Sen idin Kulbe-i ahzâna koyan Ya’kub’u,
Ayırıp hazret-i Yusuf gibi goz narımdan.”
Azmizâde Hâletî
Usûl usûl kapılar kapanır. Duvarlara gamın gölgesi düşer. Zamansız ve mekânsız bir yalnızlık çöker. Hüzün ruh süzgecinden geçip kalbin ortasına sızar. Ayna lâl kesilir. Aydınlık bir arafa şahit tutulur. Bir kırık tebessüm tutar elini. Zaman sukût ile mühürlenir, mekân Külbe-i ahzân (Hüzünler evi) olur.
__________________
~~~ Bilmediklerimi Ayaklarımın Altına Alsam Başım Göğe Ererdi ✒~
|