[Aysima]

Ey sevgili;

Ben mi sana seni çok sevdiğimi diyeceğim bu halimle,
Senin ümmetinmi diyeceğim bu kirli dudaklarımla ?

Sana gelmek istediğimi mi söyleyeceğim?

Kapına geldiğimde, nasıl huzuruna varacağım bu bedenle..
Utanırım hemde çok..

Ben sana layık bir ümmetim diyemem..
Sığıntı olurum gerekirse,
Herkesin arkasından bakarım, sen ordasın bilirim..
Saklanırım herkesin arkasına..
Beni görme bana nazar eyleme diye..
Çünkü bilirim ki gözün gözüme değdiğinde yanarım..

Sadece sana uzaktan bakarım. Sadece seyrederim gül yüzünü..
Ama kimbilir belki merhametin beni de sarar.
Belki sende ümmetimdensin dersin,
Ne kadar günahkar olsamda..
Bakabilirmiyim acaba o zaman yüzüne..Gözlerine...

Ama ben razıyım!
Senin ayağının bastığı yerlere yüzümü sürmeye,
senin kokunu çekmeye içime buram buram..
Burası oturduğun yer işte, burası namaz kıldığın yer..
Burası yediğin, burası içtiğin yer..
Gözyaşlarımla temizlerim her yeri..
Affedermisin o zaman beni?
Ümmetliğe kabul edermisin ?

Sen ki Mevlanın sevgilisi, ben ki utanmaz bir kul..
Sanki yaradılmaya sebeb, benki yaradılan sıradan bir mahluk..

Ne olur beni de kabul et, çağır. Koşa koşa geleyim sana..
Utangaç utangaç dolasayım etrafta..

Ne olur çağır beni de geleyim..
Layık olamasam da, hakkım olmasa da seni çok seviyorum..
Çok seviyorum. Çok seviyorum. Çok seviyorum..

Senai DEMİRCİ