[KARAKÖSE]

Ben adının sonunda padişah yada kral olan insanların ancak efsane oldukları kanaatindeyim. çünkü krallığın yada padişahlığın kendisi zaten Peygamberin öğretisi ile çelişir. Kısacası kralık saltanatı sevmenin bir göstergesidir. saltanat için aile içi kavgalara girişen insanları mübarek göremem.

Sözlerim sadece osmanlıya değil, emmevi ve abbasilerde aynıdır. hepsi krallıktır ve hepsinin sarayı harem eğlencesi üzerine şekillenmiştir. oysa peygamber başka bir şey öğretmişti.

Padişahlar arasında harun reşid severdim, sürekli onu öven yazılar görünce herhalde temiz bir adamdır diye düşünmüştüm. bir gün imam şafiinin hayatı ile ilgili bir kitap okuyordum. imam şafii fakir bir ailedendir, parasızlıktan yemende kadı olmuş. sanırım verdiği kararlar yönetimin istekleri ile çelişiyor olduğundan harun reşid birkaç kişi ile birlikte imam şafiininde öldürülmesine karar vermiş. imam şafii yemenden başkente getirtilmiş. İdam edileceği zaman bağdatta bulunan bir islam bilgini(adını şimdi hatırlamıyorum) harun reşide ricada bulunmuş ve imam şafiiye kefil olduğunu, imam şafiiyi öldürmemesini istemiş. bunun üzerine harun reşid imam şafii afetmiş ama diğerlerini öldürtmüş. benim harun reşid sevgimde böyle bitti ve saltanat bırakın şarabı kandan uzak olamaz düşüncesine vardım.

Bu bir önyargı değildir, birini övmek yada kötülemek bana bir şey kazandırmaz ama eğer düşüncelerimi bastırırsam o zamanda kendime olan saygım kalmaz.

İşte arkadaşlar hangi haneden olursa olsun saltanat budur. kendi koltuğu uğruna sahabileride keser alimleride ve hatta kendi kardeşinide keser, babası ilede savaşır. genelleme yapmadan şunu söyleyebiliriz bütün bu hareketlerde bulunan biri içki içmiş olsun yada içmemiş olsun ne farkeder.