[AŞK'ÜL İSLAM]

“Eğer sen benim has nedimim isen büyüğüyle beni sula. Ağzında tülbent olan şu küçüğüyle beni sulama/Yıkılmış bir köşkte sohbet etmemiz herhalde müminlerin emirinin hoşuna gitmeyecektir.”

Bu söz, Hazreti Ömer’e ulaştığında, Hazreti Ömer: “Evet, Allah’a yemin olsun ki bu benim hoşuma gitmiyor. Ona kim rastlarsa haber versin ki, ben onu valilikten azlettim.” demiştir. Daha sonra İbn-i Nadle, Hazreti Ömer’in yanına geldiğinde, ona ciddi sitemde bulunur: “Ben bir yudum bile içki içmiş değilim. Ağzımdan böyle bir söz kaçıverdi.” der. Hazret-i Ömer şu cevabı verir: “Evet, ben de bunun böyle olduğuna inanıyorum. Ancak böyle bir söz söylediğin için seni yine de azlediyorum.” Hazreti Ömer, İbn-i Nadle’yi azletmesine rağmen, ona içkiden dolayı had (ceza) uygulamamıştır.

Şiir, bir bakıma “sözü güzel ve farklı söyleme sanatı” nın adıdır. Allah, Kur’an-ı Kerim’de doğrudan: “Şairler, kelimelere farklı manalar yüklemesinler, mübalağa yapmasınlar, kelime oyununa başvurmasınlar, alışılmış dilin dışında, anlaşılmayan bir dille konuşmasınlar.” buyurmuyor. Demek ki bu hususlar, şair ve şiir için doğrudan yasaklanmamıştır. Şair, kelimelere farklı manalar yükleyebilir, kelime oyunlarına yer yer başvurabilir, mübalağa da yapabilir. Ne var ki, yalan söyleme hakkına sahip değildir. Yalan söylemek, aslında bir hak da değildir. Şair, yapmadığı şeyi söylememelidir.

Sonuç olarak, ayetin şairleri ikaz etmesi, İslâm’da şiirin yasak olduğu manasına gelmez. Söz konusu ayetlerden, bu şekilde mana çıkaran İslâm âlimi olmamıştır. Ayetlerin nazil oluşundan bugüne kadar birçok büyük zat ve Allah dostu, bizzat şiire ilgi duymuş ve bizzat şiir yazmıştır. Öyleyse söz konusu ayetlerde üzerinde durulan ve dikkat çekilen konu bizzat şiir değil, şiirin muhtevasıdır.