Ah Vahayfa…
Aramıza uzak şehirler düştü,
Alıştık mı şimdi biz, bütün bu acılara?
Göğsümüzde büyüyen sancılara?
Ellerimizde kayıp giden çocuklara?
Bebeğinin kabrinde ninniler desteleyen analara?
Ah Vahayfa, gölgem sanki kekeme şizofren…
Bir liseli gibi ve çok uzun uçurumda...
Ölüm uyandı artık!
Seninle sürüp gidecek, sanırım bu yalnızlık…
Tutamadığım ellerinden başlıyorum oysa ben seni anmaya…
Nasıl bir sessizlik bu?
Uyduk ayrı ayrı hüzünlere...
Duçar kılındık hengâmelere…
Harabe şehirlerin sokaklarında cennet kokusu var…
Senin içinde kocaman bir diyar, bakır aynada kimsesizliğim…
Ayaklanmak mıdır şimdi sensizliğin anlamı?
Şairdir sever…
Şiirdir nazlanan biliyorum!
Biz;
Özlediğimiz yerlerin yalnızlıklarıyız…
Uzun cümlelerle seviyor herkes birbirini…
Oysa ben, seni üç heceli adınla sevmiştim.
VA-HAY-FA…
Gülistanın güllerini hunharca kopardılar
Şimdi bir karanfil doğuyor, ufkun gölgesinde…
Ve ben ölüyorum…!
Vahayfa
Alıntı...