ölüme gidişini seyretmesiydi.
En çok atılırken çukura,
Annesinin suretinde bir melek tuttu onu.
Ve tebessüm ederek hira nur dağını gösterdi.
Melekler süslüyordu hirayı.
Efendisine hazırlanıyordu cebel-i nur
Efendisine hazırlanıyordu Mekke.
Alem Efendisine hazırlanıyordu.
Kainatın gözü Hz. Amine'deydi.
Toprak yalvarıyordu Rabbine.
Allah'ım gönder artık diyordu.
Gel diye ağlıyordu mazlumlar, gözleri semada...






Alıntı...