1991 Temmuz sıcağı ve biz ellerimizde çantalarla Ümraniye sanayi sitesinde Cuma mescidine otobüsle gidiyoruz.
Çantalarımız da satacagimiz islami eserlerle dolu. Bir nevi seyyar kitapçılık yapıyoruz.
İki vasıta degistiriyoruz. Yolculuk boyunca otobüste toplu tebliğ yapıyoruz. Etrafimzida kalabalik insanlar biz
"Ey İnsanlar ! "
Nidasiyla başlayan gür sesle anlatmaya çalışıyoruz. Tabi ki tepkiler olumlu olumsuz çıkışlar alıyoruz. Gençliğin verdiği enerjiyle aldırış etmeden devam...
Cuma mescidinde kitapların bir kısmını satmış otobüsle Kadıköy e dönüyoruz. Dönüş esnasında etrafimzidakilere Allah'ın emirlerini ve ibadet neden yapmamız gerektiğini anlatırken Liseli gençler bizleri dinliyor ve tepkilerini dile getiriyordu. Sorulu cevaplı geçen konusmalar son buldu.
Sonra ki hafta aynı saatte otobüse bindik. Tam tebliğe baslayacaktik ki o bize tepki gosteren liseli gençler sarıldılar...
Hocam geçen hafta burada anlattınız ya bizi hatirladiniz mı?
HOCAM BİZLER NAMAZA BAŞLADIK. O GÜN SİZDEN SONRA TAMAMEN DİNİMİZİ YAŞAMA KARARİ ALDIK..
Deyince hepimizin gözleri doldu. Adeta yeni kardeşler kazanmıştık. Yolculuk boyunca yeni kazanılmış gençlerle hallestik.
Sonra ikinci vasıta minibüse bindik. Muavin bize kafayi takmış şoförle birlikte bizimle dövüşmeye karar vermişler. Bagrismalar vs. Derken işin garip tarafi son durakta bunlara yaptığımız davet çalışması cok faydalı oldu. ;) Bizi özel olarak sohbet yapacağımız Camiiye getirdiler ve bizim dostlarımız oldular..
Bu anlattığım olaydan ne gibi dersler çıkarabiliriz?
|