[CaferTayar]

İlk Yaratılış:
Allah-u Teâlâ’nın gösterdiği sırlar hakikattır.
Sen yoksun ki göreceğin bir şey olsun.
Allah-u Teâlâ’nın insanı nutfeden yarattığının hikmetini insan bir düşünse kâfidir.
Gerçekten âciz, âdi, kerih bir şeydir. Kişinin daima aslına nazar etmesi gerektiği için ondan yaratmıştır.
“İnsan, bizim kendisini kerih bir nutfeden yarattığımızı görmez mi ki, şimdi o apaçık hasım kesilmektedir.” (Yâsin: 77)
Sonra onu kan, kemik, et... gibi çeşitli merhalelerden geçirdi. Daha sonra ona ruh verdi.
Bu ilk yaratılış.
Allah-u Teâlâ Âdem Aleyhisselâm’ı topraktan yarattığı gibi, insanları da nutfe,
yani sperma haline gelene kadar topraktan yaratmış, bundan sonra ise nutfeden vâretmiştir.
“Biz insanı erkek ve dişi suları ile karışık bir nutfeden yarattık.” (İnsan: 2)
İnsan kendi kendine var olmuş ve kemâle ermiş bir varlık olmadığı gibi, bir anda yaratılıvermiş basit bir yaratık da değildir.
“O, akıtılan meniden bir nutfe değil miydi?” (Kıyame: 37)
İnsan sulplerden rahimlere akıtılan değersiz suyun güçsüz ve kerih bir damlası idi.
Bütün bunlar:
“O her an yeni bir iştedir.” (Rahman: 29)
Âyet-i kerime’sinde beyan buyurulduğu üzere, her an yeni bir yaratma halinde olan Allah-u Teâlâ’nın tecelliyatlarıdır.
Her an tekerrür ediyor da onu kimseler göremiyor.
İnsanın yaratılışındaki değişik merhalelerin olması, Allah-u Teâlâ’nın tek gerçek olması dolayısıyladır.
Âyet-i kerime’sinde:
Biz insanı en güzel bir biçimde yarattık.” buyuruyor. (Tin: 4)
İnsanı ne güzel yarattı ve onu nâmütenâhi nimetlerle donattı. Kâinatta ne ki varsa insanda o var.
Âlemleri insanda yine O dürdü. İnsanda kendine âit hiçbir zerre yoktur. Bütün nimetler O’nundur.
İnsan üzerinde öyle nimetleri var ki, saymaya akıl ermez.
O bize ihsan ve ikram ederken hiçbir karşılık da talep etmedi.
Sadece kendisini tanımamızı ve kulluk yapmamızı istedi.
En güzel rızıklarla da merzuk etti. Bu nimetlerle o mahlûkun hiçbir ilgisi var mı? Hiç yok.
Nasıl yok? O bir damla kerih su olan nutfeyi Allah-u Teâlâ ne ile dürerse o olur.
İnsan kendi âcizliğini öğrenmedikçe, Azamet-i ilâhî’yi bilmesi mümkün değildir.
Şayet bir kimsenin birinci turu zâhiri ilimlerle tamamlayarak ikinci tura çıkması murad edilmişse,
Allah-u Teâlâ onu bir mürebbiye bağlar.
Mürebbi elinde yavaş yavaş terakki ettikçe, ruh ile nefis birbirinden ayrılmaya ve nefis küçülmeye başlar.
Varlıklar bir bir düşer.
Bu tahsil o kadar devam eder ki, bütün varlıkları ve benimsenenleri
Allah-u Teâlâ düşürürse, o kişi sonunda yaratılışı olan “Nutfe”ye iner.
Tasavvur buyurun ki bütün bu varlıklar zerre zerre düşecekler ve yok olacaklar.
“Nutfe”nin önceki durumu ne ise, ikinci durumu da aynıdır.
O kendisini çok iyi bilir ki bir nutfeden ibarettir ve hiç hükmü yoktur.
Onun kıymeti, Sahibinin ona bahşettiği kıymetten başkası değildir.
O ne kadar yürütürse o kadar yürütür. İster yürütür, ister durdurur.
Zaten O’nun hükmünden başka hiçbir zerrede hüküm yoktur.
Fakat bunun böyle olduğunu görmeye en büyük mâni kişinin kendi varlığıdır.
Var olan Var’ı göremez, bilemez, bulamaz.
“Nutfe”ye indikten sonra Var olan görülmeye başladığı gibi, ulvi varlıklar da ondan sonra görülmeye başlar.
Resulullah -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz ve diğer nebiler o zaman görülür.
Çünkü Allah-u Teâlâ onları seçmiş, sevdiklerinden onları donatmış.
İnsan Resulullah Aleyhisselâm’ı o zamana kadar kendi zannı, kendi gözlüğü ile ölçerken,
“Nutfe”ye indikten sonra; Onun nurundan bütün mükevvenâtın yaratıldığını düşünmeye,
onu Allah-u Teâlâ’nın seçtiğini, bütün tasavvurların fevkinde onu donattığını görmeye başlar.
Allah-u Teâlâ’nın varlığı apaçık meydanda.
Eseri ve âsârı ile var olduğu biliniyor.
Fakat Resul-i Ekrem -sallallahu aleyhi ve sellem-inin varlığı meydanda değil.
O’nun varlık nurundan mükevvenâtı halkettiğini bilen azdır.
O olmasaydı hiçbir varlık olmayacaktı.
Allah-u Teâlâ’nın O’na bahşettiği lütuf, insan havsalasının haricindedir.
Öyle murad etmiş, O’nu öyle halketmiş.
“Nutfe”ye inmedikçe Sebeb-i mevcûdat olan Resulullah Aleyhisselâm’ın nuru görülmez, muhabbeti ele geçmez.
“Nutfe”ye inince kendisini yok edeni, yoktan var edeni görür.
Orada Resul-i Ekrem -sallallahu aleyhi ve sellem-inin nurunu görür, muhabbetini kazanır.
Bu noktaya inildiği zaman yine görür ki, nurdan başkası zaten yok.
Böylece gerçek var eden, kendiliğinden ortaya çıkar.
Muhabbet nisbetinde kişinin borusu genişletilir ve o borudan o nisbette feyz-i ilâhî gelir.
Bundan sonra Allah-u Teâlâ dilerse onu “Nutfe”de tutar, dilerse lütfu ile destekleyerek onu hususiyetine alır.
Hususiyetine aldıkları veli kullardır.
Onları Resulullah Aleyhisselâm’ın deryâsına bırakır.
Onlara hayat-ı hakikiyi veren o deryâda bulunmalarıdır.
Bir an alınsalar hükümsüz kalırlar. Bu deryâya herkes giremez, kimi koyarsa o girer.
Allah-u Teâlâ Âyet-i kerime’sinde:
“Biz Âdemoğlunu mükerrem kıldık.” buyuruyor. (İsrâ: 70)
Allah-u Teâlâ kimi lütfu ile donatmışsa, nuru ile desteklemişse o mükerremdir.
Kimi ki nutfeye indirip deryâya koymuşsa mükerrem odur.
Bir an çıkarılırsa hemen ölür. Hani sen büyük balıktın?
“Nutfe”nin hiç hükmü yok. Hüküm Allah’ındır.
Benim varlığım bir damla kerih sudur.
Vallahi Rabbimin lütfuna muhtacım

bu söze diyecek tek bir sena vardırki doslar oda
subhanallahi vebi hamdihi subhanallahil azim vebi hamdihi estağfirullah

sevgi değerler mademki buraya kadar okudunuz
sıkın dişinizi ve sabırla aşağıdakileride okuyun hı ne dersiniz