[Ali Parlak]

KURBAĞA MI SİMİT Mİ?


O'nu yaşıyoruz...
O'nu, O'nda, O'nunla, O...
Farkında olmadan...
Kendimizi var sanarak...
Halbuki biz, hayalden öte bir şey değiliz...
Biz diye bir şey de yok...
Nasıl anlatılır, nasıl anlaşılır bilmiyorum...

Çünkü O, Allamel Guyub...
Çünkü O, Batın...
Çünkü O, Settar...
Çünkü O, kendini kendinden bile gizleyen...
Çünkü O, gizli bir hazine... Keşfedeni olmayan...
Zahir esması gereği, bilinmek isteyen...
Ama Kendisini yine, sadece ve ancak Kendisi bilen...

Zihinlerimiz hiçbir şeyin hiç bir değeri olmadığını söylese de,
Değeri olan tek şeyin hiç bir şey olduğunu öğrendim...
O tektir... İkincisi yoktur...
Biçimsizdir...
Önü de yoktur, sonu da yoktur.
Şekli de yoktur, tozu da yoktur.
Akıl cephesinden bakarsan hiç bir şey yoktur.

Ama vardır.
Şekli olmadığı için, ne kadar çabalarsan çabala, asla anlayamazsın...
Ama O hiç bir şeyi, kendimizi bildiğimizden daha yakin bilmek ve sevmek zorundayız...
Çünkü O, bilinmek ve sevilmek için yarattı seni, beni, bizi...
Biz olarak zuhura çıktık... Bizi ben sandık. Ama O, benim, biz olduğumuzu fısıldadı:
Doğrusu Kitap'ı Biz indirdik, onun koruyucusu elbette Biziz. (Hicr 9)
Ama O asla ben değildi, ben de O... Aslında ben hiçti... Hiç...
Ben, hiç olarak kalırken, O, Kendinde, Kendiyle, Biz olarak kaldı...
Yalnız... Yapayalnız... Kendi mülkünde... Ortaksız...

Dünyaya gözümüzü açtığımız gün,
Karşımızda büyük bir sır vardı...
Hala var...
Bizden gizlenmiş duruyor...
Var...
Bizzat açık olan gözlerimizin önünde...
Zahir...

Eğer yeteri kadar sevebilirsek,
Kendi varlığımızı hiç olarak O'nun varlığında yok edebilirsek,
Şaşı olarak iki gören gözlerimizi düzeltebilirsek,
Aşkı, aşkla, aşkta yaşayabilirsek,
Her şeyin sırrı önümüze serecektir...
Eğer yeteri kadar sevebilirsek...

Bir simidi bir kurbağadan ayırabilir misiniz?
Evet mi?
İlginç...
Çünkü benim ayıramadığım zamanlar oluyor...
Hem de hiç ayıramadığım...
Ha kurbağa, ha simit...
Müsavi...
Garip Alim anladın mı bir şey, sen bu işten,
Açıklasın bir anlayan, sen de anla bu işten...
İşte burada aşk şarabımı içmişem...
Şişe nerde içine mi düşmüşem,
Yok dedi biri şişe sensin bilmiyor musun,
Bakınıyorum... Yok yok yok...
Şarap yok, şişe yok, sen yoksun,
Yoksun Alim arama boşuna, sen yoksun...
Var olan bilinmek istedi, Canından Can üfledi...
Cennetten attı, dünyada tuttu...
Yokluk içinden almıştı ya seni,
Attı sonra yokluk kuyusuna...
Artık bil kendini.
Sonra tuttu çıkardı seni yokluk kuyusundan,
Sattı Mısır denen çamur ülkesine,
Züleyha koştu peşinden,
Kaç Garibim kaç zindandır kurtuluşun, cennetin...
Züleyha geliyor arkandan, bil ki cehennemindir senin.
İşte zindan... Oh...
Merak etme, seni yokluktan bulup, çıkarıp, zindana atan tutacaktır elinden...
Yokluk beni aldı içine içine...
Hayretteyim boğuluyorum la içinde...
İlla... İlla... İlla Ente...
Sen benim Rabbimsin Allahım, bense garip kulun...
Sen istediğin sürece Seninle var olmuşum.
Var oluşum, Kayyumiyetindendir...
Görüp bildiğim bir şey varsa,
La içinde boğulup, illa da yüzdüğümdür...



Ali Parlak
[Linkler Ziyaretçilere Kapalıdır.Giriş Yap Veya Üye Olmak için TIKLAYIN...]