[su damlası]

...soluğumda bir acı;
'Ölüm var, ölüm var !'
diye hatırlatıyor. Evet ölüm var, biliyoruz inanıyoruz ama yine de acıtıyor işte. .
Belki de ölüm değilde acıtan, bağlandığımız dünya...
Hiç ölmeyecekmiş gibi sarıldığımız dünya...
Ölümü düğün eden bir inancın eksikliğini var, gözlerimiz görmüyor.
Doğduğumuz her andan itibaren ölümle kardeş olan bir hayatın içerisideyken biz ölümü kardeşlikten çıkarıyoruz.
Ölümü unuttuğumuz nokta da başlıyor, hırsımız, öfkemiz, tutkumuz, hazzımız, bitmek bilmeyen isteklerimiz!
Bir zeytini şükürle yemeyi unutuyoruz, ölümü unutunca!
ibadetlerimizi unutuyoruz, ölümü unutunca!
Sevdiklerimizin yüzüne gülümsemeyi bile unutuyoruz ölümü unutunca!
Sevdiğimizi söylemeyi unutuyoruz ölümü unutunca!
Unutuyoruz ki ölünce hatırlıyoruz!
Bugün var, ama belki yarın yok!
Yok oluyor işte..
Sevdiğin, canın...
Ölüyor !
Ya da ölüyoruz !
Kendimizi unutuyoruz ölümü unutunca!
Unuttuğumuz yerden başlıyor,
İmanda ki noksanlığımız..
Unutunca başlıyor işte Allah' a olan uzaklığımız...
"Külli nefsin zâikatü'l-mevt", yani "Her nefis ölümü tadacaktır."
( Âl-i İmran, 3/185; Enbiyâ: 21/35; Ankebut, 29/57)