SEVGİLİYİ ANINCA BAYILAN ADAM(Yaman Dede)
 

SEVGİLİYİ ANINCA BAYILAN ADAM

Hayal dünyamda içinde bulunduğum zamandan bin dört yüz yıl öncesine doğru yolculuğa başlamıştım. Henüz İstanbul’daydım. Fındıklı’dan Taksim’e doğru gidiyordum. Yol üzerindeki bir dükkanda bulunan gazetelerin üzerindeki tarihe baktığımda 1961 yılında olduğumu anlamıştım. Alman Elçiliğinin yanındaki mescitten yukarı doğru çıkarken birini gördüm. Gözleri kapalı boynu bükük başı hafif öne doğru düşmüş halsiz mecalsiz bir görünümü vardı; dilenci desem değil deli desem deli değildi.

Etraftakilerden bu kişinin Yaman Dede olduğunu öğrendim.

Yaman Dede benim için çok özel bir isimdi. Onun hayatını okuduğumda çok etkilenmiştim.
Yaman Dede Kayserili bir Rum tüccarın oğludur. Asıl adı Diyamendi’dir. Kastamonu Lisesi’nde okurken Arapça ve Farsça derslerine ilgi duyar. Lisenin orta kısmında okurken Mevlana’nın Mesnevi’sinden okunan birkaç beyit içine bir kor gibi düşer. Mesnevi’deki derin muhabbetten gönlün tatlı bir iklime sefer eyler. Hele Mevlana’daki o ince aşk sızıları hele Peygamber aşkı Diyamendi’yi bir başka etkiler. Mesnevi’deki ışık Efendimizin sevgisine dönüşerek bir kor halinde Diyamendi’nin içinde tatlı tatlı yanmaya başlar. Hukuk Fakültesini de bitirip avukat olduğunda; içindeki Peygamber (s.a.s.) sevgisi alevlenir de alevlenir.Kalben Müslüman olmasına rağmen ailesini karşısına almamak onları üzmemek için dinini ve sevgisini açığa vurmaz.

Evinde yirmi yıl gurbet hayatı yaşar Diyamendi. Ailesine ıstırap vermemek için sahura kalkmadan oruç tutar gizli gizli namaz kılar. İstanbul’un en sapa yerlerindeki camilerde gözyaşları içinde namaz kılar. Bazen de gittiği caminin etrafında bir tanıdık yüz görünce boynunu bükerek geri döner.

İçin için yanan kor alev bir gün gelir dışarıya yol bulur sızarmış. Diyamendi’nin içindeki Habibullah sevgisi o kadar büyür ki saklamanın imkanı yoktur. Durumunu etrafındakilere açıklar. Mehmed Abdülkadir adını alır. Eşine ve kızına; kendilerini üzmemek için İstanbul’dan ayrılarak çok uzaklara gidebileceğini söyler. Birbirlerini sevmelerine rağmen kilisenin baskısıyla aile dağılır. Ellibeş yaşındayken yuvasını terk eder. Sonraları dostları arasında Yaman Dede diye anılır.

Duvar dibinde perişan vaziyette yığılıp kalmış adamın Yaman Dede olduğunu anlayınca hayat hikayesi bir film şeridi gibi gözlerimin önünden geçmişti bir an. Hemen heyecanla yanına vardım yanına çömeldim:
-Dede hayırdır neyiniz var? Hasta falan değilsiniz inşaalah!
Başını kaldırdı fersiz gözlerini hafifçe açtı. Gözlerinden sicim gibi yaş geldiğini fark ettim.
-Hocam neden bu gözyaşları? Yoksa başınıza kötü bir hal mi geldi?
Titrek dudaklarından yumuşak merhamet dolu mütevazi bir sesle kelimeler döküldü:
-Hayır evladım hayır! İki cihan güneşi Efendimiz Aleyhisselam aklıma geldiği zaman kendimi kaybediyorum ayakta duracak halim kalmıyor.

Ondaki bu Peygamber aşkı gözlerimi doldurdu.
-Dede dedim seni bulmuşken şuradan şuraya gitmem. Ne olur bana Peygamber Efendimiz’le ilgili bir şiirinden birkaç mısra oku da gönlüm şad olsun.

Nihayet kendini anlayan bir fani bulmuşluğun sevinciyle toparlandı.Gözleri başka bir aleme dalmışçasına dudaklarından şu mısralar döküldü:

Gönül huun oldu şevkinden boyandım Ya Resulallah.
Nasıl bilmem bu nirana dayandım Ya Resulallah.
Ezel bezminde bir dinmez figandım Ya Resulallah.
Cemalinle ferah-nak et ki yandım Ya Resulallah.

Yanan kalbe devasın Sen bulunmaz bir şifasın sen.
Muazzam bir dehasın Sen dilersen reh-nümasın Sen.
Habib-i Kibriyasın Sen Muhammed Mustafa’sın Sen.
Cemalinle ferah-nak et ki yandım Ya Resulallah.

Yaman Dede’nin elini saygıyla öptüm. Dua istedim kendime dair. Onu dualarıyla baş başa bırakarak usulca ayrıldım yanından.


Arif AKPINAR - Gül Devrine Seyahat