[zeynepakta]

"Ben var ya, ben!"
"Allah beni yaratırken bana niye sormadı? Belki de ben insan olmaya itiraz edecektim. Bu sınavda bulunmak istemeyecektim. Şimdi de intihar edip oyundan çıkmama izin vermiyor?"

Bu soruyu çok duydum. Duymadan önce de sorduğumu hatırlıyorum. İnsanı bir anda bıçak sırtında bırakıyor o soru. Yokluğun kıyılarına savrulduğunu görüyorsun birden. Hiçliğin soğuk nefesini ense kökünde hissediyorsun. İtirazın en keskini bu. Çoklarının varlığın sıcacık koynunda uyuttuğu kaygıları dürtüyor, şüpheleri uyandırıyor.
Bir defa, "ben" diyorsan, orada dur… Çünkü sen “ben” demeye sana sorulmayan o var edilme kararından sonra başladın. Var edilmeden önce “ben” dediğin sen yoktu ki sana (yani “ben” dediğin kişiye) bir şey sorulsun. “Ben” deme ayrıcalığı sana verildi. Hiç hak etmediğin halde hediye edildi. Sen “ben” diye var olmadan önce, sana soracağı bir “ben”in olsaydı, yine sana sorulmadan var edilmiş “ben”in olmuş olacaktı. İtiraz ettiğin anda, zaten itiraz ettiğin şeyi, yani “ben”i elinde bulacaktın. Ne garip! Sana sorulsaydı olmamış olmasını isteyeceğini söylediğin şeyin isteyip istemeyeceğinin sana sorulması için olmuş olmasını istiyorsun. “Ben” olmaya itiraz etme fırsatını yakalamak için bile “ben olsaydım!” diyorsun. Söylediğini tekrarlayalım birlikte: “Ben olsaydım, ben olmak istemezdim!”
Üstelik anladığım kadarıyla, “ben” demekten de hayli memnun gibisin. “Ben” diyebilmene hiç itirazın yok. Tam tersi, yeterince “ben” diyemediğin için kızgınsın. “Niye bana sormadı?” derken, “ben”inin daha önceden, hatta var edilmeden önce ciddiye alınması gerektiğini söylüyorsun. Daha açıkçası, “ben”in henüz var bile değilken görülsün, hesaba katılsın, kale alınsın istiyorsun. Demek ki sen “ben” demeye öteden beri heveslisin. Var edilirken fikrin sorulmadı diye alındığın o “ben”den memnun olmalısın ki, “bana sorulsaydı!” diyorsun. “Ona/şuna/buna/sana sorulsaydı!” demiyorsun. Başkasının hakkında karar vermesine razı olmayacağın kadar dokunulmaz biliyorsun “ben”ini. Zaten itirazın da, sözüm ona sana değil başkasına sorulmuş olması. Fikrin alındığında, önemsendiğin için mutlu olacağını açıkça söylediğin o “ben”ini şimdi niye beğenmiyorsun?
İyi ki de “Niye beni yaratırken bana sormadı!” diye sorabiliyorsun. İyi ki. Ya tersi olsaydı? Takdirine itiraz ettiğin, kararını eleştirdiğin o Allah, seni “ben” diyebilecek halde yaratmasaydı eğer, “Allah beni niye böyle yoklukta bıraktı?” “Allah beni yaratmama kararını niye bana sormadı?” diye sorabilecek miydin?
İyisi mi, sen sen ol, “ben” diyebildiğine, “ben” diye bilindiğine şükret. Ömrünü ikiye ayıralım mesela: BÖ (“Ben”den öncesi) ve BS (“Ben”den sonrası). “Ben” diyebildiğin andan sonra sana verilmediğini düşündüğün, senden eksildiğini, senden esirgendiğini sandığın şeyleri bir kenara koy. (Ki “Bana sorsaydı, ben belki var olmak istemezdim” itirazının sebebi bu sorunlar olmalı.) Bir de, “Ben” diyebilmeden, diye bilinmeden önce, sana verilmeyeni bir kenara koy. Hangisi daha büyük bir eksiklik? “Ben”den önce yoksun. Yokluğunun sen bile farkında değilsin. Eksikliğini kimse dert edinmiyor. Aranıp sorulmuyorsun bile. Hiçbir yerde ciddiye alınmıyorsun. Yoksun ve yok sayılıyorsun. Küçümseniyorsun. Hakaretler görüyorsun. Hesaba katılmıyorsun. Olsan da bir olmasan da bir başkaları için. “Ben” diyemediğin için, “Benim” diyebileceğim hiçbir şeyin yok. Olamaz da! Tekrar hesapla:“Ben” dediğin ana kadar sana verilen, ben dedikten sonra sana verilmediğini düşündüklerinden o kadar fazla ki. İtiraza hiç hakkın yok. Ben verilmeseydi sana, sana verilmeyene bile itiraz edemediğin, itiraz edemediğin gibi verilmediğini bile fark etmediğin dipsiz bir boşluk olacaktı yerin… Varlık bardağının “ben” diyebilmenle doldurulan tarafı o kadar büyük ki, boş dediğin tarafı ancak o dolu tarafın, yani “ben”in sayesinde görebiliyorsun. Yoksa, ne boşluğu bilirdin, ne de eksik olduğunu fark ederdin. Hesaplarda hiç yeri olmayan, sıfır kadar bile ciddiye alınmayan bir lüzumsuzluk olurdun. Eksik olurdun. Eksikliğin bile hissedilmezdi. “Ben” diyemediğine bile itiraz edemezdin. İtiraz etmen gereken “ben”sizlik halini bana anlatamazdın. O soruyu seslendirecek dudakları bile bulamazdın. O cümleyi söze dökecek nefesin bile olmazdı.
Hem sonra, “ben” olarak sen hiçlikten çıkarıldın. Ananın bile yüzüne bakmayacağı, çöpe atılsa kimsenin fark etmeyeceği bir pıhtıdan şimdi toz konduramadığın “ben” diye bil(in)diğin hale geldin. Sen sana verildin. Ben bana verildim. Hiç hak etmediğimiz halde… Hiç hakkını veremeyeceğimiz halde… Şimdi, sen, sana verilenle sana verene isyan etmeyi onurlu bir davranış sayar mısın? Sana hiç yoktan verdi diye “ben”i, o “ben”inle seni “ben” eyleyen O’na kafa tutmayı kendine yakıştırır mısın?