Müslümanlarda Tüketim Paradoksu/M.METİN ADIGÜZEL
.
İnsanoğlunun daha konforlu bir hayat yaşayabilmesi için, şartlara göre ihtiyaçlarını gidermesini kolaylaştıracak yöntem ve malzemeleri edinmesi bir zarurettir. Zamanını, mekânını, toplumsal ilişkilerini, doğaya karşı mücadelesini daha kaliteli hale getirmek için kaynakların işlenip üretime dönüştürülmesi ve üretimden elde edilen ürününde en faydalı şekilde kullanılması işlemi üretim-tüketim dengesini oluşturur. Üretim kaynakları talan etmek değil en faydalı şekilde işlemek olduğu gibi tüketimde bir yok ediş değil en faydalı şekilde kullanımdır.
Sanayi sonrası hızlı makineleşme ve devamında bilgisayar teknolojisi insanların en büyük değerini oluşturan soruyu, “Var oluşumun sebebi nedir? Niçin yaşıyorum?” sorusunu unuturdu. Bu sorunun unutulması edinilen bilgilerin sadece üretim-tüketim çemberinde kullanılmasına yol açtı, erdemli bir hayat tesis etmeyi düşünmek gericilik sayıldı. Kaynakları talan etmeye üretim, ürünleri yok etmeye tüketim kültürü dendi. Var oluş üzerine konuşmak sıkıcı konular arasına girdi. Kitle iletişim araçları yalan dolu reklâmları halkın gözlerinin içine soktular. İhtiyaç duyulmayan ürünler birer ihtiyaç görüntüsüne büründü. İnsanlar teknoloji çağının debdebesi içinde okumayı, düşünmeyi, akıl etmeyi bir tarafa bırakarak medyanın hap bilgileri ile yetinmeye başladılar. Her alanın bir uzmanlığı türedi. Nasıl düşünüleceğinden nasıl tırnak kesileceğine kadar her şey uzmanların onayı ile yapılır oldu ve insanlar özgüvenlerini kaybettiler. Uzmanlar hitabet ve karizmalarını kullanarak ihtiyaç olmayan üretimleri ihtiyaç haline getirdiler. Öyle bir sömürü oluştuki ki, insan 24 saat çalışarak ekmek yiyemeyecek hale geldi.
İşte tüm bunların hepsi sadece bir yanılgının sonucuydu. Bir Müslüman’ın hiçbir zaman atlamaması gereken bir dipsiz kuyu olan tüketim köleliğine en fazla kapılanlar ne yazık ki Müslümanlar oldular. Allah israfı sevmez çünkü Allah köleliği sevmez. İsraf harcamada sınırları kaybetmektir ve bir tüketimden ziyade bir yok ediştir. Fakat modern dünya israf kavramını tüketim çılgınlığı olarak tanımlayıp masumane bir çocuksu hal olarak zihinlere kazımaya çalışmıştır.
İslam nesneleri değil, insanı değerli bulmuştur. Sömürü dünyası ise insanın kendisini değil nesneleri değerli bulmaktadır. Allahın huzurunda insanın konumu düşünceye, inanca, Salih amele vb. bağlıyken, sömürü dünyasında insanın konumu kullandığı nesnelerin pahalılığına bağlıdır. Müslüman sömürülen beygir olmayı bilgeliğe tercih etmemeli, kullandığı mobilya, masa sandalye ile kendini tanımlamak yerine düşünce dünyasının derin sularına dalmalı. Sömürü dünyasının nefsi saldırılarına akıl ile karşı koyabilmeli.
Şu bir gerçektir ki, dünya yaşamı için çok fazla nesneye ihtiyaç yoktur. Beygir gibi 24 saat yük altında kalmaya gerekte yoktur. Yapılması gereken medya ve magazin dünyasını çöpe atıp, aklını, imanını, nefsini masaya toplayıp neyin ihtiyaç olduğuna ve neyinde gereksiz olduğuna karar vermektir. Eğer tarafsızca değerlendirme yapabilirseniz, ben kimim sorusuna cevap arayabilirseniz, tüketim köleliğinden kurtulmanız için ne yapmanız gerektiğini görürsünüz.
KARAKÖSE www.medineweb.net