Alıntı:
Mihrinaz Üyemizden Alıntı
 Geçmişle bir isim üzerinden kurduğun bağ aslında ona yüklediğin anlamdan alıyor bütün değerini. Anısı var diyerek biriktirdiğimiz, sakladığımız ne varsa; bazen bilinçli bazen de bizden bağımsız vedalaşmak gerekiyor. İşte o vakit hızlı bir durum değerlendirmesi yapmak ve eşya bile olsa helalleşerek vedalaşmak kalbini dünya üzerindekilere bağlamamayı da öğretiyor bize.
Bende bir örnek vermek isterim. Taşındıktan sonra evdeki bazı küçük eşyaları soruyorlar ben "helalleştik" diyorum.) Bu attım anlamına geliyor.)) Nasıl atarsın, çok hatırası vardı, hiçmi için sizlamadı gibi eleştiriler geliyor hâliyle. Geçenlerde, kendi el boyamam olan, 16 senelik ahşap bir ekmek kutusunu attım (artık ahşabı bozulmuş yani) Onun üzerinden bu şekilde bir konuşma geçti. Çok yer gezdiğimizden midir bilmem çocukluklari, oralardan kalan eşyalarla kurdukları bağ biz bildiğin naftalinli sandık gibiyiz.)) evdekilere geçmişte kalanlarla vedalaşmanın normalligini anlattım. Şöyle ki;
Sevgili ailem evde görmediğiniz şeyleri "nerde" diye sormayın artık. hepsiyle helleştim. Attım diyorum ama geri dönüşüme koydum ve anında ihtiyacı olan biri tarafından alındı. Ben Gazze'yi gördüğümden beri dünü dünde bırakıyorum. Bugün rahatız ve bir savaşa bakar dününüzü aramak. Bakın onlar bugünün mücadelesini veriyor dünü hatırlayıp ye'se düşmüyorlar. Çıkın şu anı, geçmiş, değerli, vazgeçememe sendromundan.
Arabalardaki dikiz aynası arkaya şöyle bir bakıp önüne devam edebilmen için vardır. Sürekli arkaya bakarsan kaza yaparsın. Geçmişe şöyle bir bak sonra sağlıklı yol al. Geçmişte bırakmak zorunda olduğunuz herşeyle "helalleşin" ve arada dikiz aynasina bakar gibi devam edin. Dünyayı sırtına sarmadığını, kalbine bağlamadığını farketmeli. Bu bencillik değil insanî ve güzel birşey  |
Ne güzel ifade etmişsiniz, örneklendirmeniz de muhteşem olmuş maşaAllah : )
"Aklın yolu bir." demiş atalar, işte ben de aynen böyle düşünüyorum. Kalbin ve evin yükü haline gelmiş eşyaları vs geçmişte bırakarak önümüze bakmak gerek; ki en önde ölüm denilen hakikat var. O gün geldiğinde o vazgeçemediğimiz şeylerden bizler zaten istemesek de ayrılacağız ve asıl önemli olan bir nokta var: bizden sonraki yakınlarımız, büyük ihtimal gerçekte sevmedikleri veya ihtiyaçları olmayan eşyaları "sırf bizden kaldı" diyerek atamayacaklar. Kıyamayacaklar, "annemindi bu" diye kırılınca ağlayacak, belki biri kırsa tartışma sebebi olacak. O yüzden, onlar bu duruma gelmeden, bizden geriye olabildiğince anlamlı/kullanışlı/saklamaya değer eşyaları bırakmak üzere: bizler yaşarken kendi temizliğimizi kendimiz yapmayı herkese tavsiye ediyorum : )
Bu arada dünyada bu temizlik "İsveç ölüm temizliği" adıyla bilinen bir şey ve kısaca amacı, aynı dediğim gibi: ölümümüzden sonra kalanlara eşyalarımızla yük olmamak. İnsanlar henüz yaşarken kendi ardlarından yapılacak temizliği yapıyorlar yani. Bunu ilk duyduğumda da "vay be, işte aklın yolu bir." demiştim yine : ) Nitekim çocukluğumdan beri bu konuda ayrılıklar, ölümler vs derken çok yıpranmış biriyim. O yüzden eskiden beri bu konuda acımasız olduğumu söyleyebilirim : )