Medineweb Forum/Huzur Adresi - Tekil Mesaj gösterimi

kurtmehmet · 31 Mayıs 2009, 21:25

Fahr-i Kâ*inât Efen*di*miz’in hâ*ne-i sa*âdet*le*ri, iki ebe*diy*yet fu*ka*râ*sı Ebû Le*heb ile Uk*be bin Ebî Mu*ayt’ın ev*le*ri ara*sın*da idi. Bun*lar, her tür*lü pis*li*ği ge*ti*rip Al*lâh Ra*sû*lü -sal*lâl*lâ*hu aley*hi ve sel*lem-’in ka*pı*sı*nın önü*ne atar*lar*dı. Fahr-i Kâ*inât Efen*di*miz’in ra*kîk ve te*miz gön*lü, kom*şu*la*rı*nın bu çir*kin mu*âme*le*sin*den in*ci*nir:

“–Ey Ab*di Me*naf Oğul*la*rı! Bu na*sıl kom*şu*luk?!” di*ye si*tem eder, pis*lik*le*ri ka*pı*sı*nın önün*den ya*yı ile uzak*laş*tı*rır*dı. (İbn-i Sa’d, I, 201)

Ebû Le*heb, bir*gün yi*ne ay*nı men*fur ha*re*ke*ti*ni yap*mak üze*rey*ken Haz*ret-i Ham*za onu gör*dü. Pis*li*ği elin*den alıp ba*şı*nın üze*ri*ne dök*tü. Ebû Le*heb, bir ta*raf*tan pis*lik*le*ri te*miz*ler*ken, di*ğer ta*raf*tan da Haz*ret-i Ham*za’ya ha*kâ*ret edi*yor*du.162

Ebû Le*heb’in ka*rı*sı Üm*mü Ce*mîl de Al*lâh Ra*sû*lü’ne ezâ ve ce*fâ et*mek*te ko*ca*sın*dan ge*ri kal*maz, her ge*ce di*ken*li ağaç dal*la*rı*nı bü*yük bir de*met ya*par, boy*nu*na bağ*lar, ge*ce*le*yin aya*ğı*na bat*ma*sı için Ra*sûl-i Ek*rem Efen*di*miz’in ge*çe*ce*ği yol*la*ra atar*dı. Ra*sû*lul*lâh -sal*lâl*lâ*hu aley*hi ve sel*lem- ise, ipek üze*ri*ne ba*sar gi*bi on*la*rın üze*ri*ne ba*sar ge*çer*di.163

On*la*rın bu zu*lüm*le*ri se*be*biy*le hak*la*rın*da Teb*bet Sû*re*si nâ*zil ol*muş*tu. Üm*mü Ce*mîl bu*nu du*yun*ca, eli*ne bü*yük*çe bir taş ala*rak Pey*gam*ber Efen*di*miz’i ara*ma*ya çık*tı. Al*lâh Ra*sû*lü, o es*nâ*da Haz*ret-i Ebû Be*kir ile bir*lik*te Kâ*be’de bu*lu*nu*yor*du.

Ebû Be*kir -ra*dı*yal*lâ*hu anh-, onun gel*di*ği*ni gö*rün*ce Var*lık Nû*ru’na:

“–Yâ Ra*sû*lal*lâh! Bu Üm*mü Ce*mîl’dir. Çir*kef bir ka*dın*dır. Siz’i gö*rüp ezi*yet et*me*sin*den kor*ku*yo*rum. Keş*ke bu ka*dın Sa*na bir za*rar ver*me*den kal*kıp git*miş ol*say*dın!” de*di.

Fahr-i Kâ*inât Efen*di*miz:

“–O be*ni gö*re*mez!” bu*yur*du.

Ha*kî*ka*ten de Üm*mü Ce*mîl yan*la*rı*na gel*di*ği hâl*de Al*lâh Ra*sû*lü’nü gö*re*me*di. Ebû Be*kir -ra*dı*yal*lâ*hu anh-’ın ya*nın*da bâ*zı he*ze*yan*lar sa*vur*duk*tan son*ra çe*kip git*ti.164

a

Nü*büv*vet*ten ön*ce Pey*gam*ber Efen*di*miz’in ke*rî*me*si Haz*ret-i Üm*mü Gül*süm, Ebû Le*heb’in oğ*lu Utey*be ile, Haz*ret-i Ru*kıy*ye de di*ğer oğ*lu Ut*be ile ni*şan*lan*mış olup he*nüz ev*len*me*miş*ler*di. Teb*bet Sû*re*si nâ*zil olun*ca Üm*mü Ce*mîl, oğul*la*rı*na:

“–Ru*kıy*ye ve Üm*mü Gül*süm din*den çık*mış*lar*dır. On*lar*dan ay*rı*lın!” de*di.

Ebû Le*heb de:

“–Mu*ham*med’in kı*zı*nı bo*şa*maz*sa*nız, ba*şım ba*şı*nı*za ha*râm ol*sun!” di*ye*rek ye*min et*ti.

Bu*nun üze*ri*ne Al*lâh Ra*sû*lü’nün ya*nı*na ge*len Utey*be:

“–Ben, Sen’in dî*ni*ni ta*nı*mı*yo*rum. Kı*zın*dan da ay*rıl*dım. Ar*tık ne Sen ba*na gel ne de ben Sa*na ge*li*rim!” de*dik*ten son*ra Âlem*le*rin Efen*di*si’nin göm*le*ği*ni yırt*tı!

Ra*sû*lul*lâh -sal*lâl*lâ*hu aley*hi ve sel*lem-, Utey*be’nin yap*mış ol*du*ğu bu ter*bi*ye*siz*lik kar*şı*sın*da:

“–Al*lâh’ım! Kö*pek*le*rin*den bir kö*pe*ği ona mu*sal*lat et!” di*ye*rek bed*duâ et*ti.

Bir müd*det son*ra Utey*be bir ti*câ*ret ka*fi*le*siy*le yo*la çık*tı. Zer*kâ di*ye bi*li*nen bir yer*de ko*nak*la*dı*lar. O ge*ce bir ars*lan ge*lip çev*re*le*rin*de do*laş*ma*ya baş*la*yın*ca Utey*be:

“–Vay anam! Val*lâ*hi Mu*ham*med’in de*di*ği gi*bi bu be*ni yi*ye*cek! Ken*di*si Mek*ke’de, ben Şam’da ol*sam da be*nim kâ*ti*lim İbn-i Ebî Keb*şe’dir!”165 de*di.

Ars*lan o ge*ce çev*re*le*rin*de do*laş*tık*tan son*ra dö*nüp git*ti. Ar*ka*daş*la*rı Utey*be’yi or*ta*la*rı*na alıp uyu*du*lar. Ars*lan ge*ri gel*di. Ara*la*rın*dan geç*ti. Ya*vaş ya*vaş ve kok*la*ya kok*la*ya Utey*be’nin ya*nı*na ka*dar var*dı, ba*şı*nı ya*ka*la*yıp öy*le bir ısır*dı ki, Al*lâh düş*ma*nı ölüm*le bu*run bu*ru*na ge*li*ver*di.

Utey*be:

“–Ben si*ze «Mu*ham*med, in*san*la*rın en doğ*ru söz*lü*sü*dür.» de*me*dim mi?” di*ye*rek ölüp git*ti.

Ebû Le*heb, oğ*lu Utey*be’nin fe*cî âkı*be*ti*ni ha*ber alın*ca:

“–Ben si*ze «Mu*ham*med’in oğ*lum hak*kın*da*ki bed*du*âsın*dan kor*ku*yo*rum.» de*me*miş miy*dim?” de*di.166

Var*lık Nû*ru -aley*his*sa*lâ*tü ves*se*lâm- Efen*di*miz, bu dö*nem*de Ebû Le*heb gi*bi da*ha ni*ce müş*ri*ğin pek çok ezi*yet*le*ri*ne mâ*ruz kal*dı. On*la*rın hep*si*ne sa*bır ve ta*ham*mül*le mu*kâ*be*le ede*rek teb*lî*ği*ne de*vâm et*ti.

31 Mayıs 2009, 21:25	Mesaj No:3
kurtmehmet Medineweb Sadık Üyesi Durumu: Medine No : 5446 Üyelik T.: 30 Kasım 2008 Arkadaşları:2 Cinsiyet: Yaş:64 Mesaj: 682 Konular: 73 Beğenildi:19 Beğendi:0 Takdirleri:10 Takdir Et:	RE: EBU LEHEBİN ELLERİ KURUSUN Fahr-i Kâinât Efendimiz’in hâne-i saâdetleri, iki ebediyyet fukarâsı Ebû Leheb ile Ukbe bin Ebî Muayt’ın evleri arasında idi. Bunlar, her türlü pisliği getirip Allâh Rasûlü -sallâllâhu aleyhi ve sellem-’in kapısının önüne atarlardı. Fahr-i Kâinât Efendimiz’in rakîk ve temiz gönlü, komşularının bu çirkin muâmelesinden incinir: “–Ey Abdi Menaf Oğulları! Bu nasıl komşuluk?!” diye sitem eder, pislikleri kapısının önünden yayı ile uzaklaştırırdı. (İbn-i Sa’d, I, 201) Ebû Leheb, birgün yine aynı menfur hareketini yapmak üzereyken Hazret-i Hamza onu gördü. Pisliği elinden alıp başının üzerine döktü. Ebû Leheb, bir taraftan pislikleri temizlerken, diğer taraftan da Hazret-i Hamza’ya hakâret ediyordu.162 Ebû Leheb’in karısı Ümmü Cemîl de Allâh Rasûlü’ne ezâ ve cefâ etmekte kocasından geri kalmaz, her gece dikenli ağaç dallarını büyük bir demet yapar, boynuna bağlar, geceleyin ayağına batması için Rasûl-i Ekrem Efendimiz’in geçeceği yollara atardı. Rasûlullâh -sallâllâhu aleyhi ve sellem- ise, ipek üzerine basar gibi onların üzerine basar geçerdi.163 Onların bu zulümleri sebebiyle haklarında Tebbet Sûresi nâzil olmuştu. Ümmü Cemîl bunu duyunca, eline büyükçe bir taş alarak Peygamber Efendimiz’i aramaya çıktı. Allâh Rasûlü, o esnâda Hazret-i Ebû Bekir ile birlikte Kâbe’de bulunuyordu. Ebû Bekir -radıyallâhu anh-, onun geldiğini görünce Varlık Nûru’na: “–Yâ Rasûlallâh! Bu Ümmü Cemîl’dir. Çirkef bir kadındır. Siz’i görüp eziyet etmesinden korkuyorum. Keşke bu kadın Sana bir zarar vermeden kalkıp gitmiş olsaydın!” dedi. Fahr-i Kâinât Efendimiz: “–O beni göremez!” buyurdu. Hakîkaten de Ümmü Cemîl yanlarına geldiği hâlde Allâh Rasûlü’nü göremedi. Ebû Bekir -radıyallâhu anh-’ın yanında bâzı hezeyanlar savurduktan sonra çekip gitti.164 a Nübüvvetten önce Peygamber Efendimiz’in kerîmesi Hazret-i Ümmü Gülsüm, Ebû Leheb’in oğlu Uteybe ile, Hazret-i Rukıyye de diğer oğlu Utbe ile nişanlanmış olup henüz evlenmemişlerdi. Tebbet Sûresi nâzil olunca Ümmü Cemîl, oğullarına: “–Rukıyye ve Ümmü Gülsüm dinden çıkmışlardır. Onlardan ayrılın!” dedi. Ebû Leheb de: “–Muhammed’in kızını boşamazsanız, başım başınıza harâm olsun!” diyerek yemin etti. Bunun üzerine Allâh Rasûlü’nün yanına gelen Uteybe: “–Ben, Sen’in dînini tanımıyorum. Kızından da ayrıldım. Artık ne Sen bana gel ne de ben Sana gelirim!” dedikten sonra Âlemlerin Efendisi’nin gömleğini yırttı! Rasûlullâh -sallâllâhu aleyhi ve sellem-, Uteybe’nin yapmış olduğu bu terbiyesizlik karşısında: “–Allâh’ım! Köpeklerinden bir köpeği ona musallat et!” diyerek bedduâ etti. Bir müddet sonra Uteybe bir ticâret kafilesiyle yola çıktı. Zerkâ diye bilinen bir yerde konakladılar. O gece bir arslan gelip çevrelerinde dolaşmaya başlayınca Uteybe: “–Vay anam! Vallâhi Muhammed’in dediği gibi bu beni yiyecek! Kendisi Mekke’de, ben Şam’da olsam da benim kâtilim İbn-i Ebî Kebşe’dir!”165 dedi. Arslan o gece çevrelerinde dolaştıktan sonra dönüp gitti. Arkadaşları Uteybe’yi ortalarına alıp uyudular. Arslan geri geldi. Aralarından geçti. Yavaş yavaş ve koklaya koklaya Uteybe’nin yanına kadar vardı, başını yakalayıp öyle bir ısırdı ki, Allâh düşmanı ölümle burun buruna geliverdi. Uteybe: “–Ben size «Muhammed, insanların en doğru sözlüsüdür.» demedim mi?” diyerek ölüp gitti. Ebû Leheb, oğlu Uteybe’nin fecî âkıbetini haber alınca: “–Ben size «Muhammed’in oğlum hakkındaki bedduâsından korkuyorum.» dememiş miydim?” dedi.166 Varlık Nûru -aleyhissalâtü vesselâm- Efendimiz, bu dönemde Ebû Leheb gibi daha nice müşriğin pek çok eziyetlerine mâruz kaldı. Onların hepsine sabır ve tahammülle mukâbele ederek teblîğine devâm etti.