[Seyyid]

DÜNYA VE AHİRET İÇİN ÇALIŞMADA ÖLÇÜMÜZ?Kur’an diyor ki: çalışın …

Bilindiği gibi Kur’an-ı Kerim, insanlığın hidayeti, refahı ve mutluluğu için Allah (c.c) tarafından Cebrail (a.s) vasıtasıyla Hz. Muhammed (sas)’e gönderilen en son ilahî kitaptır. Bu sebeple, kıyamete kadar her çağın insanına hitap eden ve yol gösteren prensiplere sahiptir.

Bazılarının dediği gibi Kur’an, sadece, 14 asır önceki insanlara hitap eden bir kitap değil, her devirdeki insanlara hitap eden ve bizlere ilim, ilerleme, başarı ve medeniyetin yollarını gösteren evrensel bir kitaptır. Kur’an’ın getirdiği prensipler bugüne kadar hiç eskimemiştir, kıyamete kadar da eskimeyecektir. Mesela Kur’an, doğruluğu, gerek ticarette, gerekse insanlarla olan diğer münasebet ve muamelelerimizde dürüst olmamızı, ahde vefayı, adaleti, barışı, yoksullara ve muhtaçlara yardımı, çalışmayı emrediyor. Kur’an’ın bu emirleri hangi devirde geçerli değildir?

Kişinin gerçek mutluluğa ulaşması, insanlık için bütün saadet ilkelerini içeren Kur’an-ı Kerim’in gösterdiği yola yönelip onun hikmet dolu prensiplerini hayatında uygulamasıyla gerçekleşebilir.

Kur’an’ın içerdiği eskimeyen evrensel prensiplerden biri de çalışmaktır. Çalışmak, Allah’ın ezelî kanunudur. Kâinatta her şey bu kanuna boyun eğmiş, her zerrenin varlığı, çalışmaya bağlı kılınmıştır. Her yaratık, hayatını devam ettirebilmek için sürekli bir çalışma içindedir. Maddenin en küçük parçası olan atomda, elektronlar çekirdek etrafında dönmezse atom parçalanır. Gezegenler güneş sistemindeki hareketlerine devam etmeseler, âlemin düzeni bozulur. Kalbimiz çalışmazsa, hayatımız sona erer.

Çalışmak genel anlamda iki türlüdür: Biri dünyevî, diğeri uhrevîdir. Dinimiz ikisini birbirinin tamamlayıcısı olarak kabul etmektedir. Zira dünyayı ahiretten ayırmak imkânsızdır. Ruhumuz bedenimizle nasıl kaynaşmış ise ahiret de dünya ile öyle kaynaşmıştır. Ahiret âlemi, bu dünyanın iç cephesi, ruhu demektir. Hangisi ihmal edilse öteki yarım kalır.

Kur’an, insanın dünyadan elini eteğini çekmesini, mutlak olarak zühd yoluna girmesini ve kendini tamamen ibadete vermesini ve Allah’a daimî bir yalvarış-yakarış içerisinde bulunmasını istememektedir. Kur’an, kendisine tabi olanların tamamen dünyaya yönelmelerini, sırf dünya için çalışmalarını ve maddeye karşı aşırı hırs göstermelerini de kabul etmez. Zira bu iki anlayış da doğru değildir. Çünkü hayattan uzak kalmak, insanın enerjisini, fikrî ve iradî gücünü ve çalışma kudretini boşa harcamaktır. İnsanın omzuna yüklenen kâinatın mamur edilmesi ve ilerlemesi emaneti ve görevinin yerine getirilmesinde ihmalkâr davranmaktır.

Ayrıca sadece dünya için alabildiğine çalışmak; sevgi ve yardımlaşma bağlarını kesmeye, rahmetten mahrum kalmaya, katı kalpliliğe alışmaya, açgözlülüğe ve cimriliğin alışkanlık haline gelmesine, kin ve düşmanlık sebeplerinin artmasına, madde-perestliğin artmasına, zevk-ü sefa içine ve dünyanın süslerine dalmaya sebep olur.