[_bülbül_]

İnsanlık bunalmış kurtarıcı bekliyordu Ya Resulallah (sav). İnsani değerler çürümüş ve kokuşmuştu. Mazlumların kanı, zalimler tarafından dökülüyordu. Dağıtılan yuvaların, gasp edilen malların üzerindeki kanlı el ve ayaklar, vahşet çığlıkları atıyordu. Çocuklar öldürülüyor, kadınlar en iğrenç emellere alet edilip, şahsiyetleri ayaklar altına alınıyordu. Dünya bütün genişliğine rağmen daralmış, insanlık bir kurtuluş arıyordu. Sonsuz bir ışık gibi doğdun semalarda, Ya Resulallah (sav). Bütün karanlıklar aydınlandı. Zulümler adalet nuruyla defedildi. Kin ve nefret, Muhammedi gül demetleriyle, muhabbete inkılap etti. Yaradılış, iman nuru ve şeref kazandı ve insanlık eşref-i mahlukat sıfatı ile kemal oldu. Varlığa hidayet güneşi oldun, Ya Resulallah (sav). Gönüller sevgiyi, ruhlar saygıyı, nesiller nezaketi, seninle öğrendi Ya Resulallah (sav). Kalpler kaskatı, çehreler vahşi idi. Hareketler kaba, ruhlar nezaketsizdi.
Davranışlar, kasırga gibi kırıp geçiriyor, savurup fırlatıyordu insanları, Gönüller bedeviyet ile kurulmuş, şerha şerha yarılmıştı. Bir cennet pınarı gibi koşup aktın Ya Resulallah (sav). Çocuklar ve kadınlar ağlıyordu Ya Resulallah (sav). Masumdu çocuklar, nazenindi kadınlık, korkmuş ve çaresizdiler dünyada. Acımasız ellerde dövülüyor, pazarlarda satılıyor, öldürülürken insan nazarı ile bakılmıyordu. Kadınlık, pespaye eğlence olmuş, çocuklar diri diri gömülme vahşeti ile “babacığım babacığım” diye yalvarıyordu. Şefkat eli gibi indin semadan Ya Resulallah (sav). Ağlayan çocuk ve kadınlığın göz yaşlarını sildin Ya Resulallah (sav). Gariplerin dünyasını karanlıklar kuşatmıştı. Mazlum ve mahrumların dünyasına, güneş olup doğdun Ya Resulallah